Egzorcyzmy i opętania
Robert Tekieli

Twórczość Roberta Tekieli miałam okazję poznać podczas lektury jego książki "Zmanipuluję cię kochanie". Mieszane uczucia co do tamtej pozycji i ciekawość nowego tematu skłoniły mnie do sięgnięcia po "Egzorcyzmy i opętania". Tekieli porusza temat opętań i duchowych zniewoleń, na konkretnych przykładach pokazuje co dzieje się z człowiekiem, który poprzez różne zachowania otwiera się duchowo na zło. Pokazuje też, że modlitwa i kontakt z Bogiem mogą przywrócić równowagę w życiu zniewolonych. Książkę czyta się błyskawicznie dzięki lekkiemu językowi i małej objętości. Zwłaszcza, że opatrzona jest wieloma grafikami, które wywarły na mnie wrażenie, jakby były umieszczone w książce po to, by właśnie nadać objętości niezbyt obszernym tekstom. A sama treść? Tematyka niezwykle mnie zaciekawiła, ale... Zdaje się, że autor powtarza się ciągle, przytacza w kilku miejscach historie tych samych osób. Zaczyna o czymś pisać i kończy jakby niewyczerpany temat. Ponadto spora część pokrywa się z tekstami z książki "Zmanipuluję cię, kochanie". Przez to miałam wrażenie, że czytam kolejny raz tą samą stronę i zastanawiając się czy nie pomyliłam stron nie mogłam w pełni skupić się na lekturze. Polecam zainteresowanym tematem oraz tym, którzy jeszcze nie czytali "Zmanipuluję cię kochanie".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Egzorcyzmy i opętania to tematy, które wywołują wiele emocji i sporów. Dlatego, gdy zobaczyłam książkę Pana Tekieli, to pod wpływem impulsu dokonałam zakupu. I to był wielki błąd. Dlaczego? Otóż ta książka jest tak zła, że nie zasługuje nawet na pełnoprawną recenzję. Dlatego z dobroci serca, abyście nie musieli marnować czasu (nawet liczenie ziaren piasku w akwarium w tym przypadku będzie bardziej owocne) wymienię aż 10 powodów, dlaczego powinniście omijać ją szerokim łukiem, a przy okazji streszczę najważniejsze założenia:

1. Książka jest niesamowicie chaotyczna i przepełniona błędami, a tematy urywają się często w połowie. I w sumie po przeczytaniu kilku pierwszych stron wiemy już wszystko, gdyż w kółko powtarzane są te same rzeczy.
2. Mega stronnicza i aż niebezpieczna treść.
3. Jeżeli uczestniczysz w zabawach Halloween, czytasz Harrego Pottera i ćwiczysz Capoeirę lub co gorsza jogę to wiedz, że stoisz otworem dla demonów. (herzlich willkommen!)
4. Ale jak bawisz się we wróżby na andrzejki to już nie koniecznie za każdym razem narażasz się na opętanie.
5. Opętani ludzie mają (niesamowitym zbiegiem okoliczności) wielu znajomych egzorcystów i demonologów.
6. Psychiatrzy najczęściej mogą jedynie otępiać psychotropami, bo nie wierzą, a więc nic nie poradzą na opętanie.
7. Niby 28 przedstawionych opowieści ma być prawdziwych, ale czytając ma się wrażenie, że to wszystko wyssane z palca brednie, wymyślone na poczekaniu na potrzeby książki.
8. Aby powiększyć objętość, co kilka stron pojawiają się obrazki- zapchajdziury z dokładnym przepisaniem tego samo, co za chwilę znajduje się w tekście.
9. Kilkukrotnie w książce znajdują się także przytaczane przez autora statystyki, które po moim szybkim researchu w Internecie nie wyglądają zbyt realistycznie (przykład: lekarze szacują, ze co roku ok 5000 ludzi umiera od medycyny niekonwencjonalnej – ok ale skąd takie dane? Kto przeprowadził takie badania?)
10. Książka, choć ma trochę ponad 100 stron to ostatnie kilkanaście poświęcone zostało spisowi egzorcystów w Polsce razem z numerami telefonów, dlatego nie trzeba się martwić że będzie zbyt wiele do czytania.

Ale! Mam jeden plus – lektura jest świetnym poprawiaczem humoru. Jeden wieczór, a śmiechu co nie miara. Ta książka jest w moim odczuciu niebezpieczna, wręcz fanatyczna i może więcej zaszkodzić niż dać pożytku. I co najgorsze, przez takie opinie (Harry Potter, joga, ćwiczenia na karimacie, noszenie kimona, mocna muzyka, aikido, halloween ) moja wiara budzi więcej śmiechu, niż respektu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po zachwytach nad książkami, gdzie bohaterami są Ed i Lorraine Warrenowie postanowiłam dalej zagłębiać się w tematykę egzorcyzmów i opętań. Praktycznie od dziecka interesowały mnie zjawiska nadprzyrodzone, a jako dorosła osoba mam szansę znaleźć róźne źródła, z których mogę czerpać wiedzę. W katalogu bibliotecznym jako propozycja wyskoczyła mi ta książka i... żałuję, że ją przeczytałam. W tytule mamy "28 prawdziwych historii", a w treści dostajemy jedynie krótkie wzmianki o bohaterach. Liczyłam na to, że każda z przedstawionych historii będzie później krótko skomentowana. Dostałam za to niespójne, urywane opowieści. Ponadto autor "skacze" po tematach - pisze praktycznie to samo w 3 różnych miejscach (za każdym razem traktując temat po macoszemu), po długim czasie wspomina jedną z historii z pierwszego rozdziału (musiałam się cofnąć, żeby przypomnieć sobie o co w ogóle chodziło). Książkę ledwie zmęczyłam (cieniutka, a zajęła mi aż 5 dni), a na pewno nie pomogło mi w tym wiele literówek, dziwna interpunkcja (koniec zdania, gdzie z powodzeniem mógłby być przecinek) i końcówki wyrazów pisane "w cały świat". Odnoszę wrażenie, że przed publikacją ta książka nie widziała nawet korekty.

Niestety, po czymś takim będę raczej unikać czegokolwiek, co wyszło spod pióra pana Tekieli.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)