Życiorysy niepoprawne
Ryszard Katarzyński

,,Życiorysy niepoprawne" to przejmująca opowieść o dwóch pokoleniach, które były zmuszone żyć w czasach wojennych i powojennych, czasach bezlitosnych, krwawych, gdzie każda chwila mogła być tą ostatnią. Historia rozpoczyna się od życiorysu Ireny, żydówki pochodzącej z Warszawy, która z pomocą losu i innych osób starała się przeżyć ciężki czas wojny. Jako młoda dziewczyna spotyka w swoim otoczeniu wielu dobrych ludzi oraz miłość swego życia, której owocem był Grzegorz - bohater trzeciej części niepoprawnych życiorysów. Jej drogi splatają się również z losami Krzysztofa (bohatera drugiego życiorysu), który w czasach powojennych szuka sensu i szczęścia swego życia. Zarówno Irena, jak i Krzysztof zmagają się ze swoim podwójnym życiem, zmianą nazwiska, a tym samym ze zmianą swojej tożsamości. Powoduje to liczne problemy i wewnętrzne rozterki, jednak cały czas obydwoje skutecznie poszukują szczęścia i satysfakcji ze swojego życia. Czy im się udało? Tego czytelnik z pewnością sam się dowie po przeczytaniu tych niecodziennych historii. Ryszard Katarzyński poprzez przywołane historie doskonale ukazuje ówczesną władzę i trud codziennego życia, zmagania z nieprzychylnym ustrojem oraz walkę o każdą nową chwilę. Każdy, kto chce poznać losy ludzi, którym się udało przetrwać wojnę i żyć w czasach powojennych, powinien poznać historię tych trzech osób. S.P-M.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To jedna z tysiąca podobnych do siebie historii, a jednak wyjątkowa, jak wyjątkowy jest każdy z bohaterów opowieści, które wydarzyły się naprawdę, lub wydarzyć się mogły.

Jest coś hipnotyzującego w prozie Ryszarda Katarzyńskiego, który opowiadając o losach trójki bohaterów, w swojej książce Życiorysy niepoprawne, tak naprawdę opowiedział historię dziesiątek, setek, czy tysięcy rodzin, którym przyszło żyć w trudnych wojennych i powojennych czasach. Losy Ireny, Krzysztofa i Grzegorza, to odzwierciedlenie losów ludzi, którzy mieli to nieszczęście poczuć na własnej skórze czym jest wojna, cierpienie, głód, ludzkie okrucieństwo, strach i śmierć. A potem przyszło im zmagać się z nowym systemem, z nową władzą, budować dom i rodzinę, na nowo żyć w państwie, które choć w pełni kontrolowane przez komunistów, dawało jednak możliwość normalnego funkcjonowania. Często wypaczonego, jednak w miarę stabilnego i bezpiecznego.

            Życiorysy niepoprawne to historia opowiadająca o własnej tożsamości, wojennej zawierusze, miłości, przetrwaniu. To wspomnienia trójki ludzi, po których zostały lub zostaną tylko wspomnienia, pamiętniki, zdjęcia, wywiady… Jak ten, przeprowadzony z Ireną Zytułą, a właściwie Polą Hirszberg, na temat wojny i wspomnień z nią związanych. Smutne, dojmujące losy kobiety, to tak naprawdę nie opowieść o Majdanku, przymusowych robotach w Niemczech, czy porzucenia żydowskiego nazwiska, by przetrwać. To opowieść o ludzkiej determinacji, sile woli i pragnieniu życia. Z drugiej strony zaś mamy okazję poznać historię eks partyzanta, który dzięki zaradności i sprytowi urządza się po wojnie, całkiem nieźle odnajdując w nowej rzeczywistości. Podobnie jak Irena, ukrywa swoją tożsamość i nie chce wspominać o dawnym życiu. Jak całe masy ludzi, które przybywają po wojnie na Ziemie Odzyskane, by tu, rozpocząć życie od zera. To i wiele innych miejsc, to teren idealny dla ludzi, którzy nie chcą wracać do przeszłości i chcą ukryć przedwojenną tożsamość. To odzyskany raj, czy właściwie jego namiastka dla tych, którzy byli w podziemiu, dla tych, którzy kolaborowali, w końcu dla tych, którzy stracili wszystko i wszystkich.

Książka Ryszarda Katarzyńskiego, to nie tylko kilka zebranych w całość życiorysów. To swoisty rozrachunek z przeszłością. Interesująca opowieść o zagmatwanych ludzkich losach, ludzkich postawach, trudach życia. To książka, która uczy pokory. Pokazuje, że świat nie jest czarno-biały, a bohaterstwo w stylu romantycznym nie ma racji bytu. Zwłaszcza, jeśli chce się żyć. Zwłaszcza, jeśli jest się odpowiedzialnym za rodzinę.

W interesujący sposób autor pokazuje zagmatwane losy ludzi, trudne czasy, ludzkie postawy. Kreśli lekkim piórem opowieść o bardzo nielekkich, poplątanych, bezdusznych czasach.

To opowieść o tym, jak ciężkie doświadczenia przyszło dzielić dziesiątkom tysięcy ludzi w czasie i po wojnie. O ich charcie, sile, zaradności. Nie ma tu peanów ku czci kogokolwiek, choć czasem ma się ochotę na bicie peanów ku czci zdrowego rozsądku, innym zaś razem niemiłosiernie krzywiąc się nachodzi nas myśl za jaką cenę to wszystko i po co...

Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Doskonała książka, świetne pióro. Autor ma jakiś dar pisania lekko o sprawach trudnych. Czyta się jednym tchem. Książka podzielona na trzy części: opisy przeżyć matki, ojca i potem historia ich syna. Niby trzy różne historie, ale oczywiście zazębiają się, bo to w końcu była rodzina. Matka i ojciec pochodzenia żydowskiego. Najpierw zmagali się z przeżyciem wojny, próbując zachować również godność na jakimś poziomie. Mieli wiele szczęścia i spotkali wielu życzliwych im ludzi, nawet Niemców. Udało się, ale co zrobić po wyzwoleniu? Dokąd pojechać, co zrobić z dwoma życiami w jednej osobie. Przecież mieli już dokumenty na inne nazwiska, te życia sprzed wojny starannie ukrywali. Uciekli na Ziemie Odzyskane. A tam realia powojenne i potem umiejętność lawirowania między głupotą ludzi maluczkich sygnowanych na władzę ludową na danym terenie a przetrwaniem i byciem szczęśliwym. Czy im się to udało. Trzeba samemu koniecznie przeczytać. NAPRAWDĘ WARTO. Mocno polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

:) Polecam

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)