Recenzja książki: Miasto gniewu

 

Jednak Ryan Gattis nie skupia się jedynie na zamieszkach na tle rasowym. Autor postanowił bowiem nie tyle opowiedzieć, co dopowiedzieć historię z 1992 roku. Co dzieje się, gdy miasto pogrąża się w chaosie? Rodziny chowają się w swoich domach, pielęgniarki i lekarze wydłużają dobę do czterdziestu ośmiu godzin, a złodzieje, dilerzy i gangsterzy korzystają na całego z cudownych dni wolności. To właśnie oni stają się głównymi bohaterami Miasta gniewu. Wszystko rozpoczyna się, gdy Ernesto, najstarszy z rodzeństwa Vera, zostaje brutalnie zamordowany. Nie był "w branży", nie mieszał się w sprawy gangów, jednak ktoś postanowił się go pozbyć. To wystarczający powód, by się zemścić, by własnoręcznie wymierzyć sprawiedliwość.

 

Gattis z wielkim wyczuciem wskazał na problem, o którym myślą tylko nieliczni. O ile możemy domyślać się, że podczas zamieszek władza ma ograniczone możliwości, o tyle nie spodziewamy się, że tego typu wydarzenia mogą cofnąć nas do czasów, w których jedynym prawem jest prawo silniejszego. Im więcej broni posiadasz, im więcej ludzi jest w stanie cię poprzeć, im jesteś twardszy i bardziej pozbawiony zahamowań, tym więcej masz szans na przetrwanie. Tymi prawidłami kieruje się wielu bohaterów powieści Gattisa, którzy z bronią w ręku sieją postrach wśród członków konkurencyjnych gagów, a sześć dni, podczas których zawieszono prawo, wykorzystują, by wyrównać rachunki i pokazać swoją dominację.

 

Gattis oddaje głos wielu bohaterom, jednak każdy z nich ma możliwość wypowiedzieć się tylko raz, mogąc opowiedzieć nam o swoich doznaniach, przeszłości i pragnieniach. Ich losy przeplatają się, dlatego wiemy, co dzieje się z siostrą Ernesto, Lupe, tuż po tym, jak udało jej się wymierzyć sprawiedliwość, czy siostrą Glorią, pielęgniarką wypruwającą sobie żyły, by zapewnić synkowi godne życie. Te krótsze bądź dłuższe wycinki z życia przypominają kolorowe portrety, które autor układa w kolaż, perfekcyjny w swojej różnorodności. Poznajemy nie tylko zatwardziałych gangsterów, ale także ćpunów i dilerów, młodego graficiarza, który nie chce się podporządkować prawom ulicy, strażaka, a także Wielkiego Złego Wilka, który nie chce zdradzić swojej profesji. Jednak żaden z nich nie jest stereotypowy. Autor postarał się o wiarygodność swoich bohaterów, by czytelnik nie zmagał się z papierowymi postaciami, ale z ludźmi z krwi i kości, których problemy są bardziej realne, niż mogłoby się wydawać. Jeśli po Mieście gniewu spodziewacie się jedynie opowieści o zemście, nawet nie wiecie, jak bardzo się mylicie.

 

Miasto gniewu to powieść brutalna, ale czego można się spodziewać po utworze, którego akcja osadzona została w trakcie zamieszek? Jednak o tym trzeba powiedzieć, bo osoby bardziej wrażliwe i nie tolerujące ani przemocy, ani wulgarności, nie odnajdą się w świecie opisywanym przez Gattisa. To nie czyste przedmieścia, grzeczne dzieci chodzące do szkół i uśmiechnięte mamusie piekące ciasteczka. Autor pisze o tej drugiej Ameryce, którą widzimy w telewizji, choć spychamy ją w głąb świadomości. Ci, którzy nie chcą sobie psuć opinii o krainie wolności i prawości rodem z pięknego snu o Stanach Zjednoczonych, niech trzymają się z daleka od Miasta gniewu.

 

Powieść zachwyca błyskotliwością, wprawnym okiem i żywą wyobraźnią autora, któremu udało się opowiedzieć historię miasta ogarniętego chaosem bez zbędnego patosu. Choć w Mieście gniewu nie brakuje bohaterów, są oni cisi i gotowi do pracy. Nie żądają pomników i poklasku, lecz robią to, co do nich należy. Zdają sobie bowiem sprawę z tego, jak wygląda ich świat. Jest on pełen ludzi słabych, którzy poddają się woli silnych, pełen bezsensownej przemocy i niesprawiedliwości. Działo się to wcześniej i będzie się działo nadal. Nie zmienią tego żadne zamieszki.

 

Autorka bloguje na Okiemwielkiejsiostry.blogspot.com