Chłopiec z latawcem
Khaled Hosseini

Hosseini Khaled napisał naprawdę niezwykłą i poruszającą powieść. Częściowo z pewnością czerpał z własnych doświadczeń, w końcu urodził się i wychował w Kabulu. Mieszkał tam przez 15 lat. To sporo czasu, prawie całe dzieciństwo, by móc tworzyć i gromadzić własne wspomnienia. Potem przeprowadził się z rodzicami do USA, gdzie o ukończeniu studiów medycznych przez dłuższy okres czasu pracował jako internista. Jego powieści, zarówno „Chłopiec z latawcem”, „Tysiąc wspaniałych słońc”, jak „I góry odpowiedziały echem” zostały bardzo entuzjastycznie przyjęte przez czytelników. Pierwszą powieść przetłumaczono na czterdzieści języków i sprzedano w liczbie milionów egzemplarzy. Stała się też podstawą scenariusza filmu pod tym samym tytułem.

Autor jest wysłannikiem dobrej woli w Biurze UNHCR oraz założycielem Fundacji, która zajmuje się organizacją pomocy humanitarnej dla Afganistanu.

Jego pierwsza powieść „Chłopiec z latawcem” będzie przedmiotem naszego zainteresowania przez najbliższe kilka minut.

Amir ma wszystko, czego tylko dusza zapragnie. Albo jeszcze więcej. Jest jedynym synem zamożnego Pasztuna z Kabulu. Obraca się w kręgach przyjaciół ojca, niedostępnych i nieosiągalnych dla zwykłych ludzi. Otrzymuje od nich niezwykle kosztowne podarki. Dwunastoletni Amir nie jest jednak tak szczęśliwy, jakby mogło się wydawać. Ciągle walczy o uznanie w oczach ojca. Pasztun wydaje się być nim rozczarowany, a wszystko, co robi chłopiec, nie jest tak idealne, jak powinno być. Pasztun od wielu lat trzyma w swojej posiadłości dwoje służących – ojca i syna. Ojciec o imieniu Ali był jego dawnym towarzyszem zabawa, razem dorastali i przygotowywali się do dalszego życia. Jego syn, Hasan, nie opuszcza ani na chwilę jego syna, Amira, choć ten drugi często wyprobowuje jego cierpliwość, upokarza go i wyśmiewa, zmusza do robienia poniżających rzeczy. Chłopcy potrafią także, od czasu do czasu, przyjemnie spędzać czas, wspólnie się bawiąc. Hasan broni Amira, gdy zachodzi taka potrzeba. Amir okazuje się tchórzem, który  nie potrafi mu się w taki sam sposób odwdzięczyć.  Chłopcy, żyjąc na co dzień w kabulskiej społeczności, poznają wiele osób, które zawdzięczają mnóstwo rzeczy ojcu Amira. Między innymi Mahmud, ojciec Asefa, który niejednokrotnie odegra kluczową rolę w życiu Amira, kiedy jeszcze był dzieckiem i później, gdy powrócił do rodzinnego kraju, jako dorosły mężczyzna.

Czytając te historię nie da się odnieść wrażenia, że to nie tylko opowieść o młodym chłopcu, a później dorosłym mężczyźnie na którego życie w mocnym stopniu najpierw wpłynęła wojna; najpierw obalenie monarchii, potem sowiecka inwazja, a wreszcie przejęcie rządów przez talibów.

To również historia o tym, jak ważne są więzy krwi, nawet te, których za wszelką cenę staramy się nie dostrzegać. Albo przeciwnie, robimy wszystko, by spokrewnieni z  nami ludzie, otrzymali to, na co zasłużyli, choć nie bardzo wiemy, jak się za to zabrać, aby nikt nie poczuł się skrzywdzony i całą rzecz można było zachować w tajemnicy.

To również historia o tym, że zło, jakie by nie było, zawsze zostanie ukarane. Jeśli nie w tym pokoleniu, to w następnym. I jeśli nawet na zemstę przyjdzie nam długo czekać, to kara dosięgnie tych, którzy na nią zasłużyli. Zawsze.

A także o tym, jak to ujął jeden z bohaterów Rahim Chan,  że znowu można być dobrym. Amir próbował naprawić to, co stało się, gdy obaj z Hasanem byli jeszcze dziećmi iw dużym stopniu mu się to udało. Uratował syna Hasana, Saheba, wyciągnął go z niemal beznadziejnej sytuacji i wywiózł z kraju, podejmując decyzję o wychowaniu go jak własnego syna.

