12 dni świąt Dasha i Lilly
Rachel Cohn, David Levithan

Za możliwość zapoznania się z treścią książki dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las.

Lily i Dash poznali się w Boże Narodzenie. Dash nigdy nie przepadał za świętami. Uważał je za okres pełen hipokryzji, bo nie lubić kogoś przez cały rok i nagle darować mu prezent od serca? Klepać frazesy o pojednaniu i nie pamiętać o nich już po tygodniu? Dla Lily zaś święta to od zawsze magiczny okres. Stworzyła tradycję rodzinną polegającą na zapalaniu lampek choinkowych. Uwielbiała piec pierniki, godzinami oglądać ozdoby świąteczne na kiermaszach i wystawach, chodzić na łyżwy i na wieczorne seanse kinowe. Iść na lody i popijać kawę pierniczkową. Jednak okres między poprzednimi a kolejnymi świętami był dla niej i dla jej rodziny bardzo ciężki. Dziadek, z którym była bardzo związana, miał zawał serca i na dodatek połamał się spadając ze schodów. Z wielkim mozołem powracał do zdrowia. Lily pogrążyła się w takim smutku, że wszystko nagle straciło wszelki sens. Nawet zbliżające się jej ukochane święta Bożego Narodzenia. Dash wraz z bratem dziewczyny postanawiają zrobić wszystko by wyrwać ją z letargu. Nie przepadają za sobą, ale jednoczą siły, by Lily znów poczuła magię świąt. Czy im się to uda? Jakie sekrety i smutki skrywa Lily, które również przyduszają w niej radość? Czy miłość między nastolatkami ponownie, po okresie stagnacji, rozbłyśnie w pierwszą rocznicę jak światełka na choince?

„Nie podoba mi się, że wszystko się zmienia. Będąc dzieckiem, myślisz, że święta są po to, by nam pokazać, jak świat się nie zmienia – i co roku możesz tak samo je celebrować – dlatego są wyjątkowe. Ale im jesteś starszy, tym lepiej rozumiesz, że owszem, istnieją rzeczy łączące cię z przeszłością, używasz tych samych słów i słuchasz tych samych piosenek, ale za każdym razem coś zdążyło się zmienić i musisz sobie z tą zmianą poradzić”.

Rachel Cohn wraz z Davidem Levithanem stworzyła naprawdę ciepłą opowieść na zimowy czas. Podobało mi się to, w jaki sposób ukazali zarówno kochającą się rodzinę Lily, jej stosunki z bratem, jak i toksycznych rodziców Dasha. Trochę słodko, troszkę gorzko. Życie to w końcu nie tylko popijanie piernikowej latte. Myślę, że książka byłaby idealnym prezentem około świątecznym dla młodszych czytelników. Bez śladów przemocy, z morałem i uniwersalnym przesłaniem. Następne Boże Narodzenie będzie się różniło od minionego, bo nabędziemy kolejnych doświadczeń. Zarówno tych dobrych, jak i przykrych. A w życiu niestety trzeba być elastycznym, by sobie poradzić ze zmianami.

Kolejny raz spotykam Dasha i Lily – nie długo Wam opowiem jak w ogóle się to stało! – tym razem jednak nasza parka ma o wiele trudniejsze sprawy na głowie. Okazało się po tym jak historia do mnie trafiła, że mój wspaniały małżonek dorwał tę historię w jej pierwszym wydaniu! I tak oto w mojej biblioteczce zamieszkały dwie wersje tej samej opowieści. Broń Boże wcale nie uważam, że to źle, ale nigdy nie miałam ani tym bardziej nie planowałam, by mieć podwójne wydanie, a jednak teraz jak się im przyglądam, okazuje się, że to wspaniała sprawa.

Lily przeżywa to jak jej dziadek choruje, a Dash podejmuje próbę ratowania tego co jest między nimi. Dziewczyna na tyle mocno przeżywa to co się dzieje w jej życiu, że wszystkie wcześniejsze wesołe i pozytywne sprawy przestały mieć znaczenie. Ich codzienność wywraca się o 180 stopni, a cała sytuacja coraz bardziej przypomina nostalgię i monotonię niż wzajemne wsparcie. W sporej mierze zderzamy się z tym jak Lily bardzo się zmienia pod wpływem negatywów. Oczywiście to zrozumiała sprawa, ale po prostu z radosnej babeczki staje się po prostu smutnym cieniem.

Bardzo dużym plusem tej powieści jest fakt, że Autorzy doskonale poradzili sobie z pisaniem historii o młodzieży. Jakby nie patrząc świat gna do przodu, a dzisiejsi młodzi ludzie niestety napawają mnie strachem. Tutaj jednak mamy parę nastolatków, którzy po prostu są, po prostu umieją cieszyć się z mniejszych czy większych spraw, ale umieją też przejmować się i pokazać swoją dojrzewającą stronę osobowości. W końcu nie każdy przejął by się chorym członkiem rodziny tylko jednak nadal dbał o własne interesy. Tutaj tego nie ma. Lily faktycznie chwilami była denerwująca, ale (jak zawsze zresztą) uważam to za mocny argument do czytania. Czyż nie jest sztuką wykreować bohatera, którego macie ochotę ochrzanić i postawić do pionu?

Całokształtem bardzo przyjemna historia (a raczej jej kontynuacja, więc niezbędne jest znać początek), język pisarzy stworzony jak dla mnie. Bohaterów nie da się nie polubić, nawet jeśli późniejsze zdarzenia mają ogromne znaczenie na ich przemianę, po prostu nie da się ich nie lubić. Myślę, że jeżeli będzie kolejny tom przygód tej dwójki to mur beton będzie przeze mnie czytane!