Witaj, córeczko!
Irena Landau

Jak to jest, żyć bez rodziców, mieć świadomość, że tata odszedł w siną dal, a mama po prostu nas zostawiła, bo byliśmy dla niej przysłowiową kulą u nogi? Jak to jest, żyć wśród dzieci sobie podobnych, mając za opiekunów „ciocie”, nie mieć własnego pokoju, biurka i miliona innych – zdawałoby się – niezbędnych do egzystencji drobiazgów? I jak to w końcu jest, gdy straciwszy już nadzieję na adopcję – bo przecież ludzie wolą małe dzieci – dowiedzieć się pewnego dnia, że to właśnie my – nikt inny – tylko my, spodobaliśmy się na tyle, że ktoś chce nas przygarnąć, stworzyć dom, pokochać? Jakie to uczucie, co nam wtedy w duszy, sercu i głowie gra? O tym właśnie opowiada książka Ireny Landau „Witaj, córeczko!”. Autorka rewelacyjnie ukazała skrajne emocje, jakie targają 10-letnią Martą, gdzie strach miesza się z radością, niedowierzanie z pewnością, chęć bycia wreszcie chcianą i kochaną z totalnym brakiem zaufania…, mało tego, zrobiła to w tak mistrzowski sposób, że historia trafia i na długo pozostaje w głowach dzieci, do których ta pozycja jest kierowana, czyli 7-10-latków. Z mojego, dorosłego punktu widzenia, jest to realistyczna, smutna książka, zdałam sobie bowiem sprawę, że takie emocje, taki brak poczucia bezpieczeństwa i maskowana negatywnymi uczuciami ogromna potrzeba miłości, nie dotyczy tylko dzieci z domów dziecka, że takie emocje targają też dziećmi w „poprawnych” rodzinach, rodzinach tylko z nazwy. „Witaj, córeczko!” to taka książka-szkło powiększające, jednym uzmysławia, a innym przypomina o tym, aby, po pierwsze rozmawiać o wszystkim z dziećmi i traktować je w tych rozmowach jak równych sobie, a po drugie, aby patrzeć głębiej, starać się pod jakimś negatywnym zachowaniem dostrzec drugie dno, bo często te nieakceptowane przez nas negatywne zachowania, to taki dziecięcy krzyk o miłość, o zainteresowanie, o czas i uwagę. Warto o tym pamiętać.