Ważnym elementem tej historii są zawody latawców; to z ich powodu, kiedy Amir był jeszcze bardzo młody, doszło do sytuacji, która nie miała prawa się wydarzyć. To o latawcach wspominał często zarówno Amir, jak i Hasan, opowiadając o swoim dzieciństwie – o tym, jakie płatali innym ludziom figle, czytali książki, spacerowali, albo grali w karty – i w końcu scena z latawcem jest ostatnią, bardzo wymowną sceną całej tej opowieści.

Autor potrafi niesamowicie pisać. Jego bohaterowi są jak żywi, a historie czerpane prosto z życia. Detale, którym poświęca sporo czasu w swych opowieściach czasem rozśmieszają, ale jednak częściej smucą, albo mrożą krew w żyłach. Podróż śladami jego bohaterów pozwala najlepiej poznać Afganistan, Kabul i ich zupełnie odmienną, co nie znaczy gorszą od naszej, kulturę i zwyczaje.  Zobaczyć, jak okrutnym zjawiskiem jest wojna i w co potrafi zamienić nawet tych najbardziej porządnych ludzi. Często każe im wybierać: jedzenie w zamian za życie i godność nawet tych najmłodszych ludzi. 

To naprawdę dobra książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tak się złożyło, że pierwszą książką, jaką przeczytałam w Nowym Roku jest „Chłopiec z latawcem”. Bardzo chciałam poznać losy afgańskich chłopców, o których dużo się pisało i powstał nawet film, który niestety swego czasu „przegapiłam”.
 
Powieść wzruszyła mnie do łez i zapadła głęboko w moje serce… Choć różnych opinii o tej książce napisano wiele i jak można się domyślać nie wszystkie są pochlebne, dla mnie jest to lektura, po którą powinien sięgnąć każdy bez wyjątku!

„Tysiąc razy. Dla Ciebie – tysiąc razy…”

Cytat ten tkwi w mojej głowie cały czas i chyba pozostanie w niej na długo. Przypomina mi o pięknej, prawdziwej, bezinteresownej przyjaźni jaką Hassan – mały afgański chłopiec obdarzył swego mlecznego brata Amira. Zwrot ten stał się dla mnie symbolem.

Tak, te wszystkie wymienione powyżej przymiotniki  zdecydowanie pasują do uczuć Hassana, powiedziałabym nawet, że jego przyjaźń graniczy z prawdziwą braterską miłością do bogatszego chłopca z wyższej sfery, z którym wychowywał się i bawił. I choć był jedynie Hazarą – tą „gorszą” społecznością w afgańskim świecie – to miał wielkie serce i był z gruntu dobrym człowiekiem, szczerze oddanym swemu przyjacielowi. Hassan urodził się z zajęczą wargą, miał nie w pełni sprawnego ojca Alego, obaj byli służącymi w domu Baby – ojca Amira i to także obniżało ich notowania wśród zawistnych i złych ludzi z otoczenia.

A Amir… – chłopiec wychowywany w dużym domu z ogrodem przez bogatego ojca, który prowadził interesy z zagranicą.

Czy on także odwzajemniał uczucia Hassana? Czy ich przyjaźń była obustronna?

Amir wywodził się z Pasztunów, był tym „lepszym” już z urodzenia i dodatkowo miał zamożnego i poważanego tatę, z którym liczono się nie tylko w Kabulu, ale także w większej części Afganistanu. Dziś byśmy powiedzieli, że Amir „był synem znanego ojca” i to dawało mu przepustkę do lepszego życia.
Amir jako dziecko zdecydowanie wykorzystywał swoją przewagę nad niepiśmiennym Hassanem, z jednej strony czuł się z nim mocno związany, a z drugiej uważał go za gorszego, głupszego i często wystawiał na próbę jego braterskie uczucia.

Kiedy Amir uświadamia sobie swoje słabości, ułomności charakteru, tchórzostwo i to, że tak naprawdę to on jest tym „gorszym”, nie Hassan, chłopak nie może z tym żyć. Ma ogromne wyrzuty sumienia, które stara się zagłuszyć w niezbyt mądry sposób. Doprowadza do tego, że drogi chłopców się rozchodzą, Hassan z Alim wyprowadzają się do Hazarabadu – tam gdzie żyją ludzie hazarskiej narodowości.

Ale czy w ten sposób zagłuszy sumienie…

Tymczasem w Afganistanie wisi coraz poważniejsza groźba wojny, szybko okazuje się, że szanowana pozycja społeczna i pieniądze na nic się mają wobec nowej rzeczywistości, w której  rządzi przemoc, karabin i śmierć. Dlatego wykorzystując swoje szerokie wpływy ojciec ucieka wraz z Amirem z rodzinnego Kabulu i udają się najpierw do Pakistanu, a stamtąd przez ocean do Ameryki.

