Recenzja książki: Ilustrowany inwentarz zwierząt

Recenzuje: Karolina Mucha

Kolejna książka o zwierzętach... 

Ale... jakby inna. To nie pełna szczegółowych informacji encyklopedia czy bogaty graficznie leksykon. To inwentarz – czyli po prostu spis, zestawienie. W dodatku ilustrowany – opatrzony rysunkami, a nie zdjęciami. 

Niemal każdy z wybranych przez autorki 95 gatunków zwierząt, reprezentowanych przez jednego lub dwóch przedstawicieli, przedstawiony został na osobnej planszy. Obok rysunku znaleźć można dokładną nazwę zwierzęcia (po polsku i po łacinie), nazwę gromady, do jakiej się zalicza, jak również kilka ciekawostek – niekiedy związanych ze sposobem odżywiania, wielkością czy charakterystycznymi cechami wyglądu.

 
Kogo może zainteresować tak oszczędna w formie publikacja? 

Czy trafi do czytelników, przyzwyczajonych do wydawniczych „fajerwerków”? 

Wbrew pozorom – ma na to spore szanse. Choć pod pewnymi względami przypomina bardziej dziewiętnastowieczne publikacje niż obecnie wydawane książki, Ilustrowany inwentarz zwierząt może zyskać uznanie współczesnych miłośników fauny. I to nie tylko ze względu na swą oryginalność, ale również z uwagi na przejrzystość, staranne wykonanie oraz logiczny i przemyślany układ treści. 

Prezentowane zwierzęta zostały pogrupowane według środowiska życia. Są tu więc – dla nas nieco egzotyczni – przedstawiciele rejonu polarnego, oceanu, lasów tropikalnych, pustyni czy sawanny. Nie brakuje jednak i rodzimych gatunków – zwierząt, które występują w naszej strefie klimatycznej, pojawiają się w miastach lub są hodowane w gospodarstwach wiejskich. Oprócz lisa polarnego, pławikonika, skorpiona czy oryksa szablorogiego w Ilustrowanym inwentarzu... można więc znaleźć także kota, osła czy świnię domową (czyli sus scrofa domestica). Wyszukiwanie wybranych gatunków ułatwia zamieszczony na końcu indeks alfabetyczny, zawierający także alternatywne nazwy zwierząt.

Choć zatem Ilustrowany inwentarz nie zawiera zbyt wielu informacji (na przykład na temat wielkości, wagi, długości życia, sposobu odżywiania poszczególnych gatunków), może stać się jedną z cenniejszych pozycji w biblioteczce młodego przyrodnika. Co więcej, nie tylko uporządkuje jego wiedzę, ale również – dzięki przyjętej przez Virginię Aladjidi i Emmanuellę Tchoukriel formie – skłoni go do skupienia, koncentracji, wyciszy.