Życie mimo wszystko. Rozmowy o samobójstwie
Halszka Witkowska

„Życie mimo wszystko” to pozycja, która jest potrzebna każdemu. Rodzicowi, nauczycielowi, przyjacielowi, uczniowi a także Tobie, jeśli nie zaliczasz siebie do wymienionych kategorii osób. Dlaczego? Dlatego, że tak dobrze napisanych i przedstawionych pozycji jest jak na lekarstwo. W tej książce oprócz rzetelnych i sprawdzonych wskazówek otrzymamy też możliwość wejścia w umysł osoby mającej myśli samobójcze, czy też będącej po próbie samobójczej.

Bardzo spodobało mi się podzielenie tej książki na świetnie dobrane rozdziały. Możemy zatem przeczytać o samobójstwach od dzieci aż po seniorów, a także tych, na które wpływa sytuacja na świecie, jak choćby pandemia COVID, czy wojna w Ukrainie, ale także o grupach zawodowych, wśród których są one najczęstsze. Jest to bardzo dobrze usystematyzowane, a jednocześnie napisane przystępnym językiem. 

Książka napisana jest na zasadzie wywiadu, a autorka naprawdę posiada bogatą wiedzę. Jak słusznie zauważyła, nie wystarczy nie mówić o samobójstwach i próbach samobójczych, aby się one nie zdarzały, aby ludzie przestali targać się na swoje życie. Trzeba o nich mówić, ale w taki sposób, aby nie wzbudzać sensacji, aby do nich nie zachęcać, nie tworzyć ich kultu.

Poza odpowiedziami na pytanie dlaczego ludzie popełniają samobójstwa, otrzymujemy również krótką instrukcję, co my jako przyjaciele, rodzice, nauczyciele, czy po prostu zwyczajni ludzie możemy zrobić, aby pomóc choć nad chwilę odgonić myśli samobójcze. Być może jeden impuls, czy jedna chwila będą akurat tą, która uratuje ludzkie życie.

„Drugi człowiek ma gigantyczny potencjał w sobie i może uratować życie ludzkie bez zaawansowanej medycyny i najdroższych leków. Każdy z nas nosi w sobie światło, którym może rozproszyć mrok otaczający osobę zanurzoną w kryzysie psychicznym”.

Często słysząc o śmierci samobójczej zastanawiamy się, co sprawiło, że dana osoba przestała chcieć żyć. Na tak postawione pytanie nie ma jednej odpowiedzi. Czasami błaha rzecz może być tylko wierzchołkiem góry lodowej problemów, z którymi boryka się dana osoba, o których nigdy nikomu nie odważyła się powiedzieć.

„(…) samobójcy nie umierają  dlatego, że chcą. Samobójcy umierają, bo nie mogą już żyć (…)”

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy wiecie o tym, że statystycznie co 40 sekund ktoś na świecie odbiera sobie życie?, że najwiecej samobójstw odbywa się na wiosnę? że jedną z największych grup ryzyka są lekarze weterynarii?, że bardzo często wystarczy nasza obecność obok drugiej osoby, bez zbędnych słów typu "będzie dobrze" "inni mają gorzej", wysłuchanie, zaakceptowanie czyjegoś bólu i towarzyszenie w nim, aby pomóc ?

