Recenzja książki: Bjorn. Kruki Odyna

Recenzuje: Adrianna Michalewska

Nadchodzą dni, gdy Odyn, odziany w błękitny płaszcz, zejdzie między ludzi i zapowie, że świat stanie w ogniu. Czternastoletni Bjørn wraca do domu, by zmierzyć się z kolejną upiorną tajemnicą. Ścigany klątwą Mo, pogańskiej żony Mieszka I, ucieka z Poznania i przyłącza się do grupy Jomswikingów. Czeka go długa i pełna szalonych przygód podróż, w której będzie podążał ścieżką mokrą od krwi wrogów.

Słynne gniazdo wikińskich piratów w Jomsborg pomoże Bjørnowi w podjęciu decyzji, przed którą uciekał. Dola, duch opiekuńczy Bjørna, poprowadzi go do łodzi Olafa Trygvassona, a wraz z nią, przez targi niewolników na wybrzeżu Bałtyku, ku Gardarice, gdzie świat po raz kolejny wywróci się chłopakowi do góry nogami. Uwikłany w wielką politykę, walkę o tron Szwecji i Norwegii, bezwzględną, wyniszczającą, bratobójczą wojnę o tron w Kanugardzie, zrozumie, że nie ma wyboru. Jeśli chce przeżyć, musi przyjąć zasady obowiązujące w świecie, gdzie śmierć w walce jest najwyższym honorem, a Walkirie zapraszają mężnych wojowników na nieustające uczty do Walhalli.

Paweł Wakuła nadaje nieco już wyeksploatowanemu przez seriale telewizyjne światu Wikingów nowe oblicze. Tworzy opowieść, od której nie można się oderwać. Żelazisty zapach rozlewanej krwi i gromki śmiech wesołków z rogami na hełmach towarzyszy nam od pierwszej do ostatniej strony tej pełnej emocji historii. Nordyccy bogowie przechadzają się w niej przed naszymi oczami, a postaci historyczne, odrzuciwszy przykurzone szaty, obsypane nadmiarem historycznego fałszu, pokazują, że byli ludźmi z krwi i kości, którzy padali ofiarą swoich rządz i rozbuchanych ambicji.

W dzisiejszych, nieco klaustrofobicznych czasach świat przełomu tysiącleci wydaje się czarodziejskim, ale też nieograniczonym obszarem, który przyciągał śmiałków i awanturników, gotowych na każde szaleństwo. Srebro, jantar, skóry zwierząt i najlepsza broń wyznaczają w nim prawo do władania życiem innych. Tu liczyła się siła, spryt i szalona odwaga, granicząca z brawurą. Dla słabych była niewola lub haniebna śmierć, bez nadziei na chwałę. W tym wszystkim ścierały się także siły dawnych i nowych bogów, którzy mieli swoich zawziętych wyznawców. Uwięziony na dalekiej, mglistej wyspie Lindisfarne Bjørn Stenskalle snuje swoją opowieść, a milczące groby zamordowanych mnichów tworzą niezwykłą scenerię dla jego pełnej przygód historii. Tymczasem do upadającego opactwa przybywa kolejny gość, przynosząc oddech śmierci i bratobójczej walki. Przeciwnicy zbierają się przy ogniu w refektarzu, gdy za oknami klasztoru wyje wicher, aby słuchać o przepowiedniach ślepej czarownicy Małuszy, stosach, na których palono handlarzy ludźmi i o pięknej Świętosławie, córce księcia Polan, która poróżniła walczących o jej względy przyjaciół.

Ta powieść prowadzi nas od mgły, przez fale, po ogień. Porywa, nie pozwala przymknąć oczu na surowe zasady rządzące światem Wikingów i ich wrogów. Odkrywa zasłonę, która ocieniała nikczemności towarzyszące wprowadzaniu nowej religii, która nie była niczym innym, jak politycznym wyborem władcy, pragnącego poprawić swoją pozycję w świecie, w którym słowa nie zawsze szły w zgodzie z czynami. Na ich tle jasne zasady wyznawane przez piratów z Jomsborga wydawały się proste i zrozumiałe. Przeżyje najsilniejszy, a życie doczesne jest tylko przygrywką do prawdziwej przygody, która czeka wielkich wojowników po śmierci. Zatem trzeba żyć tak, aby zasłużyć na Walhallę.

Opowieść o życiu Bjørna (mam nadzieję, że czeka nas jeszcze wiele tomów) to lektura, która skradnie wam sen. Bardzo polecam. Koniecznie ją przeczytajcie.

Tagi: bóg