Recenzja książki: Złość

Recenzuje: Kasia Pessel

Złość nie pojawia się nagle, zbiera się stopniowo, nim miara się przebierze. Gniew pozostaje w tle, czasem wydaje się tylko bardziej odczuwalny. W takim momencie jest bolesny, lecz znika, by za jakiś czas dać o sobie znać - i to w jeszcze bardziej dotkliwy sposób. Dzień za dniem, miesiąc za miesiącem, rok za rokiem, zbiera się złość w kolejnych zakamarkach serca i umysłu, wypełniając każdą szczelinę, aż w końcu nie ma odwrotu i każde słowo, czyn, myśl okazuje się nią przesiąknięte. Wydaje się, że jej zapasy są niewyczerpane, a wszystko wokoło wyzwala ją.

Wspaniałe wakacje na Lazurowym Wybrzeżu mogą wydawać się spełnieniem marzeń wielu. Luksusowy jacht, piękne krajobrazy i... złość, przez pryzmat której wszystko nabiera innych barw. Marta zna te kolory doskonale, ale dopiero w tym miejscu nabierają one dla niej szczególnie jaskrawych odcieni. Są stałym i wiernym towarzyszem jej życia, wzrastały - starannie pielęgnowane - przez lata tłumienia emocji. Wcześniej nie były zauważane, a nawet, gdy dawały znak o swym istnieniu, uważano je za jednorazowy wybryk. W końcu miały prawo się pojawić. Lub nie  -  w zależności od tego, kto je dostrzegał i w czyim kierunku były skierowane.

Rozpamiętywanie przeszłości, trzymanie się jej kurczowo, pozwala pielęgnować marzenia, które praktycznie stały się podstawą życia. Jednak pragnienia mają to do siebie, iż czasem spełniają się, ale w innej postaci, stając się dla nas przekleństwem. Wyobrażenia Magdy były przez nią starannie przechowywane, a tuż obok nich wzrastała złość, równie pieczołowicie skrywana. Połączenie obu dało efekt zamierzony, tak wiele razy widziany oczyma wyobraźni. Lecz czy wynik jest taki, jakiego bohaterka oczekiwała? Przecież wszystko się zgadza! To, co uwierało i wzbudzało gniew, w końcu ujawnia się, krok po kroku, słowo po słowie... Ale czy taki miało to smakować? Z zewnątrz obraz jest dokładnie taki, jak rysowany w umyśle, ale dlaczego smakuje całkowicie inaczej niż powinien? Dlaczego tak się stało? Co poszło nie tak? Przecież wszystko potoczyło się tak, jak w planie! Czyż nie? Prawdziwe życie jednak potrafi zaskoczyć i z chwil triumfu uczynić klęskę. Nagle okazuje się, że to, co wymarzone poprowadziło człowieka zupełnie inną ścieżką - tak, że stało się bliskim człowiekowi, do którego nie chciało się upodobnić.

Okładka zwraca uwagę czytelnika. Czego zapowiedzą są oczy o przenikliwym spojrzeniu i ładna twarz? Tytułowej Złości? Przecież taki wyraz twarzy nie pasuje do tego rodzaju emocji! Chociaż - jak wiele razy uśmiechamy się, gdy czujemy coś zupełnie przeciwnego? Gniew nie zawsze objawia się głośno, skrzywioną miną, czasem skrywany jest jako obojętność i niedostępność, które stanowią jedynie maskę. Własne rany - i rany zadane innym - nie zawsze dostrzegane są od razu. Kiedy jednak zostaną już zauważone, trzeba zrobić wszystko, by nie stały się podstawą egzystencji. Książka Magdaleny Miecznickiej skłania do refleksji nad tym, co w życiu jest naprawdę ważne i nad tym, co jedynie za ważne uważamy. Uświadamia, że czasem coś przesłania nam prawdziwy obraz, w zamian podsuwając jedynie wizję opartą na tym, co boli, złości, a co - wbrew logice - uważamy za słuszne. Wraz z bohaterką książki czytelnik ma okazję przebyć niezwykłą drogę - od zranionego dziecka do dojrzałej kobiety, świadomej tego, co za nią i wiedzącą, że przyszłość zależy od niej, a nie od przeszłości, choć ta ostatnia zawsze będzie obecna w tle.

Złość to lektura dla wszystkich miłośników historii o życiu, ale o tym prawdziwym życiu, bez cukierkowej otoczki, ale dzięki ukazanej prawdzie to lektura intrygująca od pierwszej do ostatniej strony.