Rozmowy Erica Laxa z Woody Allenem z lat 1971 - 2007 to podstawowa lektura dla wielbicieli kina i twórczości Allena.
Przez ponad trzy dekady Woody Allen regularnie odbywał z Ericem Laxem szczere rozmowy, dzieląc się z nim swoimi przemyśleniami i obserwacjami, dając mu nieograniczony dostęp do swoich planów filmowych i montażowni. W owych rozmowach, które rozpoczęły się w 1971 roku i trwały do 2007, Allen omawia każdy kolejny etap produkcji filmowej przez pryzmat własnych filmów, oraz dzieł podziwianych przez niego reżyserów. Przy okazji ujawnia kolejne etapy swej kariery od autora tekstów satyrycznych i satyryka scenicznego, do uznanego na całym świecie filmowca.
Woody opowiada o źródłach swych pomysłów i powstawaniu scenariusza, o obsadzie, aktorstwie, zdjęciach, reżyserii, montażu i udźwiękowieniu. Opowiada o tym jak zmienia scenariusze, nawet podczas zdjęć. Opisuje problemy z angażowaniem amerykańskich aktorów oraz wyjaśnia dlaczego uwielbia aktorstwo (między innymi) Marlona Brando, Michaela Caine’a, Johna Cusacka, Judy Davis, Roberta De Niro, Leonardo DiCaprio, Mii Farrow, Gene Hackmana, Scarlett Johansson, Jacka Nicholsona, Charlize Theron, Tracey Ullman, Sama Watersona i Dianne Wiest. Umiejscawia Diane Keaton na drugim miejscu, zaraz po Judy Holliday w panteonie największych aktorek komediowych świata.
Mówi o sobie jako o chłopaku z Brooklynu, którego urzekły tryskające humorem filmy Boba Hope'a i hollywoodzkie obrazy Manhattanu. Z pozycji reżysera opowiada o tym, co ceni u Bergmana, De Sici, Felliniego, Wellesa, Kurosawy, Johna Hustona i Jeana Renoira, omawia swoje ulubione filmy (obok Obywatela Kane’a, Kaczą zupę i Czy leci z nami pilot?). Z kart książki wyłania się obraz myślącego, uczciwego, skromnego, dowcipnego i często komicznego człowieka.
więcej
Informacje dodatkowe o Woody Allen. Rozmowy:
Wydawnictwo: Axis Mundi
Data wydania: 2012-04-12
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN:
Liczba stron: 496
Kup książkę Woody Allen. Rozmowy
Sprawdzam ceny dla ciebie ...
Cytaty z książki
REKLAMA
Zobacz także
Woody Allen. Rozmowy - opinie o książce
Przeczytane:2014-03-17, Ocena: 5, Przeczytałam, 52 książki 2014, Mam, Przeczytane,
Dlaczego Allen uwielbia aktorstwo Marlona Brando, Roberta De Niro czy Scarlett Johansson? Co ceni w Bergmanie czy Fellinim? Jakie są jego ulubione filmy? Odpowiedzi na te i inne pytania znajdziemy w książce "Woody Allen" Erica Laxa.
Na początku muszę wspomnieć, że Woody'ego Allena uwielbiam od czasów liceum. Pierwszym filmem, jaki obejrzałam było "Wszyscy mówią kocham Cię" na lekcji angielskiego. I choć wtedy rozumiałam mniej więcej o co chodzi, musical ten zrobił na mnie duże wrażenie. Od tamtego czasu powoli zaczęłam poznawać świat tego nietuzinkowego reżysera, jego specyficzne poczucie humoru i wszechobecną ironię. Z każdym filmem odkrywać w nim coś nowego. Do moich ulubionych należą: "Wszystko gra" (motyw zbrodni bez kary), "Scoop - gorący temat" (motyw detektywistyczny z groteskowym zakończeniem), "Morderstwo na Manhattanie" (motyw kryminalny), "Vicky Cristina Barcelona" (w klimacie Almodóvara). Dlaczego o tym wspominam? Z racji tego, że fani tego Woody'ego Allena powinni zapoznać się z niezwykłą biografią stworzoną przez Erica Laxa, zatytułowaną "Woody Allen. O sobie samym" lub "Woody Allen. Rozmowy".
Czym różni się ta biografia od innych? Otóż stanowi zapis wywiadów, które zostały przeprowadzone przez Erica Laxa w latach 1971-2007. Ta książka jest albumem, na który złożyło się pół życia Woody Allena, począwszy od 1971 roku. (...) Od trzydziestu sześciu lat mam przyjemność obserwowania z bliska ewolucji tego artysty.
Wywiady podzielone są na lata i tematykę: pomysł; zapis pomysłu; obsada aktorzy i aktorstwo; zdjęcia, plan filmowy, plener; reżyseria; montaż; muzyka. Każdy wywiad poprzedzony jest krótkim wprowadzeniem Erica Laxa. Dużym ułatwieniem jest indeks, dzięki któremu można w łatwy sposób odnaleźć interesujący czytelnika film czy osobę. Co więcej, książka wzbogacona została fotografiami - głównie kadrami z filmów.
Allan Stewart Konigsberg urodził się w 1935 roku. Wiosną 1952 roku przemienił się w Woody'ego Allena, gdy dziennikarze zaczęli wykorzystywać jego dowcipy w dziale plotek towarzyskich. Był wtedy szesnastoletnim chłopcem i nie chciał, by koledzy z klasy wiedzieli, że on jest autorem.
Woody Allen opisywał Laxowi kolejne etapy swojej kariery, dzielił się swoimi przemyśleniami i obserwacjami, a także omawiał etapy produkcji filmowej. Ujawniał źródła swoich pomysłów na scenariusze, opowiadał m.in. o obsadzie swoich filmów, o montażu, dźwięku i zdjęciach. Z kart książki wyłania się skromny, szalenie inteligentny i zabawny człowiek.
Z książki można dowiedzieć się m.in. dlaczego Allen uwielbia aktorstwo Marlona Brando, Roberta De Niro czy Scarlett Johansson. Co ceni w reżyserach takich jak: Bergman czy Fellini. A także jakie są jego ulubione filmy. Jest przy tym bardzo otwarty, opowiada szczerze i nie kreuje się na gwiazdę. Od początku rozmawia z Laxem, jakby byli dobrymi znajomymi. I to jest chyba najważniejsze.
Zdaniem Allena ludzie mają problem z konceptualnym pojęciem komizmu. Moja koncepcja gigantycznego biustu była dla niektórych zawiła. Chodzi o film "Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o seksie, ale baliście się zapytać", w którym grasuje 5-metrowy biust, który terroryzuje ludność do czasu aż bohater grany przez Allena nie zwabi go za pomocą 2-piętrowego biustonosza. Ostatecznie zrezygnował z prezentowania takich pomysłów. Zdaniem Laxa odechciało mu się również na skutek trudności w filmowaniu sceny z gigantycznym biustem. Operator siedzący wewnątrz nadmuchiwanego, klimatyzowanego biustu miał walkie-talkie i odbierał polecenia, jak ma nim sterować, ale Woody zdołał nakręcić jedynie pół godziny materiału wczesnym rankiem. Potem zerwał się wiatr, który porwał biust i wytarmosił go po całym planie, drąc cienką tkaninę. Takich ciekawostek jest więcej.
Chyba najbardziej zainteresował mnie wątek muzyki w filmach Allena, która jest jego znakiem rozpoznawczym. Są to nagrania amerykańskiego jazzu i popularnych standardów z I połowy XX wieku. Ma to związek z jego zamiłowaniem do gry na klarnecie, której uczył się od 15. roku życia. Jak mówi Allen muzyka wzbogaca film i czasami ratuje sceny - bez muzyki scena może nie zagrać, z muzyką gra. (...) Umieszczam w filmie muzykę, której lubię słuchać, bo to mój film (śmiech).
Minusem książki jest niekonsekwencja w odmianie imienia reżysera. Napotkać można formy Woody Allena, Woody'ego Allena, Woody Allenem czy Woodym Allenem. Powinno być to ujednolicone - albo odmieniamy albo nie. Z naciskiem na odmieniamy. Jednak nie jest to wina autora, tylko korektora.
Warto wspomnieć, że książka doczekała się drugiego wydania pod tytułem "Woody Allen. Rozmowy". Jednak moim zdaniem wydanie z 2008 roku ma zdecydowanie ładniejszą okładkę. Allen wyszedł na zdjęciu bardziej korzystnie. Tym bardziej ciesze się, że właśnie to wydanie mam w domu.
Książka jest niezwykła, dzięki niej dowiedziałam się wiele ciekawostek na temat mojego ulubionego reżysera. Lektura ta skłoniła mnie także do poznania wielu jego filmów, których jeszcze nie widziałam. Polecam ją miłośnikom biografii, wywiadów oraz Woody'ego Allena. Z pewnością będzie to dla nich niezapomniana lektura.