Recenzja książki: Świat śmierci. Legion Nieśmiertelnych

Recenzuje: Damian Kopeć

Legion Varus kontra megaflora

Podstawowym pytaniem, jakie zadajemy sobie, biorąc do ręki kolejny tom cyklu Legion Nieśmiertelnych, jest: kogo/co tym razem spotkamy w Kosmosie? Cała reszta jest dosyć przewidywalna. Poczucie humoru autora, postacie, schemat rozwoju akcji. Cztery poprzednie tomy po prostu przyzwyczaiły nas do tego.

Tym razem Legion Varus nie wyrusza w celu zrealizowania dobrze płatnego kontraktu lub zadań postawionych przez władców Imperium. Varus doświadcza wraz z tysiącami ludzi tragedii: na głowy widzów oczekujących przylotu transportowca z cennym surowcem spada ów tak bardzo oczekiwany statek. Ktoś go przejmuje, kradnie przewożony ładunek, kieruje w kierunku Ziemi i ucieka. W pościg ruszają dzielni legioniści, a wśród nich James McGill. Ma osobisty powód do zemsty: w katastrofie transportowca zginęli jego rodzice. Sprawa jest zatem osobista. Nasz ulubiony bohater, jak zwykle, nie zawodzi. Jego skromna osoba co chwila zmienia charakter misji. Dzięki uporowi Jamesa odkryta zostaje planeta sprawców całego zamieszania. Planeta, która powinna być niezamieszkana. Zasiedla ją w części inteligentna megaflora, która zamienia pobyt ludzi na ich globie w koszmar. Planeta opanowana przez tajemniczych Wurów słusznie zyskuje miano Świata Śmierci, bo większość postaci ginie na niej co najmniej raz.

Stary, dobry McGill skupia na nas swoją uwagę. Romansuje, walczy, kombinuje, ginie. Czasami irytuje, czasami bawi. Świat Śmierci, piąty z kolei tom cyklu Legion Nieśmiertelnych, niespecjalnie zaskakuje. Nowa kosmiczna rasa bardziej, ale to nie zaspokaja potrzeby pewnej świeżości w podejściu do tematu. Znowu jest absurdalnie, śmiertelnie zabawnie. Pojawia się ożywiający fabułę swoimi niekończącymi się knowaniami dość dobrze znany nam już Claver. Cóż, miał zginąć, ale bez niego ten tom byłby niepełny. Większa jest tym razem rola przywódców Varusa.

Legion Nieśmiertelnych B.V. Larsona to nie s-f tylko fantastyka rozrywkowa i tak należy na nią patrzeć. Bez stawiania wymagań, którym nie jest w stanie sprostać.