Czy z dala od rodzinnego kraju Amir odnajdzie wreszcie spokój ducha, odpędzi demony z przeszłości?

„Na długo przed tym, gdy armia „Russich” wkroczyła do Afganistanu, na długo przed tym, gdy zaczęto palić wsie, niszczyć szkoły, gdy niczym ziarno śmierci zasiano wszędzie miny, a zabite dzieci chowano w mogiłach pod stertami kamieni – już wtedy Kabul stał się dla mnie miastem duchów. Duchów z zajęczą wargą.
W Ameryce było inaczej. Ameryka jest jak rzeka, która pędzi przed siebie nie myśląc o przeszłości. Mogłem wejść w tę rzekę, by moje grzechy osiadły na dnie, niech rzeka uniesie mnie gdzieś daleko. Gdzieś, gdzie nie ma duchów, wspomnień, grzechu. I choćby za to pokochałem Amerykę.”

Życie Amira nieźle się układa z dala od wojny, biedy i śmierci. Jednak los sprawia, że pewnego dnia dojrzały, 38-letni mężczyzna musi samodzielnie stawić czoła trudnej rzeczywistości i sytuacji, w której wcale nie chciał się znaleźć. Musi sam podjąć walkę z demonami przeszłości aby odkupić dawne winy i poczuć się wreszcie wolny od wstydu.

Czy Amir sprosta temu zadaniu? Czy będzie na tyle silny aby wrócić do ogarniętego wojną i terrorem Afganistanu i przeciwstawić się złu, spełnić ostatnią wolę przyjaciela i odzyskać spokój własnego sumienia?

I na zakończenie ostatnia dygresja: cóż ma wspólnego latawiec z losami chłopców?

Tradycja puszczania latawców wrosła w kulturę Afganistanu i jest niezwykle ważna. Jest to forma zawodów, rywalizacji wśród chłopców, połączona z pewnym prestiżem. Zwycięzcy są znani w środowisku, a zdobyte przez nich latawce stanowią ważne trofea, które umieszcza się w domach na honorowych miejscach.
Latawiec jest też symbolem wolności, niezależności. Rozgrywania zawodów zakazano, gdy do Afganistanu wkroczyły obce wojska, ale w umysłach ludzi tradycja ta pozostała wciąż żywa, aby odrodzić się z dala od ojczyzny.

