Jedna kropla deszczu
Joanna Szarańska

PODRÓŻ SENTYMENTALNA
Już od pewnego czasu miałam ochotę poznać pióro Joanny Szarańskiej. Na pierwsze spotkanie wybrałam powieść "Jedna kropla deszczu", która przyciągnęła mnie intrygującą okładką i w efekcie okazała się trafnym wyborem. Historia przeniosła mnie do świata wyjątkowych wspomnień i sentymentów, które są udziałem głównych bohaterów, ale w zaskakujący sposób dosłownie przenikają ze stron książki wprost na czytelnika.
Ewa i Berenika - wnuczka i jej ukochana babcia, która niedawno straciła swojego ukochanego męża Janka zapraszają nas w nostalgiczną i nastrojową podróż do przeszłości swojej rodziny, do czasów młodości Beni i Jasia, ich pierwszych porywów serca, wzruszeń, ale i przeciwności, którym musieli stawić czoła od samego początku wspólnej drogi przez życie. Ewa postanawia zabrać babcię na sentymentalną wyprawę do przeszłości, do miejsc młodości Bereniki i Jana. Podróż tę Benia zaplanowała razem z mężem, ale nie dane im było razem w nią wyruszyć. Teraz wnuczka chce spełnić marzenie babci. Dla młodej bohaterki jest to idealny sposób na poznanie fascynującej historii własnej rodziny, a dla seniorki próba poradzenia sobie z żałobą po stracie i sposób na odzyskanie sensu życia bez ukochanego męża u boku. Kobiety wybierają się do Maciejowa, gdzie przed laty dziadkowie z malutką córeczką Laurą spędzali wakacje, następnie do Zakopanego, gdzie w otoczeniu górskich szczytów złożyli sobie przysięgę, by na koniec dotrzeć do ośrodka wypoczynkowego "Na zakolu" położonego pośrodku lasu, nad cicho szemrzącą rzeką - wczasowiska, które lata świetności ma już dawno za sobą. Co ciekawe, to opuszczone dzisiaj miejsce na odludziu ma w sobie pewną magię, którą zamierza wykorzystać jego nowy właściciel...
Powieść Joanny Szarańskiej ma w sobie wiele ciepła i serdeczności, a klimat nostalgicznych wspomnień i złożoność losów rodziny Michałowskich czyni tę opowieść wyjątkową. Autorka stworzyła tę historię mając w pamięci własną babcię, która nie zdążyła opowiedzieć wnuczce o swoim niełatwym życiu, gdyż odeszła zbyt szybko. I chociaż powieściowa rzeczywistość jest fikcją literacką, to posiada swój niezaprzeczalny realizm. Gdzieś między zdaniami czuje się te nawiązania do własnych przeżyć, tęsknot, ale także echa odwiedzonych miejsc jak ośrodek wypoczynkowy w środku lasu, czy pensjonat w Zakopanem. Na pewno jest to książka bardzo osobista, choć nie została oparta na prawdziwych wydarzeniach.
"Dwie krople deszczu" to wyjątkowa wędrówka w przeszłość, która może zachęcić czytelnika do poznania historii własnej rodziny, do zainteresowania się własnymi korzeniami, do odwiedzania miejsc z dzieciństwa, czy wczesnej młodości. Autorka wspomina tu o odczuciach i wzruszeniach, jakie towarzyszyły jej podczas pracy nad powieścią. I ja w to wierzę całym sercem, jednak niestety nie byłam w stanie poczuć tych emocji. Przekaz nie zadziałał tak, jak powinien, czego bardzo żałuję. Mimo to niektóre fragmenty głęboko zapadają w pamięć:
"Śmierć najbliższych jest jak huragan, w ułamku sekundy unicestwia świat, który znamy. Łamie nawet najtwardsze drzewa".
Powieść opowiada o sprawach oczywistych, które niestety tak często umykają nam w codziennym zabieganiu - o więzi rodzinnej, o prawdziwej miłości "na dobre i na złe" coraz rzadziej dzisiaj spotykanej, o kruchości życia i jego nieuchronnym przemijaniu. Ale historia przepełniona jest też nadzieją i optymizmem, stanowi swego rodzaju balsam dla duszy.
Polubiłam bohaterki. I choć nie zżyłam się z nimi tak mocno, jakbym tego oczekiwała, to z przyjemnością poznałabym kiedyś dalsze losy babci Bereniki oraz mieszkającej z nią w rodzinnym domu Laury i Ewy. Pozostaję pod wrażeniem tej opowieści i myślę, że długo o niej nie zapomnę. Z pewnością też sięgnę po kolejną książkę autorki, gdyż opisowy styl, prosty język i rewelacyjny, nieco zaskakujący pomysł na fabułę bardzo przypadły mi do gustu. Cieszę się, że odkryłam kolejną polską pisarkę, po której książki prawdopodobnie będę mogła sięgać w ciemno. Mam nadzieję, że "Dwie krople deszczu" zapoczątkowały wiele nowych książkowych przygód.

Berenika właśnie straciła męża. Córka cały czas ma do niej pretensje i chce decydować za matkę. Jedynie jej wnuczka Ewa wie co dla babci będzie najlepsze i postanawia zabrać ją w sentymentalną podróż, którą seniorka miała spędzić z mężem.

Janek, mąż Bereniki był miłością jej życia, ale we wspomnieniach kobiety, które pojawiają się w powieści przekonamy się, że był ktoś jeszcze i zanim Berenika poślubiła Janka musiała przeciwstawić się rodzicom i stoczyć walkę z samą sobą.

