Jeśli tylko potrafiłyby mówić
James Herriot

Najlepsza książka, jaką czytałam w tym roku! Nie spodziewałam się aż tak rewelacyjnej lektury! Powieść czytałam jadąc w pociągu i co chwile parskałam ze śmiechu, naprawdę nie mogłam powstrzymać się od od chichrania, a pasażerowie obok patrzyli na mnie dziwnie. ,,Jeśli tylko potrafiłyby mówić" charakteryzował lekki styl pisania, fantastyczne historie - zabawne i pouczające, dowiedziałam się wielu ciekawostek o zwierzętach. Na pewno sięgnę po kolejne książki Herriota, jestem zachwycona jego humorem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Jeśli tylko potrafiłby mówić" pióra Jamesa Herriota, to książka która swą prostotą i bezpretensjonalnością urzekła mnie od pierwszego akapitu. Pozycja to niezbyt długa, nic więc dziwnego, że przeczytałam ją jednym tchem, z uśmiechem niczym banan przyklejonym do twarzy. ,,Jeśli tylko potrafiłby mówić" to zbiór opowiadań opisujących rok z życia młodego weterynarza na angielskiej prowincji pod koniec lat 30. ubiegłego wieku. Pierwszoosobowa narracja, poprowadzona bardzo prostym językiem sprawia, że nieskomplikowane historyjki nabierają dodatkowego realizmu. Podczas lektury czułam się jakby odwiedził mnie dawno niewidziany kuzyn i zabawiał opowieściami o życiu na wsi. Opowieściami nieco wyidealizowanymi - mamy w końcu do czynienia z tekstem humorystycznym - ale bardzo zajmującymi. Dowcipy nie są może specjalnie wyszukane, trudno dopatrzeć się w nich wyrafinowania czy subtelnej artystycznej kreacji, ale co z tego jeśli bawią i pozwalają na chwilę zapomnieć o codzienności. Historia o brawurowej ucieczce świń, czy wyjątkowo wrednej kobyle są jakby żywcem wyjęte z lekkiej, niezobowiązującej pogawędki podczas niedzielnego obiadu. Lektura opowiadań Herriota to podróż do świata, którego nie ma, do świata przypominającego nieco serial familijny: wszystkie przygody kończą się dobrze, nawet źli bohaterowie nie są tak naprawdę źli - raczej zabawni, ludzie wokół są życzliwi, a przyroda piękna. Mogłabym przyczepić się do tego czy owego, ale tego nie zrobię, bo ,,Jeśli tylko potrafiłby mówić" to już klasyk, którego po prostu trzeba znać. Na szczęście, w przeciwieństwie do wielu lektur obowiązkowych, ta ani przez chwilę nie nudzi!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wprawdzie serialu nie oglądałam (trochę za młoda jestem), ale pierwszy tom serii przeczytałam z prawdziwą przyjemnością. Historia świeżo upieczonego weterynarza, który swoją pierwszą pracę w zawodzie dostaje w małej wiosce Darrowby w Yorkshire. Pod kierunkiem weterynarza Farnona przekłada zdobytą wiedzę w doświadczenie. Początkowo styka się z niechęcią i nieufnością farmerów, ale stopniowo zyskuje ich szacunek. Książka pokazuje życie wiejskiego weterynarza, w nieludzkich porach nocnych, w ciemnych stodołach i często w warunkach, które nie mają nic wspólnego z aseptyką. Herriot w książce ma ogromny dystans do siebie, potrafi śmiać się ze swoich błędów, co można zobaczyć choćby w żartach jego i Tristana. Zazwyczaj zajmuje się leczeniem dużych zwierząt gospodarskich: krów, koni, świń, ale pojawia się również mały pekińczyk Tricki. Przeurocze stworzenie, którego właścicielka jest dość ekscentryczna i ewidentnie przekarmia biedaka, a Herriota nazywa "wujaszkiem Trickiego", co prowadzi do wielu zabawnych wydarzeń. Warto przeczytać "Jeśli tylko potrafiłyby mówić", a sama wkrótce zabieram się za kolejną część.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeczytałam ją z prawdziwą przyjemnością. Głównie dlatego, że jako zootechnik świetnie rozumiem bolączki regionów rolniczych. W dzisiejszych czasach właściciele zwierząt gospodarskich nie są w większości już takimi zabobonnymi dziwakami, ale też się może zdarzyć spotkanie takiego indywiduum. Ogólnie książka nie jest właściwie o zwierzętach, tylko o rzemiośle wiejskiego weterynarza. W sumie bohater tylko trzy razy okazał jakieś uczucia do zwierzaków: gdy zastrzelił cierpiącego konia; gdy wyznał, że lubi jak się kocą owce; i gdy wspomniał, że smucą go martwe porody. Robił to, co musiało być zrobione, bez zbędnego rozczulania się. Całe emocje jednak, których nie ma wprost okazanych w książce, zawierają się w tytule i to właściwie mówi wszystko...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy rzeczywiście chcielibyśmy usłyszeć, co miałyby do powiedzenia? Zwłaszcza bezdusznym, wszechwiedzącym opiekunom, którzy uzurpują sobie prawo do decydowania o zdrowiu i życiu swoich pupili, odrzucając wiedzę i doświadczenie weterynarzy... Ta książka potwierdziła moje przekonanie, że weterynarzem nie mogłabym być, tym bardziej szanuję głównego bohatera, za szybkość i trafność w podejmowaniu decyzji dotyczących ratowania zwierząt lub skracania ich męczarni, umiejętność przeciwstawiania się głupocie właścicieli i takt w relacjach z przełożonym i jego bratem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetna książka! Zawiera w sobie mnóstwo zabawnych, wzruszających i ciepłych historii. Z uśmiechem na twarzy czytałam o przygodach weterynarza Jamesa Herriota i wiem, że w przyszłości na pewno sięgnę po kolejne części tej powieści. Poczucie humoru, lekkość języka i barwność postaci tworzą bardzo przyjemną całość.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)