"Życie mimo wszystko" to książka, którą polecam każdemu, bez wyjątku. Jest to rozmowa z panią Halszką Witkowską, specjalistką w dziedzinie suicydologii, która w bardzo przystępny sposób, z wielką empatią i wyczuciem, wyjaśnia ten trudny i zarazem delikatny temat jakim jest samobójstwo. Odpowiada na wiele pytań, które przez lata stanowiły temat tabu. Odkłamia swoją wiedzą i wielkim doświadczeniem fałszywe przekonania. Odsłania czytelnikowi po krótce co zawierają listy pożegnalne samobójców. Jaki wpływ na samobójstwa wśród dzieci (tak dzieci, nawet 8letnie) i młodzieży mają internetowi "celebryci". Czytając ten wywiad z panią Halszką wielokrotnie czułam się zaszokowana tym, jak bardzo nieświadomi jesteśmy jakie cierpienie może nosić w sobie człowiek, który żyje obok nas. Przypomniałam sobie osoby, które znałam a których już nie ma bo tylko takie rozwiązanie widziały w tym tunelu cierpienia w jakim się znalazły.
Po tej lekturze widzę jak bardzo potrzeba o tym mówić głośno ale i mądrze. Ta książka tego uczy. I pozwala choć po części zrozumieć co sprawia, że człowiek przestaje chcieć żyć.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tę książkę czytało mi się ciężko. W sensie emocjonalnym, wstrząsnęła mną. Bo napisana jest takim prostym i łatwym językiem. Czyta się ją błyskawicznie, ale naprawdę otwiera oczy na problem samobójstw.

 

Przede wszystkim ta książką pokazała mi jak rozmawiać z osobami w kryzysie psychicznym. Takiej osobie nie można mówić, że ktoś ma gorzej, że przesadza. Bardzo ważne jest aby pokazać takiej osobie, że nie jest sama i może liczyć na naszą pomoc. 

 

Moim zdaniem to jest najważniejsza część książki, pokazanie jak pomóc. Ale książka też obala niektóre mity związane z samobójstwami czy przedstawia jakie osoby są w grupie ryzyka. 

 

W ,,Życie mimo wszystko" podobało mi się również zwrócenie uwagi na osoby zmagające się ze stratą osoby, która popełniła samobójstwo. Bo często takie osoby, zamiast dostać wsparcie są wytykane palcami. Często padają słowa: Jak rodzice mogli dopuścić do samobójczej śmierci dziecka?  Czy: ,,Ta rodzina była patologiczna". Niestety najbliższa rodzina , czy przyjaciele oprócz rozpaczy, żalu, smutku, muszą zmagać się z obgadywaniem i wytykaniem palcami. 

 

Moim zdaniem tę książkę powinien przeczytać każdy. Może dzięki niej temat samobójstwa nie będzie tematem tabu i przede wszystkim dzięki niej uda się komuś pomóc. 

 

Z całego serca polecam Wam tę książkę. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

,,Osoba my­ślą­ca o sa­mo­bój­stwie mie­rzy się z wiel­kim cier­pie­niem, które bar­dzo czę­sto jest nie­wi­dzial­ne dla in­nych. Każdy dzień przy­no­si ból, po­czu­cie bez­rad­no­ści i bez­na­dziei. Ten stan izo­lu­je ją od świa­ta, od bli­skich, a przede wszyst­kim także od moż­li­wo­ści uzy­ska­nia po­mo­cy. Wy­czer­pa­ni, opusz­cze­ni, po­zba­wie­ni na­dziei krzy­czą, ale my tego krzy­ku nie sły­szy­my."

 

Uznałam, że zanim cokolwiek napiszę o ,,Życie mimo wszystko", to przytoczę właśnie te słowa. Od razu bowiem ujawniają z jak ciężką tematyką mamy kontakt i jak trudna może być to lektura. Czuć jednak w nich szacunek do człowieka cierpiącego i szacunek ten stale jest obecny u Halszki Witkowskiej. Nie ważne, czy mówi o statystykach, analizuje problem, pokazuje jak wiele ma twarzy, czy podkreśla jak ważne jest mówienie o nim, ale mówienie w odpowiedni sposób -- zawsze czuć w tym szacunek do każdego człowieka, niezależnie od jego decyzji. Dzięki temu nikt nie zostaje poddany ocenie, a wszyscy znajdują zrozumienie. Jest w tym delikatność, jakiej nie spodziewałabym się w tekście, który próbuje ugryźć temat samobójstw z każdej strony. Przed lekturą bałam się, że książka mnie przygniecie i przydusi, a zamiast tego dała mi ogrom wiedzy bez poświęcenia mojej stabilności psychicznej. Spędziłam kilka godzin z tematem ciężkim, ale podanym w sposób na tyle przystępny, że mój lęk okazał się nieuzasadniony. Książkę natomiast zamknęłam z lekkim sercem, pełnym nadziei na lepsze zmiany.

