Ziarno prawdy. Tom 2
Zygmunt Miłoszewski

„Ziarno prawdy” to moje drugie spotkanie z prokuratorem Teodorem Szackim i równie udane. Choć zmienia się zarówno sytuacja osobista bohatera, jak i jego miejsce pracy i zamieszkania, to równie ciekawa jak wcześniejszych ekscesów byłam tego jak odnajdzie się w nowej sytuacji.

W drugiej części oczekiwaniom przyjdzie zmierzyć się z rzeczywistością. Jak to zwykle bywa te pierwsze nie sprostają prozie życia. Wolność okazuje się przereklamowana prowadząc jedynie do zgorzknienia i przedmiotowego traktowania płci przeciwnej. Również malowniczy i spokojny Sandomierz nijak ma się do tego ukazywanego w serialu z księdzem Mateuszem, jawiąc się jako nudny i niezbyt przyjazny obcym. Sytuację ratuje, jakkolwiek to brzmi, morderstwo lokalnej społeczniczki przywracając Szackiemu sens życia.

Na prowincji jednak wszystko wygląda nieco inaczej. Wszyscy się znają. Niewiele też trzeba, by podsycić antysemickie nastroje. W bieżące śledztwo zaczyna wkradać się przeszłość i krążące, mrożące krew w żyłach legendy. Czy kryje się w nich ziarno prawdy, a może ktoś wykorzystuje ten makabryczny spektakl, by skierować śledztwo na fałszywe tory? 

Nie kłamali ci, którzy twierdzili, że druga część jest jeszcze lepsza, niż pierwsza. Małomiasteczkowy klimat autorowi udało się oddać wręcz po mistrzowsku. Również dynamika akcji, świetnie zaplanowana intryga osadzona w ówczesnych realiach politycznych, ale i sięgająca historii lokalnych Żydów trzymają czytelnika w niesłabnącym napięciu. Bohater, mimo że swym zachowaniem budzi sprzeczne emocje, to cóż, jednak da się lubić. Przynajmniej na kartach powieści.