Demon
Kristina Douglas

W końcu doczekałam się kolejnej części Upadłych. Po zakończenie historii Raziela i Alli nadszedł czas na kogoś innego. W tym wypadku Azazela. Anioła, który w poprzedniej części stracił swoją ukochaną - Sarah. W poprzedniej części polubiłam go i mogłam mu wybaczyć ten jego charakterek, ale to co zrobił w ,,Demonie'' przechodzi moje pojęcie. Jak można kochać się z kobietą, a potem pozwolić ją torturować. To przechodzi ludzkie pojęcie. Ten głupek pozwolił by kobieta, która go pokochała, została maltretowana, bita i poniżana przez innych. W czasie czytania miałam ochotę mu przywalić. Ma szczęście, że w końcu się opamiętał. Szkoda mi Rachel. Została porwana przez tego gbura, wykorzystana, a w dodatku zdradzona. Choć może ma w sobie ,,demona'' to przecież tak, jak każdy czuje. Ma swoją duszę, która wcale nie jest zła, tak jak uważa Azazel. Rachel została ukarana tylko dlatego, że była pierwszą żoną Adama - Lilith. Kobietą, która nie potrafiła się podporządkować. Tylko dlatego, że miała swoje zdanie, spotkał ją taki los. Uważana była za zabójcę dzieci, sukuba, kochankę demonów, a prawda jest zupełnie inna. Nie będę jej zdradzała, bo mnie znienawidzicie. Zapraszam do czytania! ,,Upadłe Anioły Anioły pierwsze upadły, pierwsze z nieba runęły i chociaż były tak piękne pierwsze w nicości zniknęły, pierwsze złamały zasady i pierwsze na ziemię spadły pierwsze szukały prawdy i pierwsze prawdę ukradły. Spod niebios runęły tak nisko i odebrano im skrzydła zostały im tylko wspomnienia oraz ziemia obrzydła Zostały im tylko marzenia, zostały pieśni i słowa została im w ciszy z samymi sobą rozmowa Potęgą byłeś tam w górze piękny aniele niebiański, a teraz przyszło ci wieść, jak pies żywot bezpański. Wyciągasz ramiona nad głowe w bezsilnej złości porywie wybrałeś żywot żałosny, miast w niebie wciąż żyć szczęśliwie. A anioł tylko spojrzał i uśmiechnął się tajemniczo wybrałem wolność na ziemi, nad nieba wygodę zwodniczą. Tu jestem, tu czuję naprawdę, tu kocham i nienawidzę. Być, ufać, wierzyć i kochać niczego się tu nie wstydzę. Więc odejdź i pozwól mi żyć, tak jak to sobie wybrałem mogłem wciąż w niebie być, ale tego nie chciałem. Wybrałem dotyk nad pustkę, wybrałem smutek, cierpienie, wybrałem sobie los ludzki, na inny go nie zamienię.''

(Kliknij aby rozwinąć opinię)