 

Halszka bazuje na latach swoich badań, wiedzy innych specjalistów i swoim doświadczeniu zawodowym (to suicydolog oraz pomysłodawczyni i koordynatorka pierwszej w Polsce platformy edukacyjno-pomocowej dla osób w kryzysie samobójczym i ich bliskich -- ,,Życie Warte Jest Rozmowy"). Dzięki temu jej słowa pełne są rzetelnych informacji zebranych w jednym miejscu. Nie poprzestaje jedynie na temacie samobójstwa i jego prób, nie kończy na skutkach, nie zatrzymuje się nawet na wszystkim tym co je poprzedza -- stara się sięgnąć jeszcze głębiej i wydobyć to, czego świadomość powinniśmy mieć, a o czym trudno się dowiedzieć, gdy społeczeństwo wybiera drogę milczenia oraz odwracania oczu. Dzięki temu ,,Życie mimo wszystko" zyskuje wyjątkową wartość. Wartość na tyle dużą, że trudno na tytuł ten spojrzeć bez jej pryzmatu.

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sięgając po tę książkę nie przypuszczałam, że o tak trudnym temacie, jakim jest samobójstwo można mówić tak rzeczowo a jednocześnie z wyczuciem i empatią.
"Zycie mimo wszystko. Rozmowy o samobójstwie" to pozycja, która nie jest tanią sensacją nie żeruje na ludzkiej tragedii i nie pławi się w makabrycznych szczegółach opisujących sposoby odbierania sobie życia.

To wywiad rzeka z Halszką Witkowską, suicydologiem, specjalistką od lat zajmującą się zagadnieniami związanymi z samobójstwami, próbami samobójczymi oraz szeroko pojętą autodestruktywnością.
W wywiadzie z Szymonem Falacińskim dzieli się ona swoja wiedzą, szczegółowo omawiając ten temat pod kątem socjologicznym, psychologicznym i prawnym.
A skala problemu jest ogromna. Rocznie w wyniku śmierci samobójczej umiera w Polsce więcej osób niż wypadkach drogowych. Te statystki przerażają. Kiedy dodamy jeszcze do tego próby samobójcze to nasze przerażenie rośnie. Na swoje życie targają się dzieci, młodzież, osoby dorosłe i seniorzy. A ci co zostają mierzą się z ogromną pustką, bólem i pytaniem "dlaczego" , na które najczęściej nie udaje się znaleźć odpowiedzi.
A czasami potrzeba tak niewiele aby zawrócić kogoś z tej drogi ku śmierci. Zwykła rozmowa, potrzymanie za rękę, zauważenie iż ktoś jest w kryzysie i krótkie: "jestem przy tobie, jeśli chcesz porozmawiać (lub pomilczeć w towarzystwie). .Jak przekonuje Halszka Witkowska takie zachowanie jest w stanie uratować komuś życie.
Nie do przecenienia są też telefony zaufania, fora internetowe, czy fantastyczna strona www.zwjr.pl (Życie warte jest rozmowy), gdzie osoby w kryzysie mogą szukać wsparcia i takie wsparcie otrzymać.

Bardzo poruszyła mnie ta lektura, ale też uświadomiła ze mamy ogromną moc aby pomóc ludziom, którzy nie mają siły już żyć. Proste gesty, proste słowa, bycie tu i teraz osobą potrzebująca wsparcia - to czasami wystarczy aby zawrócić ją z drogi ku śmierci.
Zachęcam Was do lektury tej niezwykłej książki i zgłębienia problemu, o którym coraz częściej mówi się głośno i (na szczęście) w sposób profesjonalny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lektura obowiązkowa

 

