Recenzja książki: Ognisty krzyż

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Claire rozkręca medyczny biznes w Karolinie Południowej. Odnalazła się w tych czasach i świetnie sobie radzi ze wsparciem swojej dwudziestowiecznej wiedzy. Wiedza ta bywa jednak czasem przekleństwem. Claire wie bowiem, co wydarzyło się tutaj w XVIII wieku. Tytuł Ognisty krzyż powinien już co nieco podpowiedzieć dociekliwym czytelnikom.

Brianna daje się nakłonić do ślubu, choć można było załatwić to szybko w poprzednim tomie. Jednak, jak już się przekonaliśmy, dla Diany Gabaldon czas jest pojęciem względnym i można go dowolnie naginać, rozciągać, by nie rzec – przeciągać w nieskończoność. Wbrew pozorom, wcale nie ma tu aż tak wielu wydarzeń. Po prostu te, które są, zostają bardzo drobiazgowo rozbite na części pierwsze. Mamy zatem fascynujący kilkusetstronicowy opis zjazdu szkockich górali, przy okazji którego zaplanowano kilka ślubów, chrztów i, oczywiście, interesów. Powieść zmienia się w opis obrzędów i obyczajów. Znowu funkcja dydaktyczna bierze górę. Oczywiście, nie obyło się bez odwołań do historii Stanów Zjednoczonych. Jamie ma tworzyć coś na kształt milicji, mającej zapobiegać buntom tak zwanych Ragulatorów, walczących o sprawiedliwość. Ale wśród nich są sąsiedzi i koledzy, więc sprawa staje się bardziej skomplikowana. I... koniec fabuły.

Autorce udało się rozciągnąć ją na 1246 stron, co powinno dać redaktorom do myślenia. Współczuję szczerze tłumaczom, korektorom i wszystkim, którzy musieli pracować nad książką i pewnie kusiło ich, by porządnie ją pociąć. Na drobne kawałeczki. Dłużyzny, naciąganie fabuły, którą przeplatają od czasu do czasu namiętne sceny. A przecież główni bohaterowie nie mają już po trzydzieści lat... Są już lata siedemdziesiąte XVIII wieku! Minęło trzydzieści lat od pierwszego spotkania Jamiego i Claire. Aż strach pomyśleć, co będzie w następnym tomie. A ten liczy już „tylko" 1240 stronic.