Powieść nasycona jest ogromną ilością emocji, w historię życia bohaterów umiejętnie wplecione zostały elementy trudnej historii Afganistanu, w którym jeden reżim zamieniony został na inny, okrucieństwo zwalczano jeszcze większym złem, a poszczególne grupy etniczne żyjące w jednym kraju zwalczały się nawzajem budząc w sobie coraz większą nienawiść. Autor pisze prostym językiem, w bardzo obrazowy i sugestywny sposób przekazuje czytelnikowi wiedzę na temat kolejnych wydarzeń. Dodatkowym plusem jest to, że czytelnik do końca nie jest w stanie przewidzieć losów bohaterów i do ostatniej strony trzymany jest w niepewności. Zdecydowanie polecam tę książkę, a sama z radością sięgnę po kolejną powieść  Khaleda Hosseiniego.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka „ Chłopiec z latawcem „ od dawna znajdowała się na mojej top liście do przeczytania, a to za sprawą bardzo pozytywnych recenzji i z polecenia mojej znajomej Ani.
Problemem było jej zdobycie. W mojej bibliotece jej nie mieli , w księgarniach trochę drogo ale jak mówi „ Biblia Tysiąclecia „ szukajcie a znajdziecie natrafiłam na nią w bibliotece powiatowej. Nie posiadając się z radości, czym prędzej zasiadłam do lektury. Zanim zacznę czytać, lubię zapoznać się z książką, pooglądać ze wszystkich stron, poczytać opisy wydawcy.
Tu chciałam podziękować w cudzysłowie wydawnictwu Albatros za to, że ktoś bezmyślnie na skrzydełkach książki postanowił streścić, co najmniej połowę książki, zabierając mi tym samym element zaskoczenia i umniejszając przyjemność z czytania. Dla mnie to irytujące i niedopuszczalne, dotychczas nigdy nie spotkałam się z taką sytuacją, myślę, że między innymi nie zrobiła powieść na mnie takiego wrażenia, jakiego oczekiwałam. Nie wiem jak mam sobie poukładać w głowie tę całą historię i co napisać o tej książce, bo jest to niewątpliwie bardzo dobra powieść, ale przez cały czas coś mi przeszkadzało i nie pozwalało ponieść emocjom. Może, dlatego, ze przedstawiony system wartości, na którym autor osadził całą fabułę jest dla mnie kompletnie nie zrozumiały i żeby nie rzec egzotyczny, raczej chyba obcy. Dla mnie Europejki, w pewnym sensie to niezwykłe spotkanie z kulturą odległą o całe lata świetlne. Przede wszystkim „ Chłopiec z latawcem „ moim zdaniem jest uniwersalną powieścią o odwadze czy może tchórzostwie, winie i karze, o grzechu i jego odkupieniu. Lektura była dla mnie miejscami głęboka i wstrząsająca, ma w sobie coś hipnotyzującego, że nie sposób było mi oderwać się od niej. Trudno nie współczuć Amirowi, towarzysząc mu w opowieści, w której próbuje rozliczyć się z przeszłością, dręczonym przez wiele lat przez wyrzuty sumienia, po tym jak sromotnie zawiódł swojego przyjaciela, który kochał go bezwarunkowo najbardziej na świecie i zrobiłby dla niego dosłownie wszystko. Hassan natomiast jest zbyt dobry, by pamiętać to Amirowi, by nosić w sobie nienawiść. Pomimo, że powieść jest w miarę wiarygodna pod względem wydarzeń, autor niebezpiecznie zbliżył się do granicy, gdzie odnosiłam wrażenie, że oglądam film trochę w stylu z Bollywood o tragicznych losach ludzi, którzy zgotowali sobie taki los na własne życzenie. Zastanawiałam się czy rzeczywistość opisana w powieści (szczególnie w pierwszej części) nie opiera się na wyraźnych, bajkowych kontrastach, typu pan i sługa, pałac i lepianka. To, że na zakończenie Hosseini nie popadł w sentymentalizm, w łatwe rozwiązanie i lukrowany happy end jest moim zdaniem dużym plusem tej powieści. Można być znowu dobrym, ale pewnych krzywd i błędów naprawić się nie da. Cieszę się, że przeczytałam tę powieść, bo jest to mądra książka napisana z wielkim wyczuciem, w której brak wulgarności, banału czy okrucieństwa wojny i do tego ma ona w sobie niesamowitą mądrość, nie pozostawia obojętnym i skłania do głębokich refleksji

Mimo wszystko i tak nie jestem w stanie zrozumieć jak bardzo mocno przynależność do danej grupy etnicznej w krajach muzułmańskich ma wpływ na całe życie człowieka.

"… Każdy grzech to jakaś forma kradzieży - Kto zabija, kradnie czyjeś życie, kradnie żonie męża, dzieciom ojca. Kto kłamie, kradnie komuś innemu prawo do prawdy. Kto oszukuje, okrada kogoś z prawa do uczciwego prowadzenia interesów... Nie ma gorszego czynu niż kradzież…”

