Recenzja książki: Kłamstwo minionego lata

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Minionego lata Skye była mimowolnym świadkiem zabójstwa starszej siostry. Wszystko stało się nagle w pobliżu basenu w ich domu. Czas się zatrzymał, a Skye zobaczyła tylko pływające w krwawej wodzie ciało Luisy. Od tamtej pory prześladują ją koszmary, ale jeszcze gorsze jest przytłaczające poczucie winy, że nic nie zrobiła, aby zapobiec tragedii. Do tamtego feralnego dnia rodzina skupiona była na leczeniu chorego na serce najmłodszego z rodzeństwa. Skye była zorganizowaną, wysportowaną nastolatką, wpatrzoną w ukochaną siostrę. Ta z kolei zaczynała wraz ze studiami dorosłe życie. Nikt nie zauważył, w jakie wpadła kłopoty. Te zaś szybko doprowadziły do tragedii.

Teraz, rok po tragicznym zdarzeniu, szesnastoletnia Skye nadal zmaga się z żałobą i depresją. W ich przezwyciężeniu ma jej pomóc pobyt na tygodniowym obozie, gdzie spotka się z nastolatkami, które podobnie jak ona straciły kogoś bliskiego. Przepełniony atrakcjami plan dnia ma im dać nie tylko moc wrażeń, ale też odskocznię od problemów, z którymi nie potrafią sobie poradzić. Nie mniej ważne okaże się wsparcie członków grupy, którzy mogą czuć podobnie. Skye jest podejrzliwa wobec innych – tym bardziej, że zaczyna otrzymywać wiadomości od Luisy. To wytrąca ją z równowagi. Musi dowiedzieć się, kto za tym stoi, kto podszywa się w tak okrutny sposób pod jej zmarłą tragicznie siostrę.

Tymczasem życie obozowe nabiera tempa, rodzą się nieśmiałe przyjaźnie i pierwsze głębsze uczucia. Pojawia się coraz więcej zagadek i tajemnic.

Kłamstwo minionego lata to bardzo sprawnie napisana powieść, która z pewnością trafi do młodego czytelnika. Wynika z niej, że nastolatkowie także mogą mieć głębsze przemyślenia i nie są z gruntu wyprani z wrażliwości. Próbują walczyć ze swoimi lękami i słabościami. A to już bardzo wiele.

Historia Skye i jej nowych przyjaciół pokazuje, że można – i trzeba – mierzyć się z depresją, że poczucie winy można pokonać, wyznając całą prawdę. Może nie zawsze jest ona dla nas wygodna i dobrze o nas świadczy, ale pozwala oczyścić się z negatywnych emocji i spojrzeć w przyszłość z nadzieją. Owszem, to truizmy, jednak w tej opowieści nabierają realnych kształtów, wiarygodności i stają się przekonujące. Książka naprawdę godna polecenia.