Klasyka mistrzów. Wybór poezji. Bolesław Leśmian
A. Nożyńska-Demianiuk

Wielokrotnie już pisałam, że lubię czytać wiersze, nie tylko te znane i uznanych autorów, lecz także współczesne, mniej znane. Jednak do poezji Bolesława Leśmiana mam jakąś słabość. Jego wiersze ciągle mnie czymś zaskakują za każdym razem i nie przestają mnie wzruszać..., ot tak po prostu.
Oczywiście bardzo trudno jest ocenić poezję, jakoś skala ocen i miar nie potrafi objąć tego, co się czuje wnikając w słowa poety. 
Oczywiście po latach jest dużo łatwiej czytać wiersze dla samego czytania, bez przymusu analizy i szukania ukrytego sensu między wierszami, gdyż w szkole trzeba było niemal zawsze pisać na temat: "Co poeta miał na myśli?". Te interpretacje zniechęciły wiele osób do czytania poezji, ale część z tych, które znam, zaczęło od nowa z nią przygodę. Moim zdaniem zasada jest prosta, albo wiersz się czuje, albo nie...

"W ma­li­no­wym chru­śnia­ku, przed cie­ka­wych wzro­kiem
Za­po­dzia­ni po gło­wy, przez dłu­gie go­dzi­ny
Zry­wa­li­śmy przy­by­łe tej nocy ma­li­ny.
Pal­ce mia­łaś na oślep skrwa­wio­ne ich so­kiem.

Bąk zło­śnik hu­czał ba­sem, jak­by stra­szył kwia­ty,
Rdza­we guzy na słoń­cu wy­grze­wał liść cho­ry,
Złach­ma­nia­łych pa­ję­czyn skrzy­ły się wi­sio­ry
I szedł ty­łem na grzbie­cie ja­kiś żuk ko­sma­ty.

Dusz­no było od ma­lin, któ­reś, szep­cząc, rwa­ła,
A szept nasz tyl­ko wów­czas na­ci­chał w ich woni,
Gdym war­ga­mi wy­gar­niał z po­da­nej mi dło­ni
Owo­ce, prze­po­jo­ne wo­nią twe­go cia­ła.

I sta­ły się ma­li­ny na­rzę­dziem piesz­czo­ty
Tej pierw­szej, tej zdzi­wio­nej, któ­ra w ca­łym nie­bie
Nie zna in­nych upo­jeń, oprócz sa­mej sie­bie,
I chce się wciąż po­wta­rzać dla wła­snej dzi­wo­ty.

I nie wiem, jak się sta­ło, w któ­rym oka­mgnie­niu,
Żeś do­tknę­ła mi war­gą spo­co­ne­go czo­ła,
Po­rwa­łem two­je dło­nie - od­da­łaś w sku­pie­niu,
A chru­śniak ma­li­no­wy trwał wciąż do­oko­ła."
Chyba nie ma osoby, która nie znałaby tego wiersza, dawniej był wśród szkolnych lektur i jego analizą niemal wszyscy się zajmowali.
Lecz Leśmian, to nie tylko ten jeden wiersz, poeta bardzo zgrabnie potrafił jakby utkać z różnych, najwymyślniejszych czasem słów kobierzec, prowadzący nas w nieznane, który potrafił mamić nas różnymi możliwościami i wiele obiecując w domysłach. Jego malowane słowami obrazy potrafią czasem działać na wyobraźnię a nawet wytrącić z równowagi. Wiersze Leśmiana często są dwuznacznie a nawet mroczne. Wiem, że nigdy do końca nie będę potrafiła zrozumieć geniuszu poety, ale lubię od czasu do czasu ponownie przeczytać jakiś jego wiersz lub wsłuchać się w recytację lektora...
Leśmian był niepoprawnym romantykiem, a że ja również taka jestem, być może dlatego przypadliśmy sobie do gustu. Kilka jego wierszy znam na pamięć, bo gdy się często je czyta, to same wpadają w pamięć. Ja czytam wiersze w trudnych chwilach, pomagają mi się odstresować, zapomnieć o problemach, lubię otworzyć książkę na przypadkowej stronie i zagłębić się w poezji... Co prawda nie noszę tomików przy sobie, ale mam zawsze po ręką w domu.
Ostatnio na nowo odkryłam wierszyk "Dwoje ludzieńków" i przyznam, że zachwyciły mnie te wersety poety.
Polecam, myślę, że warto dać szansę poezji...