Idealny jak diabli
S.C.Alekto

Na początku pragnę Wam powiedzieć, że to nie jest taki, zwykły romans jakich jest wiele na rynku. To powieść pełna mroku, bólu, cierpienia, demonów przeszłości oraz niedomówień. Ciężko się początkowo przebić przez ten pancerz, ale z czasem zaczynasz się wciągać w tę historię.

Poznajemy tutaj młodą studentkę Annę Maj, która studiuje Administrację na Uniwersytecie Jagiellońskim. Choć dziewczyna jest młodziutka, to niestety ma za sobą już wiele bolesnych przeżyć, które dręczą ją co noc w nocnych koszmarach. Stara się jednak nie poddawać, nigdy nie okazywać słabości i być twardą na każdym kroku. Wszystko nagle zmienia się, gdy poznaje przystojnego Adama Wetulaniego. Pierwsze spotkanie i bum! Jeden jego uśmiech sprawia, że w Annie aż wszystko krzyczy. Zarówno z pożądania ale także ze strachu. Niby wiele ich dzieli, ale jak się okazuje jeszcze więcej łączy. Każde z nich skrywa bowiem własne, straszne tajemnice. Jednak wzajemna fascynacja staje się znacznie silniejsza. Tylko czy to wystarczy, aby byli szczęśliwi? Czy takie bajki mają szczęśliwe zakończenia? Jak potoczy się ta historia? Tego wszystkiego dowiecie się, sięgając po tę lekturę.

Mroczna, nafaszerowana emocjami lektura. Nie jest to lekki obyczaj, taki do kawki. Niemniej podobała mi się fabuła. Jest wiele niedokończonych spraw i zastanawiam się jakie są dalsze losy bohaterów. Na szczęście mam drugi tom i mam nadzieję, że poznam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Mimo tego, że książka jest dość obszerna, bardzo dobrze się ją czytało, choć początkowo sądziłam, że się nie zaprzyjaźnimy. Jest ukazanych wiele trudnych relacji oraz to, do czego potrafimy się posunąć, chcąc ratować najbliższe dla nas osoby. Autorce, która jest bardzo młodziutka, bardzo gratuluję pomysłu na taką, nie ośmielę się powiedzieć trudną powieść. Jest to lektura obyczajowa ale jednak zupełnie inna, od tych które do tej pory czytałam z tego gatunku. Mogę śmiało powiedzieć, że to był udany debiut ;) dodatkowym plusem dla mnie jest to, że akcja książki dzieje się w Polsce a bohaterowie mają polskie imiona ;) bardzo lubię takie pozycje, bo są wtedy takie bardziej swojskie 😁 także jeżeli lubicie ksiazki, obyczajowe z bardzo dużą ilością pieprzu, chili oraz odrobinką strachu to ta pozycja będzie dla Was idealna ;) polecam serdecznie tę pozycję i przyznaję mocne ⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐/10 punktów ;) a Wydawnictwu WasPos dziękuję za egzemplarz recenzencki ;)

🖤🖤RECENZENZJA🖤🖤

„Utonęłam...
W jego ramionach. Były ja woda, która pochłonęła mnie w całości.
Nie potrafiłam się uwolnić.
Utonęłam...
W jego oczach. Były jak toń. Głębokie i ciemne, mieniące się i skrzące zimnymi barwami.”

Anna Maj, zwyczajna studentka, co noc walczącą z demonami przeszłości i odrzucenia przez najbliższe osoby i Adam Wetulani, niezwykle przystojny i bajecznie bogaty student powracający z Harwardu na ostatnie pół roku studiów, kryjący pod maską ideału, bardzo mroczną osobowość. Przypadkowe spojrzenie sprawia, że tych dwoje zaczyna między sobą dziwną relację, począwszy od uprzejmości, oczarowania, chorej fascynacji, poprzez niechęć, niemoc, a skończywszy na niechęci i nienawiści. Ta gra jest równie podniecająca co fascynująca, ale tylko dla jednego z graczy, drugiemu bowiem, w miarę upływu czasu życie zaczyna się sypać jak domek z kart. I im
bardziej dramatycznie i zagadkowo zaczyna się robić tym bardziej ta sytuacja zbliża graczy do siebie. Czy całkowity upadek może być początkiem czy końcem wszystkiego...
Początkowo, jakoś tak nie mogłam wciągnąć się w tą historię, główna bohaterka, wręcz irytowała mnie i drażniła . Jednak poznając jej historie, mogłam powoli zrozumieć co nieco. I nagle jeden moment zmienił wszystko i od tej pory czytałam Idealnego, z zapartym tchem, próbując rozgryźć głównego bohatera i niestety aż do końca nie udało mi się poznać jego prawdziwego oblicza i prawdziwych przyczyn jego działania, zatem od razu zabieram się za drugą część „Piękna aż do bólu”, a Wam radzę od razu zapatrzyć się w obie części.
Serdecznie dziękuję wydawnictwu i autorce za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej książki.