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna powieść. I niezwykle smutna. Poznajemy w niej Amira, syna bogatego i poważanego Baby, który bardzo chce uzyskać podziw w oczach swego taty. Amir chce także odkupić swe "winy" za to, że płacze, że pisze opowiadania, że nie gra w piłkę i że matka zmarła przy jego porodzie. Jego przyjacielem z dzieciństwa jest syn służącego - Hassan. Swe młodzieńcze lata spędzają na wspólnej zabawie, m.in. na puszczaniu latawców w corocznych zimowych zawodach. Próba skupienia uwagi ojca i wzbudzenia w nim szacunku poprzez wygranie w zawodach i zdobycie pokonanego latawca przyczynia się do okrutnej tragedii. Amir już nigdy nie zapomni, co stało się owej zimy. Chwilę później życie w kraju Amira staje się jednym wielkim koszmarem. Sowiecka agresja zmusza Babę i jego syna do szukania schronienia w Ameryce. Ten kraj daje Amirowi pewnego rodzaju wybawienie. Poznaje tam kobietę, z którą chce spędzić swoje życie i nie dręczą go już tak bardzo wyrzuty sumienia po zdradzie przyjaciela. Do czasu, gdy dostaje niespodziewany telefon od Rahima Chana - bliskiej osoby z dzieciństwa, który mówi mu, że "znowu można być dobrym". "Chłopiec z latawcem" jest powieścią, która wywarła na mnie wielkie wrażenie. Miałam odczucie, że jestem bardzo blisko Amira i jego życia; że kroczę tuż za nim i podglądam jego zachowanie. To powieść traktująca o przyjaźni, zdradzie i przebaczaniu, o sytuacji politycznej Afganistanu i kulturze tego narodu, o udręczeniu i próbie odkupienia swych grzechów. Powieść niezwykle bolesna, ale i niosąca nadzieję.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka wpadła mi w ręce zupełnie przypadkiem, lecz zachwyciła od pierwszej strony. Wzruszająca, pełna uczyć i trudnej przyjaźni. Nie sposób było się oderwać i zdecydowanie trzeba ją przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Piękna opowieść, niezwykle wzruszająca i chwytająca za serce. Tragizm chłopca polega na tym, że nie potrafi w żaden sposób sprawić, by ojciec był z niego zadowolony i dumny. Pomóc ma w tym konkurs z latawcami... wszystko idzie zgodnie z planem, dopóki nie zaczyna szukać Hassana. Życie bohatera komplikuje się, traci na wartości. W Amirze toczy się burza uczuć- wyrzuty sumienia, chęć zaimponowania ojcu, chęć odnowienia przyjaźni, zagubienie, emocjonalna i duchowa ucieczka przed natłokiem ciężaru złych emocji. Amir jest przykładem tego, że z takimi uczuciami ciężko jest żyć nawet z dala od domu. Kiedyś demony przeszłości nas dopadną i każą wyrównać rachunek. Piękna i OBOWIĄZKOWA pozycja!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wzruszająca książka o pięknej a zarazem trudnej przyjaźni. Pozycja warta przeczytania.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Chłopiec z latawcem" przenosi nas do Afganistanu z lat siedemdziesiątych. Właśnie tam w Kabulu razem ze swoim ojcem mieszka dwunastoletni Amir. Jego matka umarła, gdy przyszedł na świat, a ojciec nie potrafi go docenić. Chłopak czuje, że ciągle go zawodzi. Szansą by to zmienić są zawody latawcowe. Amir bierze w nich udział, a jego pomocnikiem jest Hassan, syn służącego i towarzysz zabaw chłopaka. Mimo wygranej jest to najgorszy dzień w życiu obu chłopców...Czy Amir zdoła naprawić swoje błędy? Najbardziej polubiłam Hassana za jego szlachetność, bezinteresowność, godność i wewnętrzne piękno. Naprawdę go podziwiałam za to wszystko, co przeżył i jak się zachowywał. Natomiast głównego bohatera niekoniecznie polubiłam, ale starałam się go zrozumieć Ciągle też próbowałam postawić się na jego miejscu. Ogólnie bohaterowie są są bardzo dobrze wykreowani, wyraziści, wyróżniający się. O czym jest ta książka? O zatruwających umysł wyrzutach sumienia, próbach naprawienia błędów, zdradzie, winie, zazdrości, przyjaźni i wielu innych. Jedno jest pewne - książka wymaga refleksji i dostarcza emocji. Ale "Chłopiec z latawcem" to również powieść o Afganistanie, o ich trudnej sytuacji politycznej, walce o wolność. To, co tam się dzieje jest straszne. Oprócz tego mamy okazje poznać kulturę Afgańczyków, ich zwyczaje, stosunek do religii, życie codzienne. Było to tło dla wydarzeń, ale bardzo wyraziście nakreślone i również wymajające zastanowienia. Książka porusza bardzo trudne tematy, potrzeba czasu, by ją przetrawić, ale jest zdecydowanie warta poznania. Przygotujcie się na lawinę emocji, wzruszenie i być może płacz. Mi się łezka w oku kręciła wielokrotnie. Dodać należy, że jest wiele zwrotów akcji, które czynią książkę jeszcze ciekawszą i w niektórych momentach naprawdę ciężko było mi się oderwać. To powieść, która na długo pozostanie w mojej pamięci. Jedyne do czego się przyczepię to opis z okładki. Zdradza on praktycznie całą książkę, wiec ja od samego początku wiedziałam, co się wydarzy i jak mniej więcej potoczą się losy bohaterów. Dla mnie to jest niedopuszczalne i żałuję, że ten opis czytałam. "Chłopiec z latawcem" to książka, którą obowiązkowo trzeba przeczytać. Nie bez powodu znajduje się ona na liście BBC (100 książek, które musisz przeczytać przed śmiercią). Jest też film o tym samym tytule, który na pewno kiedyś zobaczę. kingaczyta.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka o przyjaźni i poczuciu winy. W tle tragiczna historia Afganistanu. Amir przyjaźni się z Hassanem, synem służącego. Chłopiec jest mu bardzo oddany, a Amir zawodzi go w najważniejszym momencie. To jest koniec ich przyjaźni, bo Amira dręczy poczucie winy, które już go nie opuści. Jednak po ponad 20 latach dostanie szansę na odkupienie. Wartościowa powieść, ale moim zdaniem nieco przereklamowana, bo czytając ochy i achy na okładce, że to światowy bestseller itp. spodziewałam się czegoś innego. We mnie książka nie wzbudziła aż takich emocji, żeby ją nazwać fenomenem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wspaniała i poruszająca książka. Nie miałam okazji obejrzeć filmu, ale dla mnie właściwie zawsze książka jest bardziej interesująca. Problemem było dla mnie oderwanie się od lektury. Mimo, że opowiada o części świata, którą nigdy specjalnie nie interesowałam się poczułam, że tam jestem. Zmusza do refleksji nad życiem, które mimo, że początkowo szczęśliwe i wiedzione w dobrobycie niekoniecznie będzie takim do końca. Wojna, która wybucha niszczy wszystko. Wykańcza wręcz ojca głównego bohatera, degraduje społecznie. Opowieść o przyjaźni, nienawiści, niedojrzałości. O tym, że czasem jest już zbyt późno, by odkupić swoje winy. O ludziach dobrych i tych wyzutych z uczuć. Arcydzieło.