Recenzja książki: Bziki kontra Tajemniczy Pan Zemsta

Recenzuje: szczepanik

„Bziki kontra Tajemniczy Pan Zemsta” to drugi tom cyklu opowiadającego o rodzinie Bzików, proponowany młodym czytelnikom przez wydawnictwo Skrzat. Książka ta, przeznaczona głównie dla dzieci z młodszych klas szkoły podstawowej, przedstawia w niezwykle zabawny sposób perypetie głównych bohaterów, przyciągając, poza odbiorcą docelowym, czytelników w różnym wieku – także i dorosłych.

Poznajemy pięcioro sympatycznych Bzików: słusznej postury (i wagi) panią Pelagię, jej męża Zenobiusza, cukiernika wypiekającego wybuchowe ciasteczka oraz dzieci: Maję o ponadprzeciętnych umiejętnościach wnikania w ludzkie umysły, Gucia, młodego znawcę pirotechniki (jak łatwo dostrzec, imiona zaczerpnięte zostały z „Pszczółki Mai”) i kilkumiesięcznego Rysia, zwanego pieszczotliwie Rychem. Już samo przedstawienie rodziny, niezwykle charakterystycznej dzięki swoim oryginalnym czy to zainteresowaniom, czy cechom (jak fizjonomia pani Pelagii), pozwala domniemywać, że i sama historia Bzików będzie (co najmniej) równie interesująca. I tak jest w istocie. Dzieci, dla których nie ma nic gorszego od nudy, mając do czynienia z książką, oczekują od niej wartkiej akcji z licznymi jej zwrotami. Najlepiej też, żeby bohaterowie mieli dużo przygód, a wszystkie z nich skrzyły się humorem i dobrze się kończyły.

„Bziki kontra Tajemniczy Pan Zemsta” to opowieść zawierająca wszystkie te elementy. Bo któż nie marzy o rodzinnej wakacyjnej podróży po Polsce, od morza aż po góry? Kiedy jeszcze do tego dołożyć ma się adrenalina związana z nieprzewidzianymi wypadkami – każdy będzie zazdrościł Bzikom ich wyprawy. Szczególną uwagę młodego czytelnika przykuje zaś wątek iście sensacyjny, związany z Panem Zemstą podążającym krok w krok za wczasowiczami i próbującym na różne sposoby uprzykrzyć im życie.

Książka jest nie tylko wesoła. Widać wyraźnie, że jej autor postanowił przemycić w zabawnej formie opowiadania także i nieco treści edukacyjnych. Pisze zatem, na przykład, o wielu miejscach w Polsce, ale tłumaczy też, z czego są one znane i dlaczego takie ważne, od czasu do czasu wprowadza również trudniejsze pojęcia, jak choćby „dygresja”, wyjaśniając przy okazji dzieciom, co one oznaczają (ale nie zawsze to robi, oddając tym samym – chyba – pole do popisu rodzicom). Porusza także i prowadzi w bardzo prosty sposób wątek psychologiczny przeistaczania się niepozornego Jasia Przylgi w punka, potem w dorosłego Jana, aż w końcu w Pana Zemstę. Prostota taka pozwala na łatwiejsze zrozumienie meandrów ludzkiej psychiki, a co za tym idzie - robi na odbiorcy tym silniejsze wrażenie.

Opowieść o rodzinie Bzików osadzona jest bardzo mocno we współczesnych polskich realiach. Poza drobnymi "dokładkami" fantastycznymi, jak przybysze z innej planety czy nadnaturalna siła pani Pelagii, znajdziemy w książce nie tylko informacje o znanych miejscach (sopockie molo czy gdański Neptun), ale i o postaciach, o których dziś często się mówi a jeszcze częściej plotkuje z lubością. Niektórzy występują pod zmienionymi nazwiskami, nietrudno jednak je rozszyfrować. Tak jest choćby w przypadku pary dziennikarzy z telewizji Poltas: Tomasza Kojota i Hanny Smędzewicz-Kojot.

Jakie są minusy książki? Zdecydowanie słabo spisała się w niej korekta. „Ważenie (piwa)” zamiast „warzenie” czy wstawienie przecinka pomiędzy „mimo” i „że” („mimo, że”) to najbardziej jaskrawe przykłady błędów pozostawionych (poprawionych?) w tekście. Biorąc pod uwagę fakt, że opowieść o Bzikach przeznaczona jest dla dzieci będących na etapie intensywnego poznawania języka oraz przyswajania zasad ortografii i interpunkcji, każdy błędny zapis pojawiający się w miejscu, które ma być a priori źródłem poprawności językowej, działa na niekorzyść (żeby nie powiedzieć – ze szkodą dla) czytelnika. Poza uwagami edytorskimi, do samej historii rodziny Bzików trudno mieć zastrzeżenia. Czas spędzony nad kartami opowieści będzie wspaniałą rozrywką zarówno dla pociech, jak i ich rodziców.

Anna Szczepanek