Głód i pragnienie
Jacek Piekara

Mordimer tym razem bierze udział w dwóch sprawach. Jedna z nich dotyczy odzyskania pieniędzy on inwestora kupców, który schował je tylko w sobie znanym miejscu. Druga zaś prowadzi prosto od zaginięcia córki kupca aż po znalezienie demona. Każda z tych spraw stawia bohatera książki na wyżynach intelektu. Sam autor zaś jak zawsze nie zawodzi czytelnika treścią.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsza część "Wiewióreczka", która nie zasłużyła nawet na miano opowiastki, była... nudna, bezsensowna i wręcz głupia. Mordimer, który jak pamiętamy z poprzedniej części, pracuje dla innego inkwizytora mistrza Dopplera i dostał nowe zlecenie - ma wydobyć od pewnego człowieka ukradzione złoto spółki, która powierzyła mu swoje fundusze. Tomasz Purcell (zwany też Świńskim Ryjem) zgadza się wyjawić Mordimerowi miejsce ukrycia złota w zamian za ochronę i bezpieczne opuszczenie miasta. Wszystko przebiega sprawnie, Mordimer przy okazji zażądał także zapłaty za swoje "usługi ochroniarskie" (bo przecież mógł go oddać w ręce zdenerwowanych i oszukanych mężczyzn-biznesmenów) i tutaj Purcell zaczął kombinować. Summa summarum udało mu się wyjechać, inkwizytor uznał sprawę za zamkniętą, jednak dostał wezwanie od swojego szefa. Okazało się bowiem, że przebiegły oszust zostawił podrobione i sfałszowane kwity i tak naprawdę nie oddał majątku jego właścicielom. Mężczyźni chcieli ponownie wynająć inkwizytorów, jednak Doppler wpadł na lepszy pomysł, który jego sługa Mordimer pokornie musiał zrealizować. Ostatecznie Bosch (czyli zleceniodawca i nasz książkowy bogacz) został oskarżony o fałszowanie dowodów przeciwko Purcellowi i zgodził się na pełną współpracę ze Świętym Officjum, byle tylko nie mieć procesu. Mordimer dostał i wynagrodzenie i przekazany w pozłacanej figurce wiewiórki "dług" spłacony przez Tomasza. Nic konkretnego się tu nie działo i zastanawiam się po co w ogóle to "opowiadanie" znalazło się w tej książce... Szczęśliwie druga część była ciekawsza! Tutaj Mordimer dostał zlecenie na odnalezienie młodej dziewczyny, krewnej swojego szefa Dopplera. Początkowo Mordimer zostaje odprawiony, jednak jak już wdrożył się w śledztwo, zaczął odkrywać coraz to nowsze tajemnice i rewelacje. W zniknięcie dziewczyny może być zamieszany miejscowy bogacz - Wentzel. Mężczyzna próbuje na naszym inkwizytorze łapówkarstwa. W zamian za nieujawnianie Świętemu Officjum tajemniczej śmierci jednego z jego "osiłków" (w którą zamieszany był demon), Mordimer mógł sam rozwikłać tę sprawę i sam rozprawić się z... siłą nieczystą. Jako, że Mordimer to także jurny młodzieniec, oczywiście musi mieć jakąś kobietę na wyłączność - siostrę bliźniaczkę zaginionej Hildy, czyli Ingę. Poznaje nowe fakty, jak zawsze w tle pojawia się zło/magia/demony, co usprawiedliwia jego działania jako inkwizytora. Tym razem musi zmierzyć się z demonem, który... zabija ludzi w dość osobliwy sposób - wysysa z nich życie i zostawia ciała ofiar w postaci "szkieletowej". Pojawia się także kwestia ożywiania trupów, która nie dość, że nie należy do zbyt moralnych, to dodatkowo (co Mordimer wyjaśniał zainteresowanemu tym procederem Wentzelowi) ani nie było praktyczne, ani nie rokujące zbyt dobrze na przyszłość, bo taki "żywy trup" musiał być karmiony kolejnymi ofiarami albo po prostu najnormalniej w świecie jego