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przepiękna historia o prawdziwej i niełatwej przyjaźni dwóch chłopców, którym przyszło żyć w trudnych realiach panujących w Afganistanie. Warto przeczytać.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Chłopiec z latawcem" to historia przyjaźni dwóch afgańskich chłopców - Amira i Hassana, mieszkających w Kabulu. Amir jest synem bogatego biznesmena. Ich relacje rodzinne nie należą do łatwych - matka zmarła wydając chłopca na świat, Amir próbuje więc zrekompensować ojcu stratę, chcąc dostosować się do wszelkich jego wymagań. Chłopiec nieustannie jednak rozczarowuje ojca, nie spełniając pokładanych w nim nadziei. Szansą na zyskanie uznania w oczach Baby, jak nazywa ojca, ma być coroczny konkurs latawców. Specjalnie przygotowywane latawce o szklanych sznurkach służą do przecinania latawców przeciwnika - zwycięża ten, kto pozostanie ostatni na placu boju, a dodatkowym trofeum staje się ostatni zrzucony latawiec. W wyszukiwaniu tego ostatniego świetnie spisuje się Hassan - syn służącego pracującego dla Baby. On i Amir wychowywani byli razem jako mleczni bracia, stopniowo jednak zaczyna rodzić się między nimi dystans. Amir jest Pasztunem, Hassan zaś należy do grupy szyickich Hazarów - i jako taki jest obiektem pogardy. Choć pozostaje dla Amira wiernym przyjacielem, ten ostatni często wykorzystuje swoją pozycję, by mu dokuczyć, wyśmiewając się z analfabetyzmu chłopca. Dość niewinne żarty pewnego dnia zmienią się jednak w błąd, którego nie sposób wybaczyć. Po latach Amir zyska możliwość odkupienia dawnych błędów. Nie każdą krzywdę można jednak naprawić. W trakcie podróży pozna wstrząsające informacje na temat swojej przeszłości, będzie musiał się również zmierzyć z opuszczoną wiele lat wcześniej, niemal całkowicie zniszczoną ojczyzną. ,,Chłopiec z latawcem" to napisana pozornie prostym i dość lekkim stylem historia niosąca jednak ogromny ciężar emocjonalny. Pierwsza część opowieści, rozgrywająca się w dzieciństwie bohaterów niesie ze sobą zapowiedź dramatycznej części drugiej, w której Amir powraca po latach do zrujnowanego Afganistanu. Punktem przełomowym wcale nie jest jednak emigracja i polityczny przewrót - znacznie ważniejsza staje się zdrada. To właśnie zdrada przyjaciela niszczy życie Amira, a pośrednio również i Hassana. Kolejne wydarzenia prowadzą jedynie do nieuniknionej katastrofy, drobne błędy zyskują znacznie większą rangę, wiodą bowiem bohatera do przełomowego momentu, w którym będzie musiał jednoznacznie opowiedzieć się po stronie dobra lub zła. Wybór Amira determinuje los Hassana, rozpoczynając serię nieszczęść. Hosseini każe bohaterowi bezlitośnie zmagać się z błędami przeszłości, nieustannie pokutować za dawne grzechy. Opowieść zyskuje dodatkowy wymiar, gdy okazuje się, że również Baba - postrzegany wcześniej przez syna jako postać nieskazitelna - popełnił wiele lat wcześniej błąd, kładący się cieniem na losach rodziny. W ten sposób schemat zbrodni i odkupienia przeniesiony zostaje na kolejne pokolenia. ,,Chłopiec z latawcem" ucieka od prostych happy-endów. Mimo rozbudowanego tła społecznego jest nie tylko opowieścią o kulturze afgańskiej, ale przede wszystkim uniwersalną historią o granicy między dobrem i złem, o winie i przebaczeniu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"- Hasan! - zawołałem. - złap go! (...) - Dla ciebie tysiąc razy!" Nie wiem, co mam myśleć o tej książce. Myśli ciągle kłębią się jak szalone wokół tej tragicznej historii. W gruncie rzeczy smutnej, a jednak z przebłyskiem nadziei, naprawdę wartej poświęconego na nią czasu. Bo to książka o błędach młodości, wstydzie, poświęceniu, tajemnicach i odkupieniu, a wszystko na tle burzliwej historii Afganistanu. Jedna tylko rada dla przyszłych czytelników - jeśli nie chcecie poznać streszczenia 3/4 książki, nie czytajcie jej opisu, gdyż psuje on element zaskoczenia. Mimo tego gorąco polecam tę powieść!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Poruszający dramat o słabościach, honorze i miłości mimo różnic i przeciwności.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo ciekawa książka.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Wzruszająca powieść o trudach dorastania w trudnych czasach i niesprzyjającym miejscu. To opowieść o przyjaźni, prawdziwej i wyjątkowej.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo, bardzo mi się podobała. Fabuła była mimo wszystko oryginalna.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Chłopiec z latawcem" to jedna z najmocniej wzruszających książek jakie ostatnio czytałam. Nie jest to kolejna historia miłosna czy ckliwy romans idealny do poduszki - to powieść o przyjaźni, zdradzie, ciągnących się przez lata wyrzutach sumienia i w końcu o szansie na odkupienie win. Chociaż książka w Polsce ukazała się już kilka lat temu to ja miałam przyjemność przeczytać ją dopiero niedawno i nie żałuję, sądzę, że teraz idealnie dojrzałam do tej powieści, że doceniłam jej kunszt i przesłanie. Jeżeli jeszcze nie czytaliście "Chłopca z latawcem" to wpiszcie go na listę książek, które musicie przeczytać, bo takie powieści - perełki, które mówią o życiu - powinien przeczytać każdy mól książkowy.

