Królowa ludzkich serc. "Księżna Diana. Miłość, zdrada, samotność"

Kiedy oświadczał się jej brytyjski następca tronu, zrobił to w ogrodzie swojej wieloletniej kochanki. Czuję się jak owca prowadzona na rzeź i wiem, że nic nie mogę zrobić. To wesele to najgorszy dzień w moim życiu. Gdybym to ja mogła decydować - chciałabym, żeby zabrał swoją kobietę i zniknął z mojego życia - zwierzała się jeszcze przed ślubem, na który czekał cały świat.

Stała się prawdziwą inspiracją i natchnieniem dla setek milionów ludzi, ale w życiu prywatnym przez kolejnych piętnaście lat żyła w cieniu innej kobiety, którą w poczuciu rozpaczliwej bezradności nazwała rottweilerem. Jej tragiczna, tajemnicza śmierć, kiedy w końcu odnalazła miłość u boku innego mężczyzny, do dziś budzi olbrzymie kontrowersje.

Zazdroszcząc Dianie przepychu królewskiego dworu, warto pamiętać jak bardzo trudno o szczęście w blasku fleszy. Ta pasjonująca biografia, pierwsza pisana z polskiej perspektywy, to swoisty hołd złożony tej wspaniałej kobiecie. Pozostanie w sercach i naszej pamięci na zawsze.

Księżna Diana w 2021 roku obchodziłaby 60. rocznicę urodzin. Z tej okazji nakładem Wydawnictwa Bellona ukazało się wznowienie książki Księżna Diana. Miłość, zdrada, samotność autorstwa Iwony Kienzler. Już teraz wraz z wydawcą zapraszamy do lektury wstępu publikacji:

Wstęp

Nieszczęśliwe dzieciństwo, kłopoty z samooceną i bulimia – tak wyglądały wczesne lata życia Diany Spencer. Jednak potem los obdarzył ją życiem jak z bajki: książę, następca tronu z rodu Windsorów, wybiera Dianę na żonę, mają wspaniały ślub, z karocą i bajeczną białą suknią, uroczystości odbywają się w najważniejszej świątyni Londynu – Westminster Abbey – zainteresowanie prasy jest nieprawdopodobne. Diana zostaje prawdziwą księżniczką i, zakochana w księciu, rodzi mu dwóch synów. Bajka powinna zakończyć się słowami: „I żyli długo i szczęśliwie…”.

Jednak prawda jest zupełnie inna. Książę nie pokochał swojej pięknej i życzliwej żony. Następca tronu zainteresowany był wyłącznie Camillą Shand, najstarszą córką majora Bruce’a Shanda i Rosalind Cubitt, z którą łączyły go młodzieńcza miłość i wspólne zainteresowania, a Diana, wbrew swej woli, musiała dzielić się mężem. Młoda żona była niedoświadczoną dziewicą, bez skłonności do flirtowania z mężczyznami, chciała wieść spokojne życie z mężem i synami, ale nie było jej to dane. Jej mąż, książę Karol, nie miał z nią wspólnych tematów i nie dbał o dobre relacje ze swoją żoną. W efekcie choroba Diany, bulimia, nasiliła się jeszcze bardziej, a nieszczęśliwa księżna objadała się nocami. Gdy pokazywała się wśród poddanych, w eleganckich sukniach i ze smutnym uśmiechem na twarzy, zarówno dziennikarze, jak i poddani zwracali uwagę głównie na nią, a nie na jej męża – następcę tronu. Była zaangażowana w działalność charytatywną, odwiedzała chorych i cierpiących, także umierających na AIDS, którym jako jedna z nielicznych możnych tego świata nie bała się podać ręki, dbała o cierpiące dzieci w szpitalach i przytułkach, z niekłamaną odwagą walczyła o zakaz stosowania min przeciwpiechotnych, pośrednio przyczyniając się do ratyfikowania przez Wielką Brytanię konwencji ottawskiej, dotyczącej zakazu stosowania min tego rodzaju. Zyskała tytuł: „Królowa ludzkich serc”.

Jej powszechnej sympatii i poparcia nie popsuł ani rozwód z księciem Karolem, ani to, że naraziła się całej królewskiej rodzinie Windsorów, zdradzając prasie sekrety małżeńskiego pożycia i wywołując tym skandal, który zatrząsł fundamentami brytyjskiej monarchii. Wówczas wzrosła popularność porzuconej, zdaniem wielu, księżniczki o gołębim sercu, pełnej współczucia dla innych, zwłaszcza cierpiących.

