Bliscy
Annie Ernaux

Jestem troszkę zaskoczona, że nie zrobiła na mnie takiego wrażenia jak "Lata". Może dlatego, że już przyzwyczaiłam się do stylu Ernaux i nie było tego fascynującego zaskoczenia. Opowieści o rodzicach i nigdy niepoznanej siostrze już tak mnie nie poruszyły, chociaż wielokrotnie kiwałam głową na znak, że moje relacje były w wielu miejscach podobne, raczej chłodne i raczej przesycone żalem niż miłością, ciepłem i wdzięcznością. Też odeszłam daleko od swoich korzeni, też czułam, że matka i ojciec niezbyt interesują się tym, co dla mnie ważne, też wkurzałam się niemiłosiernie, że tradycyjne wartości, aprobata społeczna są dla nich więcej warte niż ja sama. Niepoznanej siostry nie mam, przynajmniej nic o niej nie wiem. 

Bardzo jest mi bliski język pisarki. Umiejętność chłodnego, ograniczonego do faktów opisywania tego, co w innych książkach jest silnie emocjonalne, dystans, który ma do siebie, swoich doświadczeń, rodziny i do świata.