Cienie przeszłości (tom 1). Martwy sad
Mieczysław Gorzka

"Miej­sca pamię­tają ból, cier­pie­nie, strach i śmierć. Potem bez słów opo­wia­dają o tym wszyst­kim, któ­rzy znaj­dą się w ich obrę­bie, sie­jąc w du­szach nie­po­kój i prze­ra­że­nie."

Często uciekamy od bolesnych wspomnień, jednak traumatyczne doświadczenia tkwią w nas głęboko i nie dają o sobie zapomnieć. "Wi­dzia­łem, jak dia­beł cho­dzi tam na pal­cach" to krótkie zdanie wyszeptane przez sprawcę brutalnej zbrodni paraliżują komisarza Zakrzewskiego. Ostatni raz usłyszał je z ust swego brata, który trzydzieści lat temu zaginął w niewyjaśnionych dotąd okolicznościach. Przygnieciony wspomnieniami stara się odkryć co łączy obie sprawy i znaleźć odpowiedzi na pytania, które dręczą go od lat. Nie będzie to jednak łatwe, gdyż wydaje się, że morderca wie o nim wszystko i zna każdy kolejny krok...

Martwy sad to mocne otwarcie cyklu "Cienie przeszłości" z komisarzem Marcinem Zakrzewskim w roli głównej. Stopniowo wnikałam w mroczną i zawiłą fabułę, w której przeszłość przeplata się z teraźniejszością, a senny koszmar miesza się z realnym życiem. Mieczysław Gorzka bardzo umiejętnie buduje atmosferę grozy, niepewności, skutecznie podsycając ciekawość. W napięciu śledziłam kolejne zwroty akcji, gubiąc się w domysłach i starając się rozgryźć tożsamość sprawcy. Nie jest to jednak takie proste, bo każdy rozdział przynosił nowe, zaskakujące fakty, które dodatkowo mieszały w głowie, budząc nowe wątpliwości. Kreacja postaci przemyślana i wiarygodna. Oczywiście większość uwagi skupiamy na Zakrzewskim, jego przeżyciach, doświadczeniach, czy pracy. Odczuwamy jego dezorientację i determinację w działaniu. Emocje te pogłębiane są wstawkami wspomnień, które niczym poszczególne elementy układanki tworzą spójny, niepokojący obraz. Jestem bardzo ciekawa kolejnych tomów z serii, które z pewnością nadrobię.

Po przeczytaniu tej pozycji wiedziałam, że to jest początek mojej przygody z książkami Mieczysława Gorzki! Od chwili,

gdy tylko zaczęłam czytać "Martwy sad" przepadłam!

Przychodziła pora snu, a ja w głowie miałam "tylko jeszcze jeden rozdział!" 

Bardzo polubiłam postać komisarza Marcina Zakrzewskiego.

Zachwyciło mnie to jak autor oddał klimat polskiej wsi, małej społeczności, gdzie każdy każdego zna (choć tylko powierzchownie).

Lecz podczas odkrywania kolejnych tropów miałam w głowie

"przecież to było oczywiste" jak i również    "Marcin! Pomyśl o tym! Czy to naprawdę cię nie zastanawia?". Może poprostu

byłabym dobrym śledczym, lecz niektóre rzeczy pokazywały

się dla mnie oczywiste. Jak i również nie jestem zadowolona

z wątku miłosnego. Niestety tak szybko się tam wszystkod ziało, że to wręcz mało prawdopodobne.