Francuski ogrodnik
Santa Montefiore

Santa Montefione- angielska pisarka, autorka niezwykle popularnych powieści dla kobiet. Na swoim koncie ma takie tytuły jak: "Sonata o niezapominajce", "Jaskółka i koliber", "Ostatnia podróż Valentiny", "Cygańska madonna:, "Włoskie zaręczyny", "Morze utraconej miłości" i "Smak szczęścia".

Twórczość pisarki nie jest mi obca. Jakiś czas temu czytałam "Włoskie zaręczyny", które wywarły na mnie pozytywne wrażenie. Tym razem sięgnęłam po wznowiony druk książki 'Francuski ogrodnik".

Powieść opowiada losy małżeństwa Mirandy i Davida, którzy z powodów rodzinnych (niesubordynowanego syna) muszą przeprowadzić się na wieś. Dotychczas rodzina mieszkała w Londynie i należała do wysublimowanego towarzystwa. Dawid od poniedziałku do piątku mieszka w Londynie, a na weekendy przyjeżdża "do swojego wiejskiego domku". Miranda jest dziennikarką, która marzy o napisaniu powieści. Wmawia sobie, że gdy oboje dzieci( 7-letni Gus oraz 5-letnia Storm) ukończą ósmy rok życia poślą ich do szkoły z internatem, a wtedy ona rozwinie pisarskie skrzydła. Kobieta, której jedynym zajęciem było otaczanie się w ludźmi z socjety oraz zakupy u światowych projektantów mody postanawia poszukać kucharki, sprzątaczki, ale przede wszystkim ogrodnika, gdyż ma już dość słuchania, jak to poprzednia właścicielka Ava sprawiła, że ogród wokół domu był najpiękniejszy w okolicy. Pewnego dnia pojawia się ogrodnik-tajemniczy Francus...

W tle historii o rodzinie Mirandy autorka przeplata historię rodziny poprzednich właścicieli Avy, jej męża Phillipa oraz francuskiego gościa, który jest synem przyjaciela pana domu...

Przeczytałam gdzieś opinię, że jest to tylko i wyłącznie powieść o miłości. Zgodzę się połowicznie z tym twierdzeniem. Oczywiście miłość jest w powieści głównym podłożem, ale to uczucie ma różne barwy i inny kierunek docelowy. Znajdziemy w książce miłość do mężczyzny/mężczyzn, dzieci, samego siebie, do swojej pasji, do błahostek, do stylu życia, do jedzenia itp.

Postacią, która wzbudziła moją sympatię jest Miranda. Potrafiłam się doskonale wczuć w jej położenie. Wiele mnie z tą kobietą łączy. Wiem, jak nie łatwo nagle odrzucić całe dotychczasowe życie, zostawić za sobą i zaklimatyzować się w nowym miejscu. Wkroczyć w nowe otoczenie, gdzie wszyscy znają się od zawsze i są ze sobą bardzo zżyci. Ale przede wszystkim znam ten ból, kiedy z wielkiego miasta człowiek przeprowadza się do mieścinki.
Miranda czuje się samotna, czuje, że się z Davidem (swoją drogą jest on egoistycznym dupkiem) oddalają się od siebie. Oboje nie dostrzegają, że ich dzieci są bardzo nieszczęśliwe i wymagają opieki i zainteresowania z ich strony.

Ciekawą postacią jest bohaterka drugoplanowa- Henrietta, która kocha słodycze i boi się, że przez jej nadwagę zostanie starą panną. Czy tusza skreśliła ją z listy osób do wzięcia? Są też postacie niewzbudzające sympatii, jak np. Cate-zgryźliwa właścicielka cukierni.

Jak potoczą się losy wszystkich bohaterów i co łączy Mirandę z Avą?
Jest to słodko-gorzka historia o różnych aspektach życia, o trudnych wyborach między szczęściem a dobrem innych. Jest to lekka lektura. Jeśli oczekujesz filozoficznych rozważań to odradzam Ci tę powieść. Ale jeśli szukasz czegoś, co czyta się szybko i przyjemnie, to polecam.
Ja już zamawiam kolejną z powieści Santy Montefiore

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

ano niech będzie, bo książka ma pewien klimat, przeczytałam do końca choć spodziewałam się zupełnie czegoś innego..... nie chcę już czytać tej autorki, wszystko dla mnie rozwleczone wiadomo co i jak, choć ciekawa budowa "akcji" na dwóch osiach czasowych..... wszystko co typowe i superhero wiem, że to romans ale czytałam takie które dają więcej do myślenia