Afganistan kiedyś był piękny.
Dwunastoletni Amir to chłopiec, który już od wczesnego dzieciństwa zmaga się z wyrzutami sumienia. Nieustannie zabiega o względy swojego ojca, pragnie poczuć się przez niego kochany i doceniony. Chłopiec cały czas myśli, że ojciec obwinia go o śmierć matki, która zmarła, kiedy on przyszedł na świat. Jedyną szansą na poprawienie stosunków z rodzicielem wydaje się być dla Amira wygrana w zawodach słynnych na cały Kabul - puszczaniu latawców. Z pomocą swojego najlepszego przyjaciela, a zarazem służącego - Hasana, Amir zwycięża i przynosi do stóp ojca zdobyty latawiec. Przyjaźń chłopców zostaje wystawiona na ciężką próbę, Hasan zostaje zaatakowany przez miejscowych chuliganów i kiedy potrzebuje pomocy od Amira, ten tchórzy i ucieka nie pomagając przyjacielowi. Wkrótce doprowadza także do tego, że Hasan wraz z ojcem musi opuścić jego posiadłość. Czy losy chłopców jeszcze kiedyś się skrzyżują? Czy Hasan wybaczy Amirowi?

Wojna niszczy wszystko na swej drodze.
Zielone ulice po których kiedyś Amir i Hasan gonili latawce, popadają w ruinę. Do Afganistanu wkraczają wojska radzieckie, które niszczą wszystko na swojej drodze. Życie Amira i jego ojca staje pod znakiem zapytania, dlatego wspólnie uciekają do Stanów Zjednoczonych. W Ameryce żyją skromnie, ale bezpiecznie. Po latach, dorosły już Amir dostaje szansę na odkupienie swoich win. Może wrócić do otoczonego wojną Afganistanu, aby jego sumienie, dręczone przez lata wyrzutami, wreszcie zaznało spokoju. Czy mężczyzna wykorzysta szansę jaką podarował mu los? Czy odważy powrócić do bolesnej przeszłości i jakie będą tego skutki?

Przyznam szczerzę, że sięgając po "Chłopca z latawcem", nie spodziewałam się tak pięknej, wzruszającej i pouczającej historii. Jak to dobrze być czasem miło zaskoczonym! Każda strona powieści dostarczyła mi mnóstwo emocji, wspólnie z bohaterami przeżywałam każde zdarzenie, na przemian to złościłam się, to uśmiechałam, to roniłam łzy wzruszenia. Cieszę się także, że mogłam poznać historię, zwyczaje i język odległego od nas Afganistanu, że ten znany przez nas tylko z perspektywy nieustannej wojny kraj kiedyś był równie piękny jak nasz. Czytając tę powieść niejednokrotnie przerażało mnie zachowanie bezwzględnych talibów i ich ślepa wiara w swoje przekonania i zasady. Ogrom krzywd jakiego doczekała się ludność Afganistanu był często tak przerażający, że nie mogłam uwierzyć w czytane słowa. Czy jednak nie powinniśmy czasem otworzyć oczu na to co nas otacza? Ujrzeć także to, co złe a nie tylko to co jest dla nas proste i wygodne?
"Chłopiec z latawcem" to książka, którą powinniśmy mieć w swojej biblioteczce. Mam nadzieję, że dacie jej szansę i zrobi na Was tak wielkie wrażenie jak na mnie. Czy ktoś z Was jest gotowy poznać jej tajemnice i wzruszyć się tak samo jak ja?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W 2003 roku amerykański lekarz afgańskiego pochodzenia opublikował powieść, która podbiła serca czytelników na całym świecie. „Chłopiec z latawcem” Khaleda Hosseiniego stał się międzynarodowym bestsellerem i trudno się temu dziwić. Pisarz stworzył wyjątkowo piękna, choć nie wolną od zła i goryczy, opowieść o chłopięcej przyjaźni, bolesnej zdradzie i  nieustających wyrzutach sumienia, której akcja w dużej mierze rozgrywa się w ogarniętym gwałtownymi przemianami Afganistanie.

 

Zanim świat pogrążył się w szaleństwie wojny i religijnych przepychanek, dwóch chłopców biegało swobodnie po ulicach Kabulu, traktując miasto, jak swój plac zabaw. Amir syn wpływowego i szanowanego kupca wychowywał się razem z synem sługi swego ojca Hasanem. Choć on był Pasztunem, a Amir Hazarem, przez dwanaście lat chłopcy dorastali razem niczym bracia. Pewnego dnia do serca Amira zaczęła się jednak wkradać zazdrość, która doprowadziła do tragedii i położyła się cieniem na życiu obu bohaterów, których drogi ostatecznie się rozeszły.

 

Amir ułożył sobie życie w Ameryce. Kiedy po latach dzwoni do niego przyjaciel ojca, w mężczyźnie ożywają wspomnienia młodości i tego, co zrobił Hasanowi. Umierający Rahim Chan namawia bohatera, by przyleciał do Pakistanu i spróbował odpokutować swoje winy.

 

„Chłopiec z latawcem” to historia, w której można wyodrębnić dwa główne wątki. Jednym z nich jest nostalgiczna opowieść Amira o dorastaniu w Kabulu, walce o akceptację i miłość ojca oraz o okrutnych czynach, które popełnił, by ową akceptację uzyskać. Drugim wątkiem jest opowieść o Afganistanie i zachodzących w nim przemianach.

 

Dzięki Amirowi i Hasanowi poznajemy Kabul oraz częściowo inne afgańskie miasta, obserwujemy życie i zwyczaje zwykłych ludzi, którzy nie mają nic wspólnego z islamskim fundamentalizmem, z którym dziś głównie kojarzymy to azjatyckie państwo. Oczami nieświadomych niczego dzieci czytelnik obserwuje polityczne zawirowania i narastające w państwie napięcie. Dzięki Amirowi, który po latach wraca do kraju, by odpokutować za swe czyny, otrzymujemy również możliwość spojrzenia na Afganistan oczami człowieka, dokonującego konfrontacji między przeszłością miasta i jego wypełnioną zepsuciem, korupcją, biedą i brutalnością teraźniejszością.

 

Khaled Hosseini stworzyła wyjątkową opowieść, w której się zakochałam. „Chłopiec z latawcem” okazał się poruszającym tytułem, który przybliżył mi nieco muzułmańską kulturę i religię oraz fragmenty afgańskiej historii, ale nie tylko. Ten utwór jest to przede wszystkim poruszającą do głębi, dramatyczną historią dwójki ludzi – odsuniętego na boczny tor chłopca walczącego o uznanie ukochanego ojca i jego wiernego, zawsze lojalnego przyjaciela.

 

Polecam ten tytuł miłośnikom przepełnionych nostalgią, raczej gorzkich niż słodkich, przepełnionych orientem opowieści z wielką historią w tle.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka dobra, ale trudno się ją działał czytało. W zasadzie nie wiem dlaczego...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)