Żebrak z Granady
Wilhelm Hünermann

Omg, ale woda z mózgu x______x
Główny bohater ucieka z domu z przypadkowo poznanym człowiekiem, a potem przechodzi wewnętrzną przemianę i zostaje fundraiserem dla bezdomnych.
Chyba nie ma tu żadnej strony bez rozkmin o Bogu i o tym, jak to wszystko był jego plan. Juan - Żebrak z Granady (tak się kazał nazywać) jest totalnie naiwny i od pewnego momentu totalnie przestaje się uczyć na błędach. Wiecie - bo to i tak boski plan. Ktoś pluje mu w twarz? Tak musi być. Żebracy robią go w wała na okrągło? Super, bo może im pomóc.
Ładnie, że chciał poprawić świat, ale tak serio, zrobił sobie jeden wielki burdel z życia, chociaż miał sporo szans, żeby wyjść na swoje i dorobić się tak, żeby utrzymywać biednych w dowolnej ilości. Zamiast tego zaczął wymagać od bogatszych, żeby dawali mu pieniądze na działalność charytatywną.
"Macie tak wspaniałe tapety, szlachetny panie. Sądzę jednak, że zanim się tak kosztownym materiałem pokryje ściany, należałoby je przeznaczyć dla marznących w swych łachmanach dzieci. - Antonio Zavan roześmiał się głośno.
-Tak, ale kiedy je wam oddam, powiecie mi znowu, że za drogie są na odzienie dla waszych łobuzów i chętnie sprzedalibyście je handlarzowi starzyzną, a w końcu jednak mnie zaproponujecie ich kupno.
-Zgadliście - przytaknął Juan śmiejąc się. - Ostatnio otrzymałem od was sto dukatów."