Recenzja książki: Psychiatra Boga

Recenzuje: ELKA

Michael Adamse, autor niewielkiej powieści "Psychiatra Boga", doktor psychologii klinicznej, przedstawia czytelnikom niezwyczajną historię z życia pewnego psychiatry. Jest nim główny bohater książki, Richard Johnson, jednocześnie narrator powieści. Johnson jest psychiatrą z dużym doświadczeniem, takim, który ponadto utożsamia się ze swymi pacjentami, żyje ich problemami. Co wcale nie oznacza, że jest człowiekiem idealnym czy doskonałym!

Pewnego dnia zgłasza się do jego gabinetu nowy pacjent. Ma na imię Gabe - tak przynajmniej się przedstawia. Rzecz w tym, że człowiek ten twierdzi, iż jest Bogiem. Psychiatra jest oszołomiony, głęboko poruszony. Ocenia Gabe'a jako niezwyczajnego pacjenta z urojeniami, lecz o otwartym umyśle. Następuje szereg spotkań - sesji doktora Richarda z Gabe'm. Mają one charakter miłych, towarzyskich spotkań; nasi bohaterowie wiodą niezobowiązujące rozmowy przy kawie - jak przyjaciel z przyjacielem. Dzięki spotkaniu Gabe'a psychiatra przeżywa swoistą przygodę życia, która odnawia go, daje mu nowe spojrzenie na jego życie i pracę, budzi wspomnienia.

I staje się rzecz niewiarygodna. To nie on jako terapeuta pomaga pacjentowi, to pacjent uwrażliwia psychiatrę na pewne aspekty życia! Poszerza jego mentalne horyzonty, wzbogaca życie o nowe poznanie i wartości. Uświadamia mu, że jest zbyt zajęty analizowaniem wszystkiego i nigdy nie zatraca się w życiu. Przekazuje uniwersalne wskazówki: cieszyć się życiem, jak najlepiej się potrafi, szanować innych i troszczyć się o nich. Przejawiać w życiu kreatywność poprzez szukanie sposobu na polepszenie losu swoich bliźnich.

Kluczową postacią tej powieści jest nie tylko Bóg, ale również terapeuta. Jest on symbolem wszystkich, którzy nawiązują dialog z Bogiem. Niemal oczywiste więc są skojarzenia przychodzące na myśl podczas lektury tej książki - skojarzenia z powieściami "7 km od Jerozolimy" Pino Farinottiego i z " Chatą" Wiliama P.Younga.

We wszystkich tych historiach, główny bohater spotyka na swej drodze Boga. Za każdym razem autor ukazuje czytelnikowi inny wymiar Stwórcy. Spotkania mają miejsce na pograniczu snu i jawy, a Bóg rzuca człowiekowi nowe światło na jego życie, odnawia je. Bóg jest piękny, mądry, nie osądza, po ojcowsku wskazuje właściwą drogę. I, co może wydawać się dziwne: bez nas niewiele może zdziałać, potrzebuje dobra człowieka, z którego czerpie energię, siłę.

Książka może nie podobać się tym, którzy nie zobaczą w niej głębi, a szukają jedynie sensacji czy gwałtownej akcji. Jest to jednak powieść mądra, ciepła i bardzo udana