Recenzja książki: Koszmarne opowieści. Atak Burzowców

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

„Koszmarne opowieści. Atak Burzowców” to drugi tom opowiadający o przygodach jedenastoletniego Stanley’a Buggles’a, który odziedziczył po swoim stryjecznym dziadku Dwór Sześciu Świec. Chłopca poznajemy w pierwszej części serii „Koszmarnych opowieści”. W niej też zostaje wyjaśnione, co sprawiło, że Stanley postanowił odwiedzić tę małą, zapomnianą przez świat, osadę rybacką.

O tematyce drugiego tomu przygód Stanley’a czytelnik mógł się dowiedzieć z ostatnich stron „Koszmarnych opowieści. Drewnianej Mili”. Chłopiec odkrył bowiem, że wewnątrz wiszącego w szklanej gablocie szczupaka znajduje się tajemniczy amulet przedstawiający Ibisa. Postanawia zobaczyć cenną broszkę, którą wyciąga dłonią ze szczupaka. Ciepło, jakie ogrzewa ukryty amulet, ożywia zakopanych pod śniegiem piratów – Burzowców. Kiedy Stanley wraca zimą do Crampton Rock, nie spodziewa się czekających go przygód. Gnani pragnieniem posiadania amuletu Burzowcy zwiastują swoje przybycie obfitymi opadami śniegu i groźnymi śnieżnymi zawieruchami. Niczego nieświadomy Stanley dowiaduje się o niebezpieczeństwie od ducha swojego stryjecznego dziadka, admirała Swifta, który jednak prosi chłopca o małą przysługę. Chłopiec, wraz z nowo poznaną koleżanką – Daisy, oraz z pomocą swojego przyjaciela szczupaka, musi stawić czoła próbującym wtargnąć do Dworu Sześciu Świec Burzowcom.

„Koszmarne opowieści. Atak Burzowców” napisane są w podobnym, co pierwsza część serii, stylu. W książce można znaleźć zarówno zabawne, jak i przerażające sceny. Chłopiec i jego koleżanka Daisy muszą wykazać się jeszcze większą odwagą niż poprzednim razem. Sytuacja dzieci jest tym bardziej dramatyczna, że Burzowcy wydają się nie mieć w sobie ani krzty ludzkich odruchów. Bez wahania są w stanie zabić małych bohaterów.

Również drugi tom opowieści o przygodach Stanley’a zawiera niezliczoną ilość pięknych ilustracji. Chris Mould wprowadza na karty opowieści nowych bohaterów, jednak nie powiela postaci, które prezentował w pierwszym tomie. Burzowcy mają zatem jeszcze bardziej przerażający wygląd niż ich poprzednicy, piraci – czarne charaktery „Koszmarnych opowieści. Drewnianej Mili”. Są także zdecydowanie bardziej bezwzględni, przez co czytelnik zaczyna mieć wątpliwości, czy tym razem uda się Stanley’owi wyjść cało z opresji.

Chris Mould znowu wybiera mroczną atmosferę jako przestrzeń dla opisywanych wydarzeń. Jednak czas, jaki wybrał dla rozegrania kolejnych przygód Stanley’a sprawia, że Crampton Rock przysypane śniegiem wygląda zupełnie inaczej niż w czasie pierwszej wizyty chłopca w osadzie. Zima i szybko zapadający zmierzch już same w sobie mrożą krew w żyłach. Autor również i w tym tomie zastosował ten sam chwyt, na ostatnich kartach książki prezentując temat, jaki podejmować będzie w trzecim tomie powieści - „Koszmarne opowieści. Srebrna Szkatuła”. Książkę jednak w równym stopniu co pierwszy tom czyta się jednym tchem. Jest to z pewnością doskonała lektura dla najmłodszych czytelników na długie, zimowe wieczory.