Z tęsknoty za Judy
Cathy Cassidy

"A ja stałam, patrząc, jak odchodzi w swoim różowym polarze, świecącym w mroku, jak oddala się coraz bardziej i ciemność pochłania ją bez reszty. Nigdy więcej jej nie zobaczyłam." Dziewięcioletnia Kim Hockney zaplanowała ze swoją przyjaciółką Teresą wspólne spędzenie wieczoru. Niestety, w wyniku nagłego wypadku jej mama została zmuszona pomóc koleżance z pracy, tym samym, opiekę nad młodszą siostrą, Judy, powierzyła Kim. Tego spotkania z pewnością nie można było zaliczyć do udanych. Judy, cały czas ignorowana przez starsze dziewczynki zajęte robieniem naszyjników, stała się rozżalona i zła. W drodze powrotnej, obrażona na siostrę za brak zainteresowania, odwraca się na pięcie i śpieszy przed siebie. Kim cierpliwie czeka aż przejdzie jej złość. Nie doczekawszy się powrotu dziewczynki idzie w ślad za nią, jednak jej nie znajduje. Od tamtego dnia minęło osiem lat. Przez ten czas Judy nie odnalazła się. Siedemnastoletnia Kim, nadal nie może pogodzić się z jej stratą. W każdej mijanej dziewczynce widzi Judy. Wystarczy, że ma blond włosy lub trzyma czerwonego balona, takiego samego jak ten, którego kupiła siostrze tamtego wieczoru, by wspomnienia znów odżyły a nadzieja na jej znalezienie na nowo rozbłysła. Każdego roku rozklejane są plakaty z wizerunkiem dziecka, w telewizji nadawany jest program o zaginięciu dziewczynki, sprawdzane są kolejne tropy i wskazówki lecz nie przybliża to do rozwiązania zagadki. Nie daje też odpowiedzi na pytanie czy Judy w ogóle żyje. Kiedy Teresa, z którą Kim nie utrzymuje już kontaktów, mówi jej o swoim nagłym odkryciu, dziewczyna podchodzi do tego z wielką ostrożnością. Bo czy możliwe jest, że Judy została porwana i mieszka teraz w Ameryce? Że jest szczęśliwą trzynastolatką, która nie pamięta swojej prawdziwej rodziny? Kim kontaktuje się z Shelly, sąsiadką dziewczynki. Maile, które od niej dostaje, coraz bardziej utwierdzają ją w przekonaniu, że odnalazła siostrę. Zaskakujące znalezisko, w postaci bluzy Judy, kilka domów od miejsca zaginięcia burzy teorię Kim. Wszystko wskazuje na to, że tamtego wieczoru coś się jednak wydarzyło. Coś, co nie pozwoliło Judy wrócić do domu. Autorka podjęła się bardzo trudnego tematu. Pokazała jak zaginięcie członka rodziny wpływa na jej dalszą egzystencję. Z jednej strony pamięć o zaginionej osobie i chęć rozwikłania zagadki jej zniknięcia są priorytetem, z drugiej, trzeba żyć dalej, chodzić do pracy czy szkoły, jeść, spać. Uczucia i emocje, które dotrzymują towarzystwa głównej bohaterce sprawiają, że staje się bliska czytelnikowi. Poczucie winy jakie jej towarzyszy wyziera z każdej kartki. W końcu to ona zajmowała się siostrą kiedy doszło do tragedii i mimo, że Judy jest nieobecna od ośmiu lat, a jedyne słowa jakie padają z jej ust to: "Idę, nie będziesz mi rozkazywać" wciąż zaznacza swoją obecność. Jest tak samo realna jak nakreślona przez autorkę rzeczywistość. Od pierwszej strony czytelnik zostaje wciągnięty w wir wydarzeń. Akcja toczy się dynamicznie i wartko. Niespodziewane zakończenie pokazuje jak spodziewając się fantastycznych rozwiązań dostajemy banalną prawdę. Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)