Zwykle daleka jestem od stwierdzeń, że jakaś książka jest "lekturą obowiązkową" i koniecznie trzeba ją przeczytać, ale w przypadku pozycji "Życie mimo wszystko", skłonna jestem nagiąć swoje zasady. Jeżeli istnieją książki, które mogą zmienić czyjeś życie, to ta jest na pewno jedną z nich. Już od najmłodszych lat w szkole uczymy się wielu mniej lub bardziej przydatnych rzeczy, część z nas przeszła nawet kurs pierwszej pomocy, ale nikt systemowo nie zajął się nauczaniem, jak radzić sobie z własnymi emocjami. W efekcie mamy całe pokolenia ludzi, którzy znają wzory skróconego mnożenia, pięć sposobów otrzymywania soli i wszystkie stolice świata, ale nie wiedzą, jak radzić sobie z kryzysami i gdzie szukać pomocy, jeśli takowe ich dopadną.

 

Rozmowa z Halszką Witkowską obala wiele mitów na temat samobójstwa i daje mnóstwo cennych wskazówek, jak rozpoznać osobę będącą w kryzysie. Autorka opowiada jak zmienił się stosunek do samobójców na przestrzeni wieków oraz jakie są czynniki ryzyka, które popychają człowieka do odebrania sobie życia, ale przede wszystkim na każdym kroku podkreśla, jak ważna jest nasza reakcja i to, czy nie pozostaniemy obojętni ma cierpienie innych.

 

Prawo zobowiązuje nas do udzielenia pierwszej pomocy ofiarom wypadku, a systemowo jesteśmy uczeni, jak prawidłowo poinformować o zdarzeniu odpowiednie służby, opatrywać obrażenia, czy wykonać resuscytację krążeniowo-oddechową. A co w sytuacji, gdy czyjeś życie jest zagrożone ze względu na jego stan psychiczny? Chociaż system tego od nas nie oczekuje, sami od siebie powinniśmy wymagać gotowości udzielenia innemu człowiekowi pierwszej pomocy emocjonalnej, która w efekcie może być jego pierwszym krokiem do pokonania kryzysu i w efekcie odwieść go od myśli samobójczych.

 