Potwory są wśród nas

Sięgając po tę książkę zupełnie nie spodziewałam się tego co dostałam. Byłam nastawiona na romantyczną historię dwojga ludzi z zupełnie innych światów. Taka współczesna wersja Kopciuszka czy innej bajki. Jednak Idealny jak diabli zaskakuje czytelnika, bo nie jest to romans, przynajmniej taki o jakich czytamy, ani bajka, bardziej baśń w stylu braci Grimm, oryginalna baśń, mroczna, pełna bólu, cierpienia i pozbawiona happy endu.

Powieść ta jest książką smutną, trudną pod względem emocjonalnym, a ciekawą ze względu na psychologiczną konstrukcję bohaterów, którą kreuje autorka. Opis na okładce może mylić, dlatego ostrzegam Was, nie jest to lekka, przyjemna historia miłości dwojga ludzi, jest to historia dwojga pokiereszowanych przez los osób, które swoje w życiu przeszły, i w wyniku tych zdarzeń stały się tym, kim się stały. Nie są to bohaterowie, których da się lubić. Nie wzbudzają sympatii, wręcz odwrotnie. Między sobą prowadzą swoistą grę psychologiczną, która opiera się na manipulacjach, nieczystych zagrywkach, wzajemnym zadawaniu bólu i cierpienia. Opisywane przez autorkę uczucie, które rodzi się między Anną i Adamem, jest toksyczne, złe, uzależniające, oni osobno są niebezpieczni dla otoczenia, a w połączeniu stanowią mieszankę wybuchową, która wyniszcza ich oboje.

Akcja powieści toczy się wolnym tempem, nie znajdziecie tu momentów przyspieszających bicie serca, za to odnajdziecie tu dużo przemocy, agresji, czynów czynionych z zemsty. Jak już pisałam główni bohaterowie są po prostu źli, zepsuci, skrzywdzeni przez najbliższych. Są wyzbyci empatii, manipulują ludźmi, wykorzystują do swoich celów, niszczą ich, karzą za złe spojrzenie, komentarz, czyn. I choć współczułam małej Ani tego co przeszła w dzieciństwie, to nie może być to w żadnym przypadku wytłumaczeniem czy usprawiedliwieniem jej czynów w późniejszym życiu. Z migawek, gdzie bohaterka wspomina swoje życie dowiadujemy się co ją ukształtowałą, co ją stworzyło. O Adamie nie dowiadujemy się zbyt wiele, może zmieni to tom drugi, ale on też nie daje się lubić. Nie wiem kto jest gorszy w tym duecie, ale na pewno są siebie warci. Nie wiem czy można mówić tu o miłości między nimi, bo ich związek, który od samego początku był lekko mówiąc dziwny, wraz z rozwojem fabuły plątał się jeszcze bardziej, bohaterowie spotykali się, głównie na uczelni, gdzie oboje studiowali, obserwowali się, śledzili, podsłuchiwali, kłócili, nawet szarpali czy bili, docinali sobie, ranili, zadawali ból, bardziej psychiczny niż fizyczny, mało tego jedno drugiego chciało zniszczyć albo nawet to zrobiło. Ich relacja jest zła, toksyczna, a zakończenie pozostawia więcej pytań niż odpowiedzi. Jestem ciekawa jak autorka poprowadzi tę historię, jak potoczą się losy Anny i Adama.

