Jak pies z kotem (Tom 3). Zielarnia nad Sekwaną
Liliana Fabisińska

Ostatnie już spotkanie naszego ulubionego, zwariowanego duetu Niny i Natalii. Firma którą, założyła Nina wraz siostrami znakomicie prosperuje, dziewczyny mają ręce pełne roboty, kiedy niespodziewanie pojawia się zaproszenie do Paryża. Siostry zawsze unikały tego miejsca, mając złe wspomnienia związane z ich matką, jednak dla dobra firmy postanawiają wyjechać. Łączą ten wyjazd z dobrą zabawą i zwiedzaniem magicznego Paryża. Jednak nie dla wszystkich wycieczka okaże się szczęśliwa, siostry a zwłaszcza Nina pakuje się w nie lada kłopoty. Zostaje aresztowana za zabicie swojego byłego narzeczonego, który dziwnym zbiegiem okoliczność również przebywał w Paryżu. Do akcji wkracza niezastąpiona Natalia, pomimo swoich prywanych problemów, nie waha się ani minuty by pomóc swojej przyjaciółce wyjaśnić zagadkę tajemniczej śmierci. Kto próbuje wrobić Ninę w morderstwo?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Świetne  zakończenie  zabawnej i relaksującej trylogii. Pozostaje tylko pewna nostalgia za siostrami Dropi niemalże tęstnota za pełną ciepła i życiowej  mądrości Natalią.

