Biec albo umrzeć
Kilian Jornet Burgada

"Sport jest egoistyczny, ponieważ trzeba być samolubem, żeby umieć walczyć i cierpieć, żeby kochać samotność i piekło." Bardzo interesująca książka, będąca swoistym zapisem poszukiwania źródeł motywacji w rywalizacji, wyznaczania nowych ambitnych celów, zmieniania marzeń w rzeczywistość, pogłębiania wiary w sukces, niełatwej umiejętności zmierzenia się z porażką, bo to właśnie ona przyczynia się do stopniowego dojrzewania, wzmacniania wytrzymałości, możliwości poznawania i wyrażania siebie. Kilian Jornet, biegacz długodystansowy, skialpinista, kolarz górski, dwuboista, rekordzista, bardzo przekonująco opowiada o odnajdywaniu pewności siebie, przekonania do własnych możliwości, przełamywania rutyny, oddaniu pasji, a przez to doświadczania niesamowitego uczucia wolności. Uwrażliwia czytelnika na okresową konieczność oddalenia od cywilizacji, tego co zbudowała ludzka ręka, zaprzyjaźnienia się z dziką i czystą przyrodą, podziwiania pięknych krajobrazów i poczucia silnej więzi z naturą. "Bieganie po górach pozwala tańczyć z podłożem, czytać teren i połączyć się z jego kształtami." Autor tak sugestywnie opisuje przebieg i doświadczenia podczas biegania, ogromnego wysiłku, wyczerpania fizycznego i psychicznego, utrzymania stanu podwyższonej koncentracji, że wyjątkowo mocno odczuwamy wszystkie te emocje, mamy silne wrażenie jakbyśmy sami pokonywali te setki kilometrów szybkim tempem. Z wielkim zainteresowaniem śledzimy walkę sportowca z własnymi słabościami, wspieranie się dumą niepozwalającą na poddanie się, zdrowe zafiksowanie na ukończenie katorżniczego biegu, gdzie po przekroczeniu mety czeka niewypowiedziana radość i ogromna satysfakcja. Smak zwycięstwa potrafi uzależnić i zmusić do kolejnych działań przybliżających do ponownego jego poczucia. A wygrana nie oznacza zakończenia wyścigu na pierwszym miejscu, ale pokonania samego siebie, ograniczeń i obaw, czerpania radości z tego, co się robi. Książka idealna dla biegaczy, ale również dla osób, które choć nie pokonują maratońskich tras, to jednak wczytując się w takie opowieści, otrzymują naprawdę mocne wrażenia, w pewien sposób biorą udział w tych sportowych wyzwaniach. Przyglądamy się silnym mechanizmom psychicznym uruchamiającym się podczas skrajnego wysiłku, narzuceniu jednoznacznej woli zmagań, zdeterminowanej walce ze słabościami, kryzysami, wycieńczeniem organizmu, potwornym zmęczeniem, towarzystwem nieustannego bólu, cierpienia, kontuzji, skurczy mięśni i ociężałości całego ciała. Ale to także interesujący obraz ogromnych nakładów pracy, skrupulatnych przygotowań, wyznaczania optymalnych tras wspinaczkowych i schodzenia, ważności pracy zespołowej, choć to indywidualna dyscyplina sportu oparta w dużym stopniu na monotonii i samotności. Po przeczytaniu książki jesteśmy pod ogromnym wrażeniem siły ducha, miłości do sportu, pragnienia zwyciężania w imię samorealizacji i osiągania szczęścia. Bardzo motywująca i inspirująca publikacja, skłaniająca do wielu przemyśleń, usunięcia ze słownika słowa niemożliwe, natychmiastowego działania, nieodkładania na później urzeczywistniania dążeń i pragnień. "Wszystkie ścieżki powiodą nas w różne miejsca, ale to nasze kroki pozwolą nam znaleźć szczęście." bookendorfina.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jakim trzeba być człowiekiem, by co rano wstawać, ubierać się, zakładać buty i biec. Biec przed siebie. I nie ważne czy pada deszcz, czy świeci słońce. Biec , i nie po to by schudnąć, by poprawić tężyznę fizyczną, ale biec, by żyć. Biec, bo sport ten jest naturalnym odruchem, celem samym w sobie oraz sposobem na życie.

Już wam odpowiadam na powyższe pytanie. Trzeba być takim człowiekiem, jak Kilian Jornet. Bohater książki "Biec albo umrzeć"

Kilian Jornet jest biegaczem długo dystansowym. Biega zawsze i wszędzie. Jest także skialpinistą, kolarzem górskim i dwuboistą , czyli łączy bieg z jazdą na rowerze.

Biegacz bije wszelki rekordy, które stawia sobie za cel. Jednym z takich celi dzieli się z czytelnikami na łamach swojej "biografii" pod tytułem "Biec albo umrzeć".

Już od prologu widać, że Kilian jest pełen zapału, charyzmy, woli walki człowiekiem. Stawia pytania, gdzie w ludzkim ciele odnajduje się chęć do kolejnego kroku, gdy ciało krwawi, słabnie lub z przyczyn fizjologicznych odmawia posłuszeństwa?

Biegacz jasno i klarownie informuje czytelnika, że wszystko mieści się w głowie. To nasz mózg steruje ciałem. To nasza psychika zawodzi, gdy dopada nas fizyczny kryzys.

Sportowiec w swojej książce pokazuje , że tak nie musi być. Na swoim przykładzie i toczącego się biegu , gdzie przyszło mu rywalizować z innym i biegaczami światowej klasy, pokazuje, że idea biegania to nie tylko sport, ale także walka ze samym sobą, ze swoimi słabościami, to upadki, rywalizacja, ale i małe kroczki, które powiodą nas do mniejszych i większych zwycięstw.

Biegacz w swojej biografii nie popada w patos. Nie wpada w samouwielbienie. Jest pełen krytycyzmu, świadomości swoich niedociągnięć oraz słabości. Kilian nie ubarwia idei biegania, tego wyczynowego, ale i takiego dla rozrywki, chęci poprawienia wydolności organizmu. Natomiast ujawnia wady i zalety tegoż sportu.

Jednocześnie wypowiada się w sposób stonowany, spokojny i pełen pokory. Z jego przemyśleń wypływa mądrość życiowa, którą zdobywał od chwil dzieciństwa, gdy jako dziecko strażnika w ośrodkach górskich nie wychowywał się na ulicach miasta, ale od małego obcował z górami i ich krętymi ścieżkami. Zapewne dzieciństwo ukształtowało jego sportowe usposobienie.

Lecz nie należny bagatelizować jego silnego charakteru. Komu , by się chciało wstawać rano, w deszczu, i ciężko trenować w przemoczonych butach? Mnie na pewno nie.

A Kilian Jornet potrafi. Wstaję i zachwyca się każdą kroplą potu. Kocha to co robi, i pragnąłby,. by każdy czytelnik jego biografii znalazł w sobie siłę. Siłę , by biec lub zasmakować przyjemności w innej dziedzinie sportu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)