Idealny jak diabli jest debiutem, myślę, że ciekawym, intrygującym, powieścią psychologiczną, ale na pewno nie romansem. Jeśli lubicie psychologię to jestem przekonana, że będziecie zadowoleni z lektury, ale jeśli nie lubicie negatywnych postaci, przemocy, zagrywek psychologicznych, to nie wiem czy Wam się spodoba. Nie ukrywam, że mi samej czytało się trudno tę książkę, na początku nie mogłam wciągnąć się w historię, na szczęście później czytało się już lepiej, a podobno w tomie drugim jest więcej akcji, więc cieszę się, że niedługo poznam kontynuację. Autorka ma przyjemny styl, jak na debiut jest on bardzo sprawnie napisany i pod względem stylistycznym jak i językowym, co prawda natrafiłam na kilka literówek, ale to już taka uwaga na marginesie. Czy polecam? Raczej tak, jest to osobliwa, dziwna, pokręcona historia, pełna mroku i bólu, ale na swój sposób ciekawa, myślę, że warto od czasu do czasu przeczytać coś, co nas zaskoczy.

Za egzemplarz do recenzji dziękuję wydawnictwu Was Pos i przepraszam za długi czas oczekiwania na moją recenzję.

Adam i Anna to studenci, którzy pochodzą z dwóch różnych wyżyn społecznych. Czy osoby pochodzące z dwóch różnych światów mają szanse na miłość? 

Adam to spadkobierca fortuny, który myśli, że wszystko może. Anna to dziewczyna, która od zawsze nie ma w życiu łatwo. 

Bohaterowie to swoje przeciwieństwa przez co się przyciągają. Jednak jak dla mnie jest to złe połączenie, ponieważ przez ich znajomość dziewczyna ma coraz więcej problemów i wpada w coraz gorsze kłopoty. 

Moim zdaniem pomysł na książkę był dobry, ale nie wyszedł. Jak dla mnie za dużo było akcji, które nie zostały wyjaśnione lub takie, które nie były tu potrzebne. Książkę czytało się niestety opornie, wręcz odpychała od siebie. 

Moja ocena: 5/10

,, Poczułam bryzę i owinęłam się mocniej szalem. Delikatnie kołysałam się i wpatrywałam w niebo usiane milionem gwiazd. Morza nie byłam w stanie dostrzec przez gąszcz drzew i krzaków, ale doskonale je słyszałam. Już samo to wywoływało u mnie gęsią skórkę. Natura była niebezpieczna, ale równocześnie urzekała pięknem".

Słuchajcie, jak ja się przy tej książce rozmarzyłam. I powiem wam, że nie chodzi mi tutaj o diabelskie stosunki między diabłem wcielonym a diablicą, bo tak nazywałam w głowie głównych bohaterów, ale właśnie o tą całą aurę, jaka ich otaczała.
Historia opisana bardzo płynnie i ciekawie. Opisy natury i otaczających emocji bohaterów były tutaj pięknym dodatkiem. Powieść nie posiada suchych faktów, tylko płynie niczym tajemniczy żeglarz zabierając nas w morze, gdzie może się zdarzyć absolutnie wszystko. Bohaterzy nietuzinkowi z własnymi charakterkami wnieśli tutaj pewną odmienność. Niczym schizofrenia zmieniali swoje nastroje, byśmy tylko nie domyślili się co w danym momencie knuli. Nie ma nic lepszego od książki, której nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Niby domyślamy się, że ktoś tu będzie miał się ku komuś, jednak w tak pokręcony sposób się do tego zabierali, że aż miło było czytać. Z zapartym tchem przerzucałam kolejną stronę, by tylko niczego nie pominąć. Może ktoś pomyśli, że przesadzam, ale mi się absolutnie podobało tutaj wszystko! Zwłaszcza opisy sytuacyjne, myśli, kiedy spierali się sami ze sobą oczekując znikąd odpowiedzi, które nie miała zamiaru nadejść.
Bohaterowie lubią się ze sobą droczyć. Każdy z nich chce być górą ukazując swoją siłę i przebiegłość, kiedy tak naprawdę w głębi siebie jest zupełnie odwrotnie. Trzęsą się niczym galaretka na tacy i topią w swoich uczuciach szybciej niż lody w słońcu. Odczuwają uwłaczanie i zdecydowanie sami sobie na nie zasługują. Mam wrażenie, że swój związek zaczynają od końca. Nie próbują niczego zbudować, tylko wciąż się buntują. Byłam ciekawa przeciwko czemu się tak zachowują. Ich historia tak mnie nakręciła, że od razu zaczęłam czytać ,, Piękna aż do bólu".