Umysł w ogniu
Susannah Cahalan

Niezwykle ciekawa i na pewno przejmująca historia o kobiecie, podejrzewanej o ciężką chorobę psychiczną, a której problem tkwi jednak gdzie indziej. Niestety tak nudno i nieprzekonująco opisane, że aż szkoda.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

  "Z dnia na dzień młoda, ambitna kobieta u progu kariery zawodowej przestaje panować nad swoim umysłem. Widzi pluskwy, podejrzewa swojego chłopaka o zdradę, nie wywiązuje się z obowiązków zawodowych. Lekarze kładą to na karb stresu i nadużywania alkoholu. Kiedy objawy nasilają się staje się sama dla siebie zagrożeniem, trafia do szpitala. Niewiele brakuje, by znalazła się na oddziale zamkniętym. Na szczęście jej przypadkiem interesuje się dr Souhel Najjar, żartobliwie zwany dr. Housem, który nie wierzy w chorobę psychiczną pacjentki. Wykonuje prosty test i ratuje jej życie."

?Susannah Cahalan dwudziestoczteroletnia dziennikarka, bystra i ambitna, na początku swojej kariery zapada na tajemniczą chorobę. Chorobę, która dosłownie galopuje i nikt nie potrafi znaleźć źródła. Niestety podejrzenia padają przeciwko Susannah, oskarżając ją, między innymi o nadużywanie alkoholu. My, czytelnicy, mamy okazję w trybie przyspieszonym dowiedzieć się tego, na co młoda kobieta, musiała czekać dnie, a nawet tygodnie - na postawienie właściwej diagnozy. I może za to podziękować jednemu niezwykłemu lekarzowi, który nie postawił na niej krzyżyka i nie uwierzył, jak inni w chorobę psychiczną.

?Strach pomyśleć przez co przeszła Susannah a wszystko zaczęło się pozornie tak niewinnie - od objawów grypopodobnych. W bardzo krótkim czasie ta niby-grypa przybrała postać paranoi z napadami padaczkowymi a później było tylko gorzej i gorzej.

Nie zamierzam opisywać poszczególnych etapów, bo jeśli ktoś będzie chciał, to sam przeczyta. Szczerze polecam, bo to jedna z lepszych książek non-fiction, jakie czytałam.   ?Spisanie tej historii nie było dla kobiety wcale proste i nie dlatego, że ta sprawa dotyczyła bezpośrednio jej. Przez chorobę i jej wpływ na mózg, nastąpiło uszkodzenie pamięci i Susannah ma jedynie przebłyski z tego okresu. Większość wspomnień z choroby spowitych jest w gęstej mgle. Dzięki pracy dziennikarskiej, potrafiła jednak rozmawiać w taki sposób z lekarzami, pielęgniarkami, przyjaciółmi, rodzicami, że wszystko zaczęło układać się w sensowną całość. Resztę uzupełniła dokumentacja medyczna, pamiętniki rodziców, materiały wideo nagrane w trakcie pobytu w szpitalu oraz notatniki ze wspomnieniami.
Powstała w tego, ta oto książka, która jest fascynująca i tajemnicza. Jednak trzeba ciągle pamiętać o tym, że to prawda, że przez to wszystko autorka przeszła.  
"Ta historia pozostawia po sobie niepokojące pytanie: ilu osobom postawiono błędną diagnozę?"

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Nic nie piłam. Myślę, że tracę rozum. (s. 55)

24-letnia młoda dziennikarka z dnia zaczyna się stopniowo dziwnie zachowywać. Najpierw twierdzi, że ma pluskwy w mieszkaniu i została przez nie pogryziona. Potem pojawiają się objawy grypopodobne, dochodzi drętwienie lewej ręki, bezsenność, niekontrolowane wybuchy płaczu, zmiany nastrojów. Spada dziennikarska wydajność Susannah Cahalan w „New York Post”. W piątek 13 marca dostaje pierwszego ataku. Trafia do neurologa, ale wszystkie badania są poprawne, zdaniem lekarza kobieta jest zdrowa. Wszystko było w normie, tylko ona nie.

Była niewolnikiem intryg swojego nieprzewidywalnego umysłu. (s. 70)

Jednak prawda jest taka, że z dnia na dzień jest z nią coraz gorzej. Sama jest zaskoczona zamieszaniem w jej umyśle i zakłopotana swoimi niewytłumaczalnymi logicznie zachowaniami – paranoje, halucynacje, zaburzony kontakt z rzeczywistością to norma. Podejrzenia idą w kierunku chorób psychicznych. Rozsądna Susannah wraca coraz rzadziej, jest obca dla rodziny i przyjaciół. W końcu zostaje przyjęta do szpitala – to początek jej utraconego miesiąca szaleństwa.

Tata spędzał ze mną znacznie więcej czasu niż zwykle. (s. 135)

Kolejni lekarze badają nową pacjentkę. To już sztab specjalistów. Ich zadanie nie skupia się na postawieniu diagnozy, bardziej na wyeliminowaniu kolejnych chorób. Tu nie ma miejsca na błędy. Rodzina roztacza nad nią parasol ochronny. Rozwiedzeni od dawna rodzice bohaterki razem stają do walki o zdrowie swej córki. Jest przy niej też jej chłopak nazywany „zaklinaczem Susannah”.

Jej mózg jest w ogniu. (s. 182)

Sytuacja zmienia się, gdy doktor Siegel rezygnuje z leczenia tego trudnego przypadku i konsultuje się w tej sprawie z doktorem Najjarem, genialnym lekarzem. Aż trudno uwierzyć, że prosty test zegara naprowadza lekarza na właściwy trop. To ten lekarz daje nadzieję. Dziennikarka zaczyna bolesny i długi marsz do zdrowia.

Nie mogę wypowiedzieć myśli kłębiących się w mojej głowie. (s. 206)

Autorka, dziennikarka, bohaterka i pacjentka w jednym oto Susannah Cahalan, autorka książki Umysł w ogniu. Z powodu przebytej choroby i jej wpływu na mózg kobieta niewiele pamięta z tego okresu. Dziennikarska żyłka dała o sobie znać i na podstawie dokumentacji medycznej, pamiętnika ojca, notatnika rodziców z jej pobytu w szpitalu, zeszytów ze wspomnieniami, rozmów z rodziną i przyjaciółmi, pielęgniarkami i lekarzami, fragmentów materiałów wideo ze szpitala. Te wszystkie dowody z jednej strony pomogły autorce uporządkować zapomnianą przeszłość, były formą terapii, a z drugiej