Recenzja książki: Dryfujący dom. Pierwsza podróż

Recenzuje: mrowka

Początek książki "Dryfujący dom. Pierwsza podróż" w żadnym stopniu nie zapoiwada tajemniczych i baśniowych wydarzeń składających się na fabułę. Trójka dzieci - Karol, Zuza i Makary - będzie przez jakiś czas mieszkać w Kanadzie, u wujka Fabrycego. Tak postanowili rodzice - mama gromadki i ojciec Karola i Makarego a ojczym Zuzy. Przeprowadzka najmłodszych jest konieczna - właśnie runęły dwie wieże, a ulice Nowego Yorku pokrywa chmura pyłu. Atak na WTC z jedenastego września nie został w tekście nazwany bezpośrednio - pozostaje jedynie w sugestiach i niedopowiedzeniach. Dzieciom nie wolno nawet oglądać telewizji - nie mają zatem pojęcia, co tak naprawdę się wydarzyło. Dla ich rodziców tragedia jest powodem do pospiesznej przeprowadzki, a raczej - usunięcia dzieci z zagrożonego miasta. Zuza przedstawiona została przynajmniej na początku jako dwunastoletni denerwujący kujon. Jest przemądrzała, chce zostać prawnikiem i ze wszystkich przedmiotów ma same szóstki. Mdlądo-denerwujący ideał. Zuza nie potrafi też zapanować nad gestem wypychania policzka językiem. Jej młodszy brak - Karol - pasjonuje się techniką. Rozkręca stare radioodbiorniki i telefony i nie lubi chwalić się wiedzą. Najmłodszy z całej trójki jest Makary - ma tylko pięć lat i cieszy go wszystko. Nikt jednak nie przewiduje, co przyniesie pobyt u wujka Fabrycego... Z pewnością dom w Kanadzie należy do tajemniczych. Jest przekrzywiony. Służba, której nie widać, odgaduje w lot wszelkie życzenia. A malowidło na ścianie salonu pokazuje obrazy z przyszłości. To dopiero wstęp do niespodzianek: nagle Dryfujący Dom (bo taką nosi nazwę posiadłość wuja Fabrycego) przemienia się w statek. Trafia na Morze Czasu i płynie w kierunku Wielkiego Odpływwu - ogromnego wiru, który wchłonie wszystko. Z bohaterami kontaktują się mieszkańcy Morza Czasu - najpierw syreny, a potem także piraci. Przygoda zaczyna nabierać rumieńców. Zwłaszcza że najmłodszy Makary wybrał się w przyszłość i wie, że Zuzę czeka śmierć. Doświadczenia z przyszłości nie da się wykorzystać - Makary nie pamięta bowiem, co się wydarzyło, ani - jak temu zapobiec. Pewien jest tylko, że to możliwe. Na Morzu Czasu nie brakuje wrogów i złośliwców. Okazuje się, że nie można ufać każdemu, bo dla niektórych szczerość nie jest ważna: mieszkanki Morza Czasu zrobią wszystko, by zdobyć to, czego pragną. Bez wahania posuną się nawet do kłamstwa, życie ludzi mając za nic. Zuza znajdzie się w śmiertelnym niebezpieczeńśtwie. Jej bracia i wujek też. Dzieci będą musiały spotkać się z piratami i uciec groźnym syrenom. Ranny Fabrycy nie przyda się na wiele. Mądra papuga - Prezydent Wilson - zajmie się swoimi sprawami. Czy rozdzieleni Zuza i Karol poradzą sobie z groźną rzeczywistością? Są przecież zdani tylko na siebie i oprócz zwykłego lęku muszą się też zmagać ze strachem o najbliższych.

"Dryfujący Dom" odwołuje się stylem narracji do najlepszych klasycznych powieści przygodowych. Dale Peck cały czas trzyma czytelników w napięciu, tworzy książkę, w której bez przerwy coś się dzieje: w dodatku są to wydarzenia niebanalne, łączące tradycję z przyszłością - choć rozpoczyna się całość bardzo realistycznie, już wkrótce akcja przenosi się w sferę fantazji.

Poza tym książka łączy w sobie obok rozwiązań fabularnych rozważania filozoficzne. Porusza najtrudniejszy temat w opowieściach dla dzieci i młodzieży: temat śmierci. Choć przeważnie nie jest nazwany, motyw umierania pełni w "Dryfującym Domu" niebagatelną funkcję - przyzwyczaja do myśli o przemijaniu i tłumaczy jego wartość. Pokazuje się młodemu czytelnikowi, że zatrzymanie czasu, unieśmiertelnienie ludzi - gdyby było możliwe - nie stanowiłoby dobrego rozwiązania. Dale Peck próbuje wyjaśnić, że śmierć niczego nie kończy, jest jedynie furtką do innego życia. Chociaż historia rozpoczyna się w miarę zwyczajnie, nie kończy się w tym tomie. Podtytuł "pierwsza podróż" sugeruje, że będziemy mieć do czynienia z serią powieści. Jak się jednak wydaje - zakończenie będzie tylko jedno: brakuje więc wygaszenia emocji po całej książce.