Gdy słońce było bogiem
Zenon Kosidowski

Kosidowskiemu za sprawą jednej książki udało się to, czego nie osiągnęli przez lata moi nauczyciele historii: zainteresować mnie tematem do tego stopnia, bym później sama pogłębiała wiedzę na dany temat. W zasadzie już wcześniej wiedziałam sporo o starożytnych cywilizacjach, ale za sprawą "Gdy słońce było bogiem" wiem jeszcze więcej, a dodatkowo poznałam odrobinę historię archeologii. Szczególnie ciekawy okazał się rozdział o Aztekach i Majach. Wiedziałam już wcześniej, że Aztekowie mieli wiele krwawych rytuałów, ale ich opisy czytałam z prawdziwą fascynacją. W kategorii książek popularnonaukowych to jeden z moich nowych faworytów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jako historyczka z zamiłowania (z uwielbieniem starożytności a zwłaszcza mojego ukochanego Egiptu) nie mogłam nie zwrócić uwagi na tą pozycję, chociaż podchodziłam do niej z pewną dozą niepewności (owszem, kocham historię, ale już mniej książki typowo historyczne, w których są same daty, daty, daty i sztywne opisy wydarzeń). Na całe szczęście moje obawy okazały się płonne i książka stała się dla mnie istną skarbnicą wiedzy. Po pierwsze może dlatego, że jest ona napisana z humorem (pewien szczerbaty dyktator wprowadził podatek od.. zębów) - co jest zjawiskiem dość rzadkim jeśli chodzi o takie powieści. Poza tym poczułam się jakbym na nowo odwiedzała dawno zapomniane zakątki Mezopotamii, Egiptu, Grecji, Rzymu czy cywilizacji Majów i Azteków. Po raz pierwszy bardziej skupiłam się na tragedii Pompei i Herkulanum (bo w podręcznikach szkolnych naprawdę niewiele można się o tym dowiedzieć). Książka mnie wciągnęła i zachwyciła, gdyż na nudzę i trudności z dobrnięciem do kolejnego rozdziału narzekać nie mogłam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka "Gdy słońce było bogiem" została wydana po raz pierwszy w 1956 roku. Od tamtego czasu minęło sporo czasu, ale niezmiernie ciekawe przygody w niej opisane nadal intrygują kolejne pokolenia. Zainteresowałam się tą publikacją dzięki mojej mamie, która wiele razy wyrażała uznanie na temat tej pozycji gdy poruszałyśmy w rozmowach kwestie archeologiczne. Zatem zachęcona opinią mojej rodzicielki zdecydowałam się po nią sięgnąć. Czy na mnie wywarła równie ogromne wrażenie - sami zobaczcie... Autor w tej publikacji ukazuje jak doszło do odkryć archeologicznych w różnych zakątkach świata (Bliski Wschód, Egipt, Grecja, Panama, Kolumbia, Włochy, Meksyk). Robi to jednak z niespotykaną wprawą ubarwiając fakty historyczne licznymi perypetiami przyszłych sławnych odkrywców. Przybliża również ich życiorysy, ale nie są to jedynie suche fakty. Okrasza je mnóstwem bardzo interesujących ciekawostek. Wszystko wzbogaca o ujawnienie pobudek ich działań, obnaża ich niczym niepohamowaną pasję i uczucia. Do tej pory nie miałam styczności z książką, która ukazywałaby życie odkrywców z tak intrygującej strony. Aż sama zapragnęłam choć na chwilę stać się jednym z nich. Nawet zmagania kolejnych naukowców w procesie odczytu pisma klinowego udało się autorowi przedstawić nader ciekawie. Jest to lektura lekka i bardzo szybko się w nią wsiąka. Przystępny język. Niezwykle barwny, obrazowy styl autora sprawia, że doświadczamy nadzwyczajnych przygód wraz z bohaterami a wręcz identyfikujemy się z nimi. Przenosimy się w czasie i zwiedzamy odległe, fascynujące miejsca. Opisy bez wątpienia bardzo pobudzają wyobraźnię. Lektura niekiedy wzrusza, momentami śmieszy. Ponadto wprowadza sporą dawkę napięcia. Autor podszedł do tematu z ogromnym dystansem, zachowując przy tym subiektywizm. Książka niezmiernie absorbująca, zajmująca. Nie sposób się od niej oderwać. Z pewnością nie ma tu miejsca na nudę. Czyta się ją jakby była powieścią przygodową, a przecież to raczej publikacja popularnonaukowa. Nawet ktoś kto nigdy wcześniej nie interesował się archeologią po tej lekturze może zapałać do niej wielkim uwielbieniem. Warto się z nią zapoznać choćby ze względu na wiedzę o starożytności, którą przekazuje w bardzo przystępny sposób. Książka wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, że w niedalekiej przyszłości planuję zapoznać się z pozostałymi książkami tego autora. Zenon Kosidowski (1898-1978) polski pisarz, eseista, poeta. Urodził się w Inowrocławiu. W szeregach armii pruskiej walczył pod Verdun. Później był uczestnikiem powstania wielkopolskiego. Absolwent germanistyki i polonistyki. W latach 1919-1920 współredagował czasopismo "Zdrój". Debiutował w 1919 roku publikując poezje. Pracował również jako nauczyciel języka polskiego. Od 1928 do 1937 roku był kierownikiem a później wicedyrektorem poznańskiej rozgłośni Polskiego Radia. Od 1934 przez 3 lata był prezesem Związku Zawodowego Literatów Polskich w Poznaniu i jednym z głównych inicjatorów Czwartków Literackich. W roku 1938 otrzymał Srebrny Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Gdy wybuchła II wojna światowej wyjechał do USA, gdzie w latach 1942-43 redagował Tygodnik Polski, w latach 1945-49 był wykładowcą historii kultury polskiej na Uniwersytecie w Los Angeles a od 1950 redagował "Poland of Today" (pismo ambasady polskiej w Waszyngtonie). W 1952 roku wrócił do kraju i zaczął pisać aby zarobić na życie. W 1964 roku otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia, a rok później została mu przyznana Nagroda Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej. Autor "Gdy słońce było bogiem" (1956), "Królestwo złotych łez" (1960), "Opowieści biblijne" (1965), "Rumaki Lizypa" (1965) i "Opowieści ewangelistów" (1979). Jego utwory były tłumaczone na wiele języków.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka dla osób w różnym wieku fascynujących się archeologią - połączenie ksiązki przygodowej i popularnonaukowej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka jest napisana przystępnym językiem, niczym powieść przygodowa. Kosidowski opowiada w interesujący sposób, nie nudzi czytelnika. Ponadto książka ta zawiera dużo ciekawostek. Przystępnie, zachęcająco opisane losy najciekawszych odkryć archeologicznych.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W końcu udało mi się przewrócić ostatnią stronę w "Gdy słońce było bogiem". Nie było mi łatwo dotrwać do końca, gdyż historia starożytna to nie do końca mój konik, ale jednak udało się. Przyznam, że niektóre rozdziały były bardzo interesujące - jak np. ten o odkrywaniu ruin Troi (którego zakończenia niestety się nie dowiedziałam, gdyż w moim wydaniu brakowało paru kartek) czy życiu w Pompei i Herkulanum, a w szczególności o napisach na tamtejszych murach. Niestety, nie wszystko czytało mi się równie dobrze, a moją cierpliwość co jakiś czas wystawiały wzmianki autora mające przekonać nas o winie arystokracji za wszelkie zło tego świata od zarania dziejów oraz te wychwalające społeczeństwo bezklasowe. Ogółem mogę polecić, ale nie tym, którzy oczekują lekkiej lektury.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ciekawie napisana książka. Szczególnie jeśli kogoś interesują dzieje starożytne. Historie odkrywców przeplatane informacjami o "odkrywanych" przyjemnie się czyta-lektura wzbogacająca wiedzę w przystępny sposób ;)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kiedy pierwszy raz ta książka wpadła mi w ręce po tytule spodziewałam się, że będą to starożytne mity, ewentualnie trochę z historii z tamtych czasów. Niedużo się pomyliłam. W książce owszem, możemy znaleźć i to i to, ale w ujęciu odkryć archeologicznych. Muszę przyznać, że początkowe rozdziały, chociaż dotyczące Mezopotamii, o której niewiele wiem, nudziły mnie trochę, ale gdy wczytałam się w nie bardziej, coraz mocniej zaczęły wciągać. I resztę książki przeczytałam w jedno popołudnie. Moja wiedza wzbogaciła się o parę ciekawostek, na przykład to, że napisy na ścianach i murach nie są takim nowoczesnym zjawiskiem, jak moglibyśmy, sądzić, ale sięgają dalekiej starożytności.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

45 lat minęło. Pierwszą samodzielnie kupioną książką pewnego kilkulatka, była taka żółta gruba książka, z której wiejski chłopczyk tak wiele o wielkim świecie się dowiedział. Aż mu się przeczytane dziwy po nocach śniły. Autorowi - gdziekolwiek jest- dziękuję. RJK

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Interesująca książka, napisana żywym językiem

(Kliknij aby rozwinąć opinię)