„A czasem wystarczy jedna kropla deszczu, aby odmienić czyjeś życie”.

„Jedna kropla deszczu” to książka, która pokazuje nam jak kruche jest życie, ale również uczy, żebyśmy się na chwilę zatrzymali i popatrzyli na otaczający nas świat, przyrodę, kochających nas ludzi, bo w życiu nie są najważniejsze pieniądze i kariera, ale bliskość najbliższych ich wsparcie.

Autorka w bardzo autentyczny sposób opisała miejsca zawarte w książce i idealnie przekazała nam emocje, które rodzą się w czytelniku podczas lektury.

Polecam

„-Chcę, żebyś się spakowała i przygotowała do drogi. Pojedziesz w sentymentalną podróż, tak jak chciałaś. A ja cię w nią zabiorę!” 📖

„Jednak kropla deszczu” to opowieść o babci Berenice, która zabiera swoją wnuczkę Ewę w podróż, gdzie na nowo chce odwiedzić ważne dla niej i zmarłego męża Janka miejsca. Przy okazji opowiada wnuczce o swojej przeszłości. Pozwól się przenieść do urokliwego Maciejowa, zachwyć się widokiem tatrzańskiej dolinki, wybierz się na przechadzkę wśród sosen. Zobacz, jak teraźniejszość przenika się z przeszłością. I przekonaj się, że los bywa zmienny i nieprzewidywalny.

•• Wyrusz w podróż pełną miłości! ••

Mieliście kiedyś tak, że po przeczytaniu pierwszej strony książki wiedzieliście, że będzie ona całkowicie wyjątkowa. Mnie się to właśnie przytrafiło przy powieści Joanny Szarańskiej „Jedna kropla deszczu”, która była niezwykłe melancholijną, a zarazem niezwykłą opowieścią o miłości, o rodzinie.

Nie jest to lektura z tych, które przeczyta się w mgnieniu oka, aby równie szybko o niej zapomnieć. Nie jest to lektura, której wydarzenia niczym dym rozwiewają się w pamięci, pozostawiając po sobie jedynie pustkę. „Jedna kropla deszczu” to książka bardzo mocna, bardzo wyrazista, poruszająca najczulsze struny wrażliwości, która pozostaje z czytelnikiem na naprawdę długo. Czytanie jej co prawda dostarczyło mi dużo przyjemności, ponieważ całkowicie zatraciłam się w opisanej przez autorkę historii o życiu.

Prawda jest taka, że spędziłam z tą książką naprawdę świetne chwile. Akcja toczy się dosyć szybko i dynamicznie, nie spotkałam się z ani jednym nużącym momentem, w zasadzie przez całą powieść historia utrzymana jest na tym samym poziomie, co bardzo mnie cieszy.

Podsumowując: historia zawarta w książce Joanny Szarańskiej „Jedna kropla deszczu” uświadamia nas, jak bardzo musimy docenić to co mamy i że nie należy czekać na lepsze jutro, bo to jutro może nigdy nie nadejść, tylko należy czerpać z życia wszystko co tylko nam oferuje, a co najważniejsze nie bać się po to sięgnąć, bo to często strach powoduje, że odkładamy wszystko na potem, przesypiając nasze najlepsze chwile, które już mogą się nie powtórzyć. Także czytajcie tę niezwykłą powieść i odnajdźcie w niej sens. Jest wzruszająca i piękna. Musicie ją poznać. ❤️

Berenika wraz z ukochanym mężem Janem planują sentymentalną podróż. Niestety przez śmierć mężczyzny ta nie dochodzi do skutku. Pogrążona w żałobie kobieta wierzy, że jej plany nigdy nie zostaną zrealizowane.
Ewa, wnuczka Bereniki nie chce pozwolić by ukochana babcia pogrążyła się w rozpaczy. W tym celu postanawia zabrać babcię w podróż, którą miała odbyć z dziadkiem. Żadna z nich nie spodziewa się, że ta podróż odmieni życie obu kobiet.
Po Jedną kroplę deszczy sięgnęłam dokładnie pierwszego marca. Dla mnie to data wyjątkowa, bo tego dnia wypadała kolejna rocznica urodzin mojej babuni, Heleny. I chociaż nie ma jej już z nami kilka lat to wciąż są w mojej pamięci rozmowy, które odbyłyśmy. A gawędziarką, gdy się rozkręciła była świetną! Uwielbiałam, gdy opowiadała o swojej młodości. Na słuchaniu i spisywaniu tego, co opowiadała spędziłam wiele godzi. Dlatego dobrze rozumiałam pragnienie Ewy by wraz z babcią wyruszyć w podróż śladami młodości Bereniki i Jana. Dobrze rozumiałam fascynację Ewy opowieściami babci. Wielokrotnie reagowałam podobnie. To sprawiło, że Jedna kropla deszczu stała się mi bliska. Potrafiłam się wczuć w emocje bohaterów. Przez to nie raz odczuwałam smutek i nostalgię. Książka poruszyła najdelikatniejsze struny w sercu.
Bohaterki zabrały nas w niesamowitą i sentymentalną podróż śladami przeszłości, która skłania do refleksji nad sensem życia i przemijania. Niniejsza lektura opowiada o niespodziankach losu oraz tajemnicach naszych przodków, które mogą nas nie raz zaskoczyć. Serdecznie zapraszam do wzięcia udziału wraz z Ewą i Bereniką w niesamowitej podróży.