ciało zaczynało gnić. Jestem ciekawa, czy obietnica, jaka została złożona Mordimerowi na sam koniec książki, zostanie zrealizowana i nasz Inkwizytor dostanie w końcu wymarzony awans i będzie należał do elitarnego grona mistrzów... No i na koniec... demon wysysający życie z innych był jednym z ciekawszych pomysłów Piekary, jednak... szkoda, że połączył go z takim a nie innym wątkiem i "otwierającym" opowiadaniem, bo całość wypadła bardzo przeciętnie. Reasumując... ta część zasługuje tylko na słabą czwóreczkę, a szkoda, bo gdyby nie ta nieszczęsna Wiewióreczka, byłoby o wiele, wiele lepiej i ciekawiej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna odsłona przygód Mordimera Madderdina. Jak zwykle dostajemy historie o niezwykłym inkwizytorze, które są jednocześnie horrorem, zagadką kryminalną, fantastyką i czasem nawet romansem. Obowiązkowa pozycja dla wielbicieli pisarstwa Piekary, chociaż kolejne części sagi mogą już zacząć nużyć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piekara, jak to on, postarał się i przy tej książce. Jego styl zdecydowanie przypadł mi do gustu, chociaż na początku byłam wrogo nastawiona do polskich autorów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przeczytałem i jestem zadowolony ale czy w pełni usatysfakcjonowany? O tym można przeczytać na http://gamonia.pl/czytaja/czytac-kazdy-moze-ja-inkwizytor-glod-i-pragnienie/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Najnowsza odsłona przygód Mordimera Madderdina nie rozczarowuje, trzyma wysoki poziom i z pewnością zachwyci wszystkich fanów cyklu. Dwa opowiadania "Wiewióreczka" oraz "Głód i pragnienie" przedstawiają całkowicie odmienne historie, z których pierwsza opowiada o losach pewnego nieuczciwego finansisty i ukradzionych prze niego pieniędzy ważnych mieszkańców Hez-Hezronu, druga zaś opisuje poszukiwania tajemniczo zaginionej młodej dziewczyny, w której to zaginięcie zamieszane są siły nie z tego świata.. Dla Mnie książka ta jest wyśmienita porcja rozrywki z gatunku fantasy, okraszanej sporą dawką, jakże charakterystycznego dla całego cyklu, humoru. Dodatkowo po raz pierwszy pojawiają się w Niej moi dwaj ulubieni bohaterowie, doskonali znani z tomów opowiadających o dalszych latach kariery Inkwizytora. Polecam i z niecierpliwością oczekuję kolejnej odsłony cyklu Inkwizytorskiego:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ten tom jest bezpośrednią kontynuacją poprzedniego tomu, co daje się  odczuć w kilku nawiązaniach. Tym razem na całość składają się  dwie minipowieści. Pierwsza jest dość krótka inawet zabawna. Zwłaszcza,  że okazuje się,  że Mordimer całkiem  dobrze odnajduje się  jako typ do wynajęcia.  Ale okazuje się,  że nadal ma jeszcze miękkie serce. Co zresztą ostatecznie przynosi mu wymierną korzyść. Druga minipowieści jest naprawdę ciekawa. Banalna jakby się  wydawało sprawa przekształca się  w coś  naprawdę  skomplikowanego. No i dowiedziałam się,  jak w dorosłym życiu Mordimera pojawili się  Bliźniacy. Ale że już wiem kim oni tak naprawdę  są, to wcale się  nie cieszę, że się  pojawili. A wcześniej  to nawet ich lubiłam...

Ten tom jak najbardziej  trzyma poziom poprzednich. No i powoli wyjaśniają się  kolejne z tajemnic naszego inkwizytora.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Polecam! Uwielbiam ten humor !

(Kliknij aby rozwinąć opinię)