Żyć jak kot!
Stephane Garnier

Rzadko zdarza nam się żyć tym jednym dniem, który obecnie trwa. Trudno utrzymać na wodzy myśli. Wymykają się one niepostrzeżenie ku przyszłości lub powracają do przeszłości. Analizujemy minione dni, planujemy kolejne i nie mamy czasu na skupienie uwagi ten teraźniejszym momencie. Gonimy za marzeniami, za większymi funduszami. Planujemy całe dnie, wypełniając je co do minuty. Przecież nie warto marnować życia, wszak jest tylko jedno. 

Dla tych, którzy gdzieś gubią się w tym wyścigu są przeróżne poradniki jak żyć, co zrobić, żeby być szczęśliwym, jak zmienić myślenie, by czuć radość. Wymieniać można bez końca. Niniejsza książka ma na celu uświadomienie nam, że możemy żyć inaczej biorąc przykład z...

Obserwowaliście kiedyś przez długi czas koty? Jeśli nawet, to zapewne nikomu nie przyszedł do głowy pomysł, by na podstawie ich zachowania, obyczajów wyciągnąć wnioski i według nich żyć. Stephane Garnier pokusił się o spisanie własnych spostrzeżeń na koci temat i przekonuje, że warto w wielu kwestiach brać z nich przykład. W ciekawy, wyczerpujący a zarazem prosty i krótki sposób proponuje, by spróbować inaczej, tak jak koty, postrzegać świat, drugiego człowieka i siebie. Książka naprawdę skłania do zastanowienia.

Bowiem stosując się do wskazówek niczego nie tracimy, możemy tylko zyskać...

Dobrze ją poznać i zaczerpnąć kilka słów dla siebie. Choć to książka o kotach nie jest dedykowana tylko tym, którzy uwielbiają gładzić miękkie futro tego zwierzaka. To publikacja dla każdego, kto chce żyć lepiej, pełniej w zgodzie ze sobą i być szczęśliwym.
 

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Andromeda.

Książka bardzo pozytywna, przekaz bardzo pozytywny. Plusem są cytaty, dobrze dobrane cytaty, piekne wydanie, ale po tak nagłośnionej pozycji spodziewałam się jednak czegoś więcej. Chyba jednak jestem zbyt wybredna (jak kot) na takie pozycje. Taki poradnik napisany moim zdaniem trochę od niechcenia (w sumie tak, jak zrobiłby to kot). 4 za bardzo pozytywne uczucia, jakie we mnie ta książka wzbudziła - była trochę jak kot mruczący na kolanach. Książka zostaje ze mną, nie przekazuję jej dalej, jak to zazwyczaj robię, bo coś czuję, że w trudniejszych momentach swojego życia mogę chcieć do niej wrócić.