Nigdy nie wiemy, co przyniesie nam przyszłość, czy nasz rodzic, dziecko, partner, a może nawet my sami, na którymś etapie życia nie dojdziemy do przekonania, że łatwiej byłoby ze sobą skończyć, niż próbować wybrnąć z trudnej sytuacji. "Życie mimo wszystko" nie tylko pomoże dostrzec nam pierwsze ostrzegawcze symptomy kryzysu, ale pokazuje jak i gdzie szukać wsparcia.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Witajcie. Dzisiaj przychodzę do was z bardzo ciężkim i trudnym tematem, jakim jest samobójstwo. Na początku podam ważne numery telefonów: 112 - numer alarmowy 116 123 - bezpłatny kryzysowy numer zaufania dla dorosłych (można dzwonić codziennie od 14 do 22) 116 111 - bezpłatny kryzysowy telefon zaufania dla młodzieży i dzieci 800 12 12 12 - bezpłatny telefon zaufania dla dzieci i młodzieży Rzecznika Praw Dziecka (można dzwonić od 8:15 do 20) 800 108 108 - bezpłatny telefon wsparcia dla osób w żałobie Polecam również zajrzeć na stronę www.zwjs.pl   , tam uzyskacie bezpłatną pomoc. Czy mieliście z samobójstwem do czynienia? Czy wiecie, jak reagować na kogoś, kto nie ma już sił żyć? Czy wiecie, jak pomóc rodzinie, która przeżywa traumę po stracie najbliższego członka rodziny, który odebrał sobie życie? Polecam wam książkę, którą ostatnio przeczytałam "Życie mimo wszystko. Rozmowy o samobójstwie". Dzięki niej dowiecie się jak reagować na kogoś, kto jest na ostatniej prostej do odebrania sobie życia. Nigdy nie mówcie takiej osobie, że będzie lepiej lub, że inni mają gorzej. W tej sytuacji, w której aktualnie się znalazł, nie interesują go inni. Mówiąc tak, pokazujecie, że niestety nie interesujecie się nim tylko niestety innymi. Wystarczy, że pozwolicie takiej osobie się wygadać i wypłakać. Po prostu wystarczy, że przy niej będziecie. Oczywiście macie słuchać co mówi, a nie mówić o swoich problemach. Najważniejsze tutaj jest słuchanie takiej osoby. W ten sposób może zmieni zdanie i zechce zacząć wszystko od nowa. Oczywiście nie można pokazać takiej osobie, że jest sama. Jak rozpoznać przyszłego samobójcę? Niestety to jest trudne, bo takie osoby dobrze się maskują. Najważniejsze objawy: unikanie towarzystwa i zamykanie się w sobie. Oczywiście w książce macie to lepiej opisane. Po udanym samobójstwie rodzina zmarłego/ zmarłej nie ma lekko. Większość społeczeństwa wytyka palcami, wyśmiewa i pyta: Gdzie byli jego/jej rodzice? Dlaczego nic nie zrobili, żeby uratować własne dziecko? Co to za rodzina?. Zazwyczaj mówią to staruszki, które co niedzielę udając idealne katoliczki, biegną do kościoła. Czy tacy ludzie mają w ogóle rozum? Nie myślą, że ta rodzina właśnie przechodzi prawdziwą tragedię? I zamiast pomóc, wesprzeć tylko dokładają zmartwień. Nie rozumiem takich ludzi. Pamiętajcie, że osoba, która straciła bliskiego, w taki sposób sama jest narażona na taki czyn. Moim zdaniem cała rodzina powinna być pod opieką psychologa lub psychiatry. I nie mówcie nigdy, że będzie lepiej. Niestety nie będzie lepiej, bo rana pozostaje do końca życia. Jeżeli osoba, która straciła bliską osobę, chce o tym mówić, to należy ją wysłuchać i pozwolić jej się wypłakać, nawet gdyby mówiła wam o tym już tysięczny raz. To jej przynosi ulgę. Musicie to zrozumieć. A nie tylko mówić, że już to wiecie, nie powtarzaj się, nie płacz, bo przecież już minęło tyle czasu. Po 5, 10, a nawet 20 latach to boli tak samo. Wiem, bo od 10 lat mam ten ból w sercu. Pomimo upływu tylu lat nadal płaczę, gdy nikt nie widzi. Nie życzę nikomu takiej straty. Jeżeli macie myśli samobójcze to proszę, poszukajcie pomocy. Jeżeli jesteście po stracie, to nie zamykajcie się na innych, tylko mówcie o swoim bólu. Codziennie ktoś odbiera sobie życie. Robią to osoby w różnym wieku. Od dzieci aż po osoby w podeszłym wieku. To jest przerażające. W tej książce nie znajdziecie informacji, jak najczęściej ludzie odbierają sobie, życie. Dlaczego? Z prostego powodu, żeby nie było naśladownictwa. W tym temacie nie pomagają również niektóre filmy, które tak jakby celebrują ten czyn. W pewnym serialu, o którym mówi autorka uczennica stała się sławna po swojej samobójczej śmierci. Po śmierci dzięki kasetom, które zostawiła, w czyn wprowadza zemstę na winnych uczniach. Już chyba wiecie, o czym piszę. Nie bójcie się chodzić do psychologów i psychiatrów. To nic złego prosić o pomoc. Nie zostawajcie z bólem sami. ŻYCIE WARTE JEST SŁUCHANIA, zapamiętajcie i wprowadźcie to w czyn. Warto słuchać drugiej osoby, a nie zbywać ją tekstem, że mnie to nie obchodzi. Możliwe, że właśnie słuchając, ratujesz życie drugiej osobie. Warto przeczytać książkę: "Życie mimo wszystko. Rozmowy o samobójstwie".

(Kliknij aby rozwinąć opinię)