Głęboka próżnia
Alexandra Duncan

„Głęboka próżnia” to kontynuacja „Ocalonej”, w której zaczytywałam się kilka miesięcy temu i byłam zachwycona. Wyczekiwany ciąg dalszy okazał się historią innej bohaterki, jednak już poznanej w pierwszym tomie. Miyole cudem ocalała z katastrofy i to Ava stała się dla niej najbliższą rodziną. Dziewczyna dorasta, uczy się , nawiązuje nowe znajomości, by ostatecznie stać się młodą kobietą z pasją i wielkimi ideałami.

Miyole  ciężko pracowała by zrealizować swoje wieloletnie marzenie i w końcu trafiła na statek naukowy, gdzie prowadzi badania. Dziewczyna nigdy nie przypuszczała, że ocalała z nalotu piratów Cassia przewróci jej życie do góry nogami. Nowopoznana dziewczyna pragnie uwolnić uprowadzonego brata, a Miyole postanawia jej pomóc. Razem wyruszają w podróż niebezpieczną, jednak nie same, bo towarzyszyć im będzie porwany pilot i wredny kot.

Jeśli ktoś nie czytał pierwszej części, to spokojnie może zabrać się za ten tom. Główna bohaterka wielokrotnie przywołuję wspomnienia i nieco przybliża wydarzenia mające miejsce w pierwszym tomie.    Te momenty są bardzo ważne, bo dzięki nim można lepiej zrozumieć postępowanie dziewczyny i jakie wydarzenia ukształtowały jej charakter. Sama Miyole jest bardzo sympatyczna. Czasami łatwowierna i poddaję się emocją. Jest również odważna, lojalna, mądra i co najważniejsze, niezwykle prawdziwa. Cassia natomiast nie została moją ulubienicą i chwilami bardzo irytowała mnie swoją samolubnością. Wykorzystuję Miyole i choć sama za wiele nie umie, to przez większość czasu jęczy i wytyka błędy innym. Ważna rolo przypadła również Rubiowi. Jest on  kontrowersyjnym bohaterem, bo moje odczucia względem niego wielokrotnie się zmieniały, jednak ostatecznie bardzo go polubiłam. Nieustannie był obecny, ale cichaczem przemknął przez tę powieść i szkoda, że bohaterki bardziej nie doceniły jego zaangażowania.

Autorka piszę lekko, a przy tym dojrzale. Spokojnie książkę mogę polecić również starszym czytelnikom, bo nie jest to kolejna typowa powieść dla młodzieży. Początkowo akcja jest spokojna, ale nie trwa to długo. Kiedy dziewczyny wyruszają w straceńczą misję, akcja przyspiesza i już do ostatniej strony nie zwalnia.

Alexandra Duncan stworzyła świat, w którym ziemia nie jest już tak łaskawa dla człowieka i trzeba szukać nowych miejsc i sposobów na życie. Wizja ta jest trochę przerażająca, jednak dopiero podróż Cassii i Miyole pokazuję ogrom zagrożeń. Głęboka Próżnia to miejsce pełne niegościnnych planet i księżyców, a statki kosmiczne skrywają sekrety, które mogą przerazić.  Były momenty kiedy naprawdę się bałam! Ciarki, przyspieszone bicie serca i to ciągłe napięcie, było przerażające i upajające!

Jest to jedna z najlepszych powieści dla młodzieży. Książek o kosmosie jest już naprawdę dużo, a mimo to autorka stworzyła coś nowego! Nowe kultury i planety są ciekawe. Wątek miłosny nietypowy, bo między dwoma dziewczynami. Uczucia się pięknie pokazane, ale nie jest to ckliwa powiastaka o miłości. W tej powieści chodzi o coś więcej! Nie zawsze jest pięknie i słodko, zazwyczaj wręcz przeciwnie i to jest w całej książce najlepsze.

Autorka łamie schematy i zabiera czytelnika w międzygalaktyczną podróż! Świeża, zaskakująca i niezwykle emocjonująca powieść! Jedna z najlepszych książek tego roku! Polecam! 9/10! 

Nie czytałam pierwszej części, więc początkowo trochę trudno było mi się połapać o co chodzi. Ale spokojnie nadrobiłam poprzednią część.

Miyole, główna bohaterka realizuje swoje marzenie o byciu asystentką na statku badawczym... jednak jej zadanie kończy się na motylach. Niestety jest na to trochę za młoda, no ale przy znajomościach wszelkie niedogodności można przecież ominąć. 

Nagle staje przed trudnym wyborem. Nagle jej życie się zmienia.

Chcesz wiedzieć jak sobie poradzi? Koniecznie przeczytaj!