Kawa i papieros, czyli poranek po bardzo ciężkiej nocy
Damian Łukowiak

Od zawsze zastanawiam się, czy komedie dla innych są tak samo hot, jak i dla mnie. Uwielbiam co jakiś czas oddać się zabawnej historii, która sprawi, że czytelnik wcale nie musi się jak mocno skupiać na fabule – wystarczy, że odda się opowieści, przy której zwyczajnie w świecie odpocznie.

Grupa znajomych przy samych Świętach ma stracić dach nad głową. Jednakże dwójka z nich uznaje, że to wcale nie jest takie oczywiste i rozpoczyna swoje własne dochodzenia, dlaczego i komu tak bardzo zależy, żeby pozbyć się domu kilkoro przyjaciół. Co z tego wyniknie? Zapewniam, że najlepiej odkryć samemu!

Bardzo podobało mi się, że całość jest przede wszystkim spójna, a dodatkowo urzeka mnie fakt, że zgranej ekipy. Przypomina to trochę moją załogę – drużynę, gdzie każdy z nas jest inny, różnimy się wiekiem, zainteresowaniami, profesjami zawodowymi, a jednak rozumiemy się czasem bez słów, możemy wzajemnie na siebie liczyć i doskonale się razem bawimy. W taki też sposób pan Damian ukazał bohaterów, z którymi nie sposób się nudzić. Język Autora jest lekki, przez książkę się płynie, nie trzeba wytężać szarych komórek, by oporowo śledzić poczynania postaci, wystarczy oddać się tekstowi i odkryjemy, że bardzo przyjemnie się odpoczywa przy tym tytule.

Te relacje międzyludzkie są świetną podstawą tej książki. Nie oceniają, nie krytykują, nie mówią sobie wzajemnie, jak kto ma żyć, bo tak wypada, czy taka jest tradycja. Wszystko toczy się stabilnie, o ile można nazwać tak całe to życiowe zamieszanie, a okraszone humorem sprawia, że nie chcemy się rozstawać z tą historią, nie chcemy opuszczać postaci. Idealnie też pan Łukowiak wplątał sprawy z przeszłości, ale to do odkrycia pozostawiam Wam samym, bo nie jest to takie pierwszoplanowe i oczywiste.

Lubię komedie, ale właśnie takie, które pozostawiają pole do popisu dla samego Czytelnika. Znajdziemy tu całą gamę kolorów, całą gamę problemów młodych ludzi, ale i całą tęczę potyczek, w których prawdopodobnie każdy z nas miał okazję się zmierzyć. Ogromnie polecam, mnie się podobało, było lekko i przyjemnie – doskonale się bawiłam i myślę, a nawet jestem pewna, że jeśli będzie mi dane, chętnie spotkam się z Damianem Łukowiakiem po raz kolejny!

Wyobraźcie sobie, że mieszkacie w Nowym Jorku wraz z paczką przyjaciół. Wasza codzienność bardzo się różni, macie inne kłopoty, a za sobą wiele życiowych zakrętów . 

A jednak jesteście sobie bliscy niczym rodzina. 

Pewnego dnia okazuje się jednak, że rada miejska chce zburzyć loft, który zamieszkujecie a wam grozi całkiem realna eksmisja. 

Właśnie taka historia przydarzyła się bohaterom najnowszej powieści Damiana Łukowiaka.  

Czy lokatorom uda się ocalić miejsce, które kochają? 

Czy matka Joeya da za wygraną i w pełni zaakceptuje syna i jego życiowe wybory?

O tym musicie się przekonać.  

Gdy tylko przeczytałam pierwsze zdania w książce na myśl przyszedł mi najpopularniejszy znany serial, "Przyjaciele " , wszystko za sprawą klimatu,który autor umiejętnie wykreował i choć początkowo było mi dość trudno zapamiętać kto jest kim wraz z rozwojem akcji wszystkie puzzle wskakiwały na swoje miejsce.  

Mimo, że lektura jest lekka i pełna poczucia humoru , a jej bohaterowie nie mogliby raczej liczyć na literackiego Nobla dają się polubić. Nie brakuje też tematów poważniejszych takich jak walka z bezpłodnością czy homofobia.  

Świetnie się bawiłam poznając tę fabułę, a całość była zajmująca i żałuję tylko,że skończyła się tak szybko.