Wspaniała pozycja na relaks  z książką.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Trzecia i jak na razie ostatnia część tej wspaniałej serii prowadzi obie przyjaciółki do Paryża. Każda trafia tam na skutek róznych okolicznośći. Natalia z siostrami poprzez zamiar kupna firmy, a Nina by pomóc przyjaciółce.  Mimo, że w tym mieście dzieje się większość akcji to autorka wraca częściowo do Warszawy, czy Ciechocinka.
Przyjaźń, niespodziewana miłość, romanse, czy morderstwo można spotkać znów w tej książce. Mimo, że jest to najpokojniejsza część to czyta sięją z przyjemnocią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejne spotkanie ze znanymi już nam dobrze bohaterkami. Jak tytuł wskazuje, tym razem siostry Drop w pełnym składzie znajdą się w "znienawidzonym" Paryżu. Można powiedzieć, że klątwa działa, gdyż Nina trafia do aresztu. Wiedziona instynktem samozachowawczym sprowadza do stolicy Francji Natalię. Czy przyjaciółki poradzą sobie same z rozwiązaniem "zagadki", czy też będą musiały skorzystać z pomocy policji? okaże się już po przeczytaniu (czyli bardzo szybko). Z uśmiechem polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jeśli chcecie się dowiedzieć co słychać u znanych nam już bohaterów to koniecznie musicie sięgnąć po powieść. Nina, Natalia, siostry Drop, Wiktor czy Stefan a także Maks i Szprot nie pozwalają na spowolnienie akcji. Każdy dorzuci swój element układanki składającej się na wyśmienitą lekturę. Jak to się stało, że kroki bohaterów autorka skierowała z Paryża wprost do jednego z polskich uzdrowisk - znanego mi zresztą doskonale, bo korzystam z tamtejszych kąpieli leczniczych? Dlaczego zginął Olek? Czy Natalia i Wiktor wezmą ślub? Jakie jest wyjaśnienie mądrości Maksa-psa? Czy Nina odpuści trochę siostrom i sama podda się nieco magii uczucia? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie w "Zielarni nad Sekwaną". Więcej nie napiszę, bowiem każdym zdaniem mogłabym popsuć Wasze delektowanie się tą historią. A jest ona deser z najlepszej cukierni - pucharek wypełniony ulubionym smakiem lodów, okraszony bitą śmietaną, zrównoważony owocami i podkręcony posypką czekoladową, zaś na szczycie wisienka (czyli finał powieści :D). Czarująca, intrygująca, odrobinę sensacyjna, ogromnie urokliwa, z mnóstwem tajemnic a przede wszystkim magicznie paryska i zaskakująca - taka jest ta powieść. Napisana cudownym językiem, który sprawia, że książka ma tylko jedną wadę - pomimo ponad pięciuset stron kończy się zdecydowanie zbyt szybko! Pani Liliano, ja bardzo proszę o czwarty tom :) Chyba się uzależniłam od tej serii! Recenzując "Werandę na Czarcim Cyplu" pisałam, że oczekuję fajerwerków w kolejnym tomie... I ja naprawdę je miałam! :) całość recenzji: http://czytelnicza-dusza.blogspot.com/2017/04/liliana-fabisinska-zielarnia-nad-sekwana.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ostatnia książka z serii, ale na pewno nie gorsza. Natalia dostaje zaproszenie jako osoba towarzysząca na rozdanie Nagrody Nobla, w tym celu musi udać się do Paryża, co wiąrze się nawracającymi wspomnieniami z młodości. Poznajemy Natalie jako młodą studentkę i jeszcze bardziej zapisuje się nam w sercach. Co w tym czasie robi Nina? Również wybiera się do Paryża, ale w celach biznesowych, jednak nie kończy się to dobrze... Bardzo żałuję, że seria ma tylko 3 tomy. Naprawdę idzie się zżyć z Natalią, jak i z Niną (pomimo jej charakterku) 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Zielarnia nad Sekwaną" to już trzecia część serii Liliany Fabisińskiej -jak dla mnie najlepsza. Skrywane tajemnice z przed ponad 50 -ciu lat w końcu wychodzą na jaw. OCZYWIŚCIE Nina wplątuje się w morderstwo ,a rozwiązac zagadkę kryminalną pomaga Natalia starsza pani po siedemdziesiątce ,serdeczna przyjaciółka Niny i Baltazar Szprot zaprzyjaźniony policjant. Wszystko to wydarza sie w Paryżu. Tam tez znajduje się tytułowa zielarnia o nazwie "Natalia" założona przed laty przez przyjaciółkę Natalii Marikę.  Największa tajemnica dotyczy bratanka Natalii Mikołaja który okazuje się być jej synem. Akcja w książce dzieje sie cały czas , trudno sie oderwać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najbardziej zwariowana i szalona część historii życia Natalii i Niny. Tym razem wraz z siostrami Drop zwiedzamy Paryż. I gdzie w końcu lądujemy? Oczywiście w areszcie! Gdyby któraś z naszych bohaterek nie była zamieszana w morderstwo byłoby nudno! Szalona historia z zemstą w tle prowadzi nas przez meandry przeszłości Niny, ale również Natalii. Poznajemy kolejne kawałki ich przeszłości, ich rodziny, przyjaciół. Razem z nimi walczymy o wolność, bezpieczeństwo i dobre imię swoje i bliskich. Maks - niedoszły mąż powraca, komisarz Szprot jak zawsze jest w odpowiednim miejscu w odpowiednim momencie, psy szaleją, a karawana jedzie dalej! Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Zielarnia nad Sekwaną to ostatni tom trylogii Jak pies z kotem Liliany Fabisińskiej, najbardziej wielowątkowy, a przez to tytuł w dużej mierze rozmija się z treścią. Okazuje się, iż prowadzenie wspólnego biznesu czasem wymaga poświęceń.

Słusznie unikałyśmy przez całe życie tego miasta… Nie mogło nas tutaj spotkać nic dobrego. (s. 295)

Siostry Drop sposobem zostały wysłane do Paryża, który był ich przekleństwem od dzieciństwa. Wkrótce Nina trafia do więzienia, jest podejrzana w sprawie morderstwa. Od francuskiej policji otrzymała długą listę zakazów, które, jak się okazało, można obejść do pewnego stopnia. Z pomocą spieszy Natalia. Mimo siedemdziesiątki na karku wciąż ma sprawny i bystry umysł. A ten pracuje nawet wtedy, kiedy jego właścicielka nie chce. Wnet zjawia się w Paryżu polski komisarz o rybim nazwisku.

Bardzo się cieszę, że pani tu jest. Wiem, jak działa pani umysł, i chętnie skorzystam jeszcze raz z jego pomocy. Oczywiście wyłącznie nieoficjalnie. I tylko pod warunkiem, że nie zrobi pani nic poza słuchaniem i myśleniem żadnego zaglądania w niebezpieczne miejsca, żadnego nachodzenia i przepytywania ludzi. (s. 260)

Wątek kryminalny został dobrze przemyślany i poprowadzony. Śledztwo przebiega w miarę sprawnie, gdyż nigdy nie wiadomo, kiedy, jakie i czyje umiejętności przydadzą się w dochodzeniu. Czyżby warto być wszechstronnym? A może warto mieć znajomych z różnymi profesjami, pasjami? Na przykład dzięki pewnemu Francuzowi poznacie smaki i zapachy wykwintnych dań francuskich, aż zachce Wam się jeść! Albo zakręci Wam się w nosie od zapachu ziół.

Kiedy mówię „koleżanka”, ludzie patrzą na nas bardzo podejrzliwie, nie zauważyłaś tego? Jakby uważali posiadanie koleżanki młodszej o czterdzieści lat za coś bardzo nagannego, a przynajmniej dziwacznego i dwuznacznego moralnie. (s. 235)

Autorka po raz kolejny dotyka w swej powieści tematu starości i relacji osób starszych z młodymi. Widocznie takie przyjaźnie jak Niny i Natalii są rzadkością i wciąż budzą „zainteresowanie” innych. Starość może różnie przebiegać – Natalia miała całkiem niezłe ciało jak na swój wiek, lecz starość to też choroby. Ale o zdrowie to bohaterka dba! Jestem ciekawa Waszej reakcji na scenę z pomadką! Uśmiałam się do łez! Ale to ja, bo ktoś może zareagować jak Nina… (patrz s. 307-308)

Starsza osoba ma też prawo do miłości, także tej fizycznej. Ma prawo kochać i być kochana, a nie być odsunięta na boczny tor przez rodzinę i społeczeństwo. Muszę przyznać, że w tym tomie wątek miłosny Natalii rozczarował mnie. Przedstawiony był jakoś chaotycznie, z przeskokami czasowymi, z niedomówieniami, dopiero pod koniec zostało wszystko wyjaśnione. Wątek z dawnym narzeczonym Natalii też mnie nieco zawiódł. Na szczęście miłość pojawia się w życiu innych bohaterów! I dobrze.

Niestety, moje siostrzyczki znały mnie lepiej niż ja sama. (s. 120)

Nina, Czarna Mańka, Lutka i Kostka to cztery siostry z różnymi charakterami. Każda to indywiduum. Okazuje się, iż bardzo dobrze znają siebie i swoje mocne oraz słabe strony. To wyraźnie widać w tej powieści i dzięki realizacji ich pomysłów można się pośmiać. Panowie… komisarz Szprot mnie ciekawił od początku. Ma w sobie coś niedzisiejszego. Pojawia się matka sióstr Drop – jej obsesja i jej nałóg, alkoholizm. Autorka ukazuje na jej przykładzie, do czego mogą one doprowadzić. Jednak najlepiej wykreowana postać to pani fotograf, która nie chce przejść na emeryturę, która czerpie z życia garściami i czasami zapomina o swoim wieku i o sobie. Za to wspomnienia i ludzie z przeszłości o niej nie zapomnieli. Pojawiają się tajemnicze listy. Wyjaśnia się wiele tajemnic z jej przeszłości. Do tego dochodzą relacje międzyludzkie, często skomplikowane. Ludzko-zwierzęco też, jak się okaże. Samo życie!

Chcę tylko obudzić się wreszcie z tego koszmaru! (s. 287)

Powieść porusza wiele tematów, osnuta jej wokół wielu wątków. Fabuła ciekawi, jednak momentami nieco traciłam zainteresowanie książką. Dużo różnych wydarzeń, przeskoków i tematów. Zbyt dużo. Z tej jednej powieści można by było na przykład zrobić kryminał i obyczajówkę. Tymczasem jest łapanych wiele srok za ogon… I jak sama autorka przyznała w epilogu, niektórych wątków nie zakończyła, choć to ostatni tom trylogii. Czytelnik zostaje zostawiony sam sobie i swojej wyobraźni. 

Życie nauczyło mnie niewielu rzeczy, ale o tym, że kubek ciepłej herbaty z cytryną najlepiej rozwiązuje języki, przekonałam się już nie raz. (s. 414)

Kubek gorącej herbaty z cytryną jest dobry na każdą okazję. Także jako towarzysz czytelniczy dla Zielarni nad Sekwaną. Problemy lekkie mieszają się z tymi większego kalibru, młodość ze starością, miłość z samotnością, rośliny z Nagrodą Nobla, psy z kotami, komizm z tragedią, Bałtyk z Sekwaną, Paryż z Warszawą, Helem i… Ale o tym przekonajcie się sami.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)