Diana Spencer mimo woli stała się pierwszą w historii celebrytką z wyższych sfer oraz ikoną mody. Księżna Walii była także dla wielu ucieleśnieniem ideału współczesnej kobiety: niezależnej, wolnej, potrafiącej wzbudzić zainteresowanie i uznanie swoją wewnętrzną siłą i niekłamaną charyzmą, niezaniedbującej przy tym swoich rodzicielskich obowiązków.

Po latach okazało się, że to właśnie ona korzystnie wpłynęła na postrzeganie rodziny królewskiej i monarchii przez obywateli brytyjskich i cały świat. Paradoksalnie to właśnie Diana, jako jedyna członkini klanu Windsorów, rozumiała, co znaczy być księżną u schyłku XX stulecia, i to właśnie ona sprawiła, że anachroniczna instytucja, jaką niewątpliwie jest monarchia, nabrała nowego blasku. „Królowa ludzkich serc” jest dla wielu przede wszystkim symbolem współczesnej Wielkiej Brytanii – państwa wielonarodowego, wielokulturowego, ale tolerancyjnego i wolnego od rasizmu oraz wszelkich uprzedzeń.

Kiedy świat dowiedział się o tragicznej śmierci księżnej Walii, zarówno pod pałacem Buckingham, jak i Kensington, gdzie zamieszkała po separacji z następcą tronu, pojawiły się tłumy, a londyńskie chodniki pokryły się kwiatami. Telewizje z całego świata pokazywały rozpaczających ludzi, którzy opłakiwali tę niezwykłą kobietę, choć wielu nawet nie miało okazji spotkać ją osobiście. Jej pogrzeb transmitowały niemal wszystkie stacje telewizyjne na świecie, obejrzało go około dwóch i pół miliarda ludzi, podczas gdy Matce Teresie z Kalkuty, która zmarła w tym samym tygodniu co księżna, poświęcono znacznie mniej czasu antenowego…

Ale jaka naprawdę była Diana Spencer? Czytając wspomnienia o księżnej spisane przez tych, którzy znali ją osobiście, można odnieść wrażenie, że księżnej daleko było do jej medialnego wizerunku, który zresztą sama starannie wykreowała. Jej podwładni z jednej strony utyskiwali często na jej zmienne nastroje, kiedy w mgnieniu oka przechodziła ze stanu euforii do stanu czarnej rozpaczy, humory i niesprawiedliwe traktowanie oraz wyniosłość, ale z drugiej podkreślali, że kiedy tylko chciała, potrafiła być wyjątkowo wyrozumiała i bezpośrednia. Jej zaangażowanie we wszelkiego rodzaju akcje charytatywne było przez niektórych odbierane jako gra, chęć zwrócenia na siebie uwagi mediów oraz element budowania swego image’u. Przy tej okazji należałoby zweryfikować tezę o jej „niewybitnej inteligencji”, gdyż osoba niezbyt lotna nie potrafiłaby przecież tak skutecznie manipulować mediami, jak czyniła to Diana. Księżna Walii umiejętnie też walczyła o pozyskanie sympatii opinii publicznej, co bardzo negatywnie odbiło się na wizerunku jej małżonka, ponoć znacznie inteligentniejszego i z pewnością lepiej wykształconego. Należy też się zastanowić, czy rzeczywiście to wyłącznie Karol jest winny rozpadu małżeństwa, i obalić mit „niegodziwej Camilli”, „rottweilera” (jak określała ją księżna Diana) czyhającego na męża niewinnej kobiety. I wreszcie trzeba ustalić, ile prawdy jest w pogłoskach o zamachu, którego księżna padła ofiarą.

Niniejsza publikacja stanowi próbę przedstawienia prawdziwego wizerunku Lady Di, zarówno z jej wadami, od których nie była wolna, jak i pięknymi cechami charakteru, z których słynęła. Poznajmy więc „Królową ludzkich serc”, kobietę, która jeszcze za życia stała się legendą.

Publikację Księżna Diana. Miłość, zdrada, samotność kupić można w popularnych księgarniach internetowych: