Diabeł na wieży
Anna Kańtoch

Zbiór lekkich opowiadań o oryginalnym, inteligentnym oraz nieco irytującym bohaterze, Jordanie, który poszukuje (albo to jego znajdują) przygody o nieco kryminalnym podtekście. Lekka i przyjemna fantastyka, tak na jeden dzień, aby oderwać się od realiów naszego świata.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka pewnie nigdy nie wpadłaby mi w ręce, gdyby nie to, że trafiłam na nią w dyskoncie książkowym. Biblioteczka wzbogaciła się o dwie pozycje autorstwa Anny Kańtoch - "Zabawki diabła" i "Diabła na wieży" właśnie. "Diabeł na wieży" to zbiór opowiadań, umiejscowionych mniej więcej w XVIII wieku, nie brakuje więc magii, zaklęć i wiedźm. Mocną stroną powieści jest zdecydowanie postać głównego bohatera, Domenica Jordana, lekarza z pewnym nietypowym hobby... Otóż Domenic ma ciągotki do prowadzenia badań nad martwymi organizmami. Nie jest on człowiekiem z którym możnaby uciąć sobie pogawędkę przy kawce. Jest inteligentny, małomówny, cyniczny, a kontakty z ludźmi nie są tym, na czym mu zależy najbardziej na świecie... ale nie można nie polubić tego wiecznie ubranego w czerń osobnika! Od książki bije ponury klimat, bohater ma skłonność do znajdywania się w miejscach, w których dzieją się dziwne rzeczy, a jego dociekliwość i umysł domagający się wiedzy nie pozwalają mu odpuścić - bohater rozwiązuje więc kryminalne zagadki, które niestety, wg mnie, były trochę za proste. Przy książce zatrzymało mnie to, że niewiele wiadomo o Domenicu... Z każdym kolejnym opowiadaniem poznajemy kolejne fakty, jego przeszłość ciekawi, bo jest on bardzo tajemniczą postacią. Pozostali bohaterowie są już niestety pozbawieni charakteru, nie zwraca się na nich uwagi. Miałam wrażenie, że zmieniają się tylko ich imiona, a czasami i ich zapominałam. Najbardziej podobało mi się opowiadanie pierwsze. Niektóre były trochę chaotyczne, nie ma tutaj też miejsca na jakiekolwiek domysły, gdyż autorka po prosu nam na to nie pozwala - prowadzi nas jak po sznurku, co jest malutką wadą tej pozycji, którą jednak Jordan skutecznie nam wynagradza. Zbiór uważam za dobry, choć nie pozbawiony wad, i z pewnością sięgnę po "Zabawki diabła", a ponury bohater na pewno dołaczy do grona moich ulubionych postaci.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nie porwała mnie pani Anna swoimi opowiadaniami. No nie porwała i co ja na to poradzę? Już wiem, że zdecydowanie bardziej zjadliwa jest dla mnie w formach dłuższych niż opowiadania. Ja się zwyczajnie wynudziłam jak przysłowiowy mops. Te postacie jakieś takie płaskie. Domenic Jordan, mało sympatyczny i też prócz gburowatości i znajomości z wysoko postawionymi kościelnymi, jednowymiarowy. 

 

Również "czasy" mi nie odpowiadały. Magicy, uroki, czarownice, demony, jasnowidzące, jakoś to mocno wydumane, a jednocześnie zupełnie mnie, nieprzekonujące.

 

Jedyne opowiadanie, które trochę zwróciło moją uwagę i nawet mnie trochę zaciekawiło, to opowiadanie trzecie w kolejności pt."Damarinus", ale pewnie dlatego, że "złoczyńcą" nie okazał się żaden stwór dziwacznie nadprzyrodzony. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)