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dobry romans, raz na jakiś czas, jest niezbędny. Książki Santy Montefiore wciągają w swój świat i pokazują jak piękna może być miłość. Historia Mirandy, która przeprowadziła się wraz z dziećmi i mężem na wieś z Londynu i niekoniecznie potrafi się na tej wsi odnaleźć, przeplata się z historią Avy, poprzedniej właścicielki domu Mirandy. Siła, ale i ciężar miłości pokazane na tle pięknych ogrodów wzruszają. Finał zarówno jednej, jak i drugiej historii jest ciekawy i świetnie kończy książkę. Polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Raz na jakiś czas powinno przeczytać się dobry romans i to właśnie jest taka pozycja. Miranda wraz z dziećmi przeprowadza się do małej wioski pod Londynem, jej mąż David pracuje nadal w Londynie i przyjeżdża do domu tylko na weekend. Miranda przerażona jest życiem na wsi, ponadto nie rozumie swoich dzieci, a zwłaszcza syna. Wszystko się zmienia, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy do domu puka Jean Paul - francuski ogrodnik, a Miranda znajduje tajemniczy notatnik. Dobra książka!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Mirandzie, dziewczynie z Londynu, trudno przyzwyczaić się do życia na wsi. Zmęczona matka pracująca, niezależna dziennikarka, żona zapracowanego Davida. Dodajmy, że przystojnego Davida, który ma kochankę w Londynie, ale przecież ,,nikomu nie działa się krzywda. Wszyscy byli zadowoleni." Chyba jednak nie byli...Ich starszy syn Gus ma problemy w szkole, wynikające z poczucia osamotnienia, Miranda wszystko robi sama i zaczyna się zastanawiać nad sytuacją w swoim małżeństwie. Pewnego dnia jej córkę do domu odprowadza pewien starszy, przystojny Francuz, Jean-Paul, który zostaje ich ogrodnikiem i ma za zadanie odnowić zapuszczony ogród. W międzyczasie w opuszczonym domku, Miranda znajduje zielony notatnik, zawierający pewną historię romansu, nieszczęśliwej miłości i sekretu, jak popiół z ogniska, które kiedyś płonęło z ogromną siłą. Miałam pewne obawy, jak zostanie ,,podana" ta historia, jednak szybko się one rozwiały. Jest naturalna, zaczyna się od przyjaźni, dopiero potem pojawia się miłość, bynajmniej nie jest ckliwie, a ciekawie. A pewnego dnia kończy się w sposób nieunikniony jak piękne lato. Znajdziemy to także frustrację, walkę z pokusami, a poczuciem obowiązku. Jest także świadomość, że tym uczuciem można skrzywdzić bliskich. Miranda czytając ten pamiętnik, ucieka od chłodu swego małżeństwa w ciepły świat uczuć i tajemnic innej bohaterki. A sama przechodzi pewną przemianę. ,,Pragnienie tego, czego nie można mieć, leży w naturze człowieka." Plusem jest także to, że bohaterowie są pełnokrwiści, nie sztuczni. Widzimy, jak zagubił się David, jak Gus nauczył się szanować nawet najmniejsze zwierzęta (bo ,,wszyscy żyjemy tu razem"), a Jean-Paul ma w sobie coś fascynującego i nieodgadnionego, czym podbija serce innych. ,,Francuski ogrodnik" to nastrojowa powieść o ponadczasowej miłości, o poświęceniu, docenieniu piękna przyrody, o tym, by nie odrzucać ważnych spraw z braku czasu. Polecam romantycznym i wrażliwym czytelniczkom.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie ukrywam, że od kobiecej literatury nie oczekuję zbyt wiele. Historia powinna być napisana lekkim językiem, ma mnie po prostu nie nudzić i dostarczyć opisów pięknych krajobrazów oraz magicznych uniesień miłosnych. Czasami zdarzą się perełki, które poza wzruszeniem lub wywołaniem uśmiechu, dostarczają również elementów zaskoczenia uatrakcyjniając tym samym spotkanie z książką. ,,Francuski ogrodnik" do nich nie należy. Wszystko toczy się leniwie ku przewidywalnemu końcowi. Miało być tajemniczo i magicznie. Hmm. Nie wystarczy napisać, że coś jest tajemnicze i bezkarnie szastać tym słowem na prawo i lewo. Trzeba zbudować taką atmosferę, która wciągnie czytelnika od pierwszych stron i nie da mu zasnąć póki nie pozna rozwiązania. Sam pomysł na opowieść jest ciekawy, jednak wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Styl autorki nie sprawia, że tekst po prostu płynie. Oczekiwałam poetyckich opisów ogrodów, a dostałam kilka powtarzających się suchych epitetów. Oczekiwałam ogromnych emocji, w końcu zdrada czy miłość wstrząsają dogłębnie człowiekiem. Tutaj emocje po chwili uchodzą, a problemy same się rozwiązują. Żeby nie pisać tylko o tym co mnie zawiodło, przyznam się, że opowieść ratuje sama postać ogrodnika. Mężczyzna oddany, ciepły, uduchowiony, a przy tym przystojny z rewelacyjnym podejściem do dzieci. Żałuję, że los nie obdarzył go tym, czego pragną. Jego postawa nadaje wiarę w prawdziwą miłość. Życzę wszystkim kobietom, aby wasi partnerzy życiowi kochali was tak jak Jean - Paul kochał Avę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Miłość, intryga i angielska wieś, jednym słowem romans wisi w powietrzu, ale czy na pewno? Miranda jest przekonana o tym, że przeprowadzka na wieś to dobry pomysł, i w nowym miejscu na nowo odżyje dawne uczucie, które kiedyś łączyło ją z mężem. Niestety rzeczywiśtość nie okazuje się być tak różowa. A dodatkowe obowiązki zdają się tylko pogarszać, i tak już napiętą sytuację. Wtedy z pomocą zjawia się tajemniczy mężczyna, który z całą pewnością odmieni życie kobiety. 

Miłość, romans, ale także bardzo dobrze opisana proza życia, i małżeński kryzys, który dopada chyba większość z par, zwłaszcza tych z długim stażem. 

Francuski ogrodnik to książka nie tylko dla Pań. Warto żeby sięgnęli po nią wiecznie zabiegani panowie, którzy uważają, że w ich związku wszystko jest ok, a kobieta na pewno jest szczęśliwa. To pozycja, która pomoże spojrzeć na małżeństwo z innej perspektywy, i być może dzięk niej uda się pokonać niejeden kryzys. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)