Recenzja książki: Najukochańsza

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Zmiany w życiu rzadko bywają łatwe. Przekonuje się o tym Miłka, nastoletnia bohaterka książki Joanny Jagiełło, zatytułowanej Najukochańsza. Czy przeprowadzka do starego domu, pokonywanie codziennie długiej trasy do przystanku autobusowego, by dojechać do szkoły i wreszcie poznawanie swojej matki zmieni życie Miłki na lepsze? Czego dziewczyna dowie się o swojej mamie, a czego o samej sobie?

Miłka to licealistka, którą po ukończeniu siódmego roku życia wychowywała babcia. Z mieszkania babci Milena miała blisko do szkoły. Babcia była też osobą bardzo praktyczną i zorganizowaną – w przeciwieństwie do matki Miłki, artystycznej duszy, rzeźbiarki, która nikomu nie powiedziała, kto jest ojcem dziewczynki. Jednak po śmierci babci życie Miłki całkowicie się zmienia. Dziewczyna przeprowadza się do matki, która mieszka w Zielonym Domku w środku lasu. By dotrzeć do szkoły, Miłka musi przebyć kilkukilometrową trasę przez las lub Królicze Wzgórze i z przystanku dotrzeć autobusem do placówki edukacyjnej. Kolejnym wyzwaniem jest dogadanie się z matką, której Miłka właściwie nie zna. Matka pozostaje dla dziewczyny obcą kobietą, Etą, a tajemnice skrywane przez lata nie zbliżają Miłki do niej.

Miłka zdaje sobie też sprawę, że jej matka traktowana jest w lokalnej, małomiasteczkowej społeczności jako dziwadło. Mieszkańcy nazywają ją czarownicą, co jeszcze bardziej zawstydza Miłkę. Dziewczyna boi się, że być może ona też ma zadatki na bycie wiedźmą – zwłaszcza, że słyszy tajemnicze głosy i niemal namacalnie uczestniczy w wydarzeniach sprzed lat. A dzieje się to za każdym niemal razem, gdy Miłka zbliża się do Króliczego Wzgórza. Miejsca, gdzie życie straciło wiele kobiet posądzanych o czary.

Najukochańsza to złożona, ale pięknie i z empatią opowiedziana historia o dojrzewaniu do podejmowania własnych decyzji i odważnego życia. Do pozostawienia za sobą wszystkiego, co niewarte jest naszej uwagi: złośliwych kolegów i koleżanek z klasy, nieprzejmowania się docinkami czy wytykania palcami. Joanna Jagiełło pokazuje, że warto żyć na własnych zasadach. Żyć jak najpiękniej, żyć pełnią siebie – niezależnie od tego, jak się wygląda czy z jakiej rodziny się pochodzi. Autorka pokazuje, że każdy ma prawo do szczęścia i tylko od nas (oraz od naszej odwagi) zależeć będzie, czy po nie sięgniemy.

Książka Joanny Jagiełło to znakomita opowieść o zawiłości relacji międzyludzkich. Na początku wydaje się czytelnikowi, że matka Miłki popełniła niewybaczalny błąd, pozbywając się dziecka i zrzucając całą odpowiedzialność za nie na babcię. Wraz z zagłębianiem się w lekturę odkryjemy prawdę, która niejednokrotnie nas zaskoczy i sprawi, że spojrzymy na bohaterów z zupełnie innej perspektywy. Joanna Jagiełło pokazuje, że ocenianie po pozorach jest wielkim błędem i nie powinniśmy go popełniać.

Relacja między Miłką a Etą jest skomplikowana. Od razu jednak zauważymy, że każda z bohaterek robi wszystko, by ją odbudować. Nierozerwalna więź między matką a córką to coś, czemu Joanna Jagiełło poświęca szczególną uwagę i udowadnia, że nie sposób jej tak łatwo zniszczyć. Nawet dziesięć lat rozłąki jej nie zepsuje.

W powieść Najukochańsza znakomicie wplecione zostały wątki dotyczące procesów i palenia czarownic. Autorka tworzy też zdumiewającą analogię pomiędzy tym, co działo się kiedyś a wydarzeniami, jakie współcześnie dotykają Miłkę i jej matkę. Aż chce się powiedzieć, że historia lubi się powtarzać.

Najukochańsza to książka kierowana do nastoletnich czytelników, miłośników literatury young adult, odbiorców, którzy w powieściach szukają czegoś więcej niż tylko dynamicznej akcji i taniej sensacji. Autorka czaruje słowem, delikatnie i z rozwagą mierzy się z trudnymi tematami, niczego nie narzuca, ale prosi czytelników o przemyślenie pewnych kwestii. O to, by nie oceniali, by dawali szansę, by szanowali innych. Tylko tyle – i aż tyle.