Księżniczka Watykanu. Opowieść o Lukrecji Borgii
C.W. Gortner

Tajemnice i skandale otaczające Borgiów, przyczyniają się do nieprzemijającej fascynacji ich losami. Gortner przedstawił czytelnikom portret Lukrecji, córki papieża Rodriga, siostry Cezara. Od dziecka uczona, że „krew to rodzina, a rodzina jest święta”, czuje, że jest ukochanym dzieckiem papieża, blisko związana z bratem Cezarem (co powodowało wiele plotek). W wieku 13 lat zaaranżowano jej pierwsze małżeństwo z Sforzą, nie licząc się z jej pragnieniami czy szczęściem, chociaż rodzina podejmuje pewne kroki by ją chronić…

„Czasem lepiej jest nie wiedzieć.”

Lukrecja jawi się tu jako młoda dziewczyna, która straciła złudzenia, wiele przeszła, weszła w sidła, które zastawili dla niej inni, wstrząsnęło ją ohydne postępowanie ojca i braci; nie ma słowa o truciznach (a z tym zwykle w historii ta postać była kojarzona). Jako pionek w grze innych:

„Czułam się zagubiona w tym pałacu, który nie należał do mnie, w świecie, w którym prawda była czymś ulotnym, mętnym i nieuchwytnym jak cień.”

Z czasem Lukrecja odkryła ciemność we własnym wnętrzu, uczy się kłamać, szantażować, bo aby przetrwać w tym świecie i zwyciężyć w rozgrywce o własne życie, trzeba grać jego regułami. Hańba stała się i jej udziałem, to cena bycia jedną z Borgiów. To córka swojego ojca, nigdy o tym nie zapomina.

„Czy nie nauczyłaś się jeszcze, że wszystko ma swoją cenę?”

Mimo jej tragicznych losów, zawirowań w życiu, strat, nie do końca polubiłam bohaterkę, chyba faktycznie nazwisko Borgia rzuciło na nią cień. Świat przedstawiony przez pisarza to świat kłamstw, śmiercionośnych tajemnic, zdrad raz po raz, okrutnych spisków. Dosyć barwna beletrystyczna powieść historyczna, oferująca (myślę) inne spojrzenie na Lukrecję Borgia. Polecam zainteresowanym się z nią zapoznać.

„Nie jestem jedną z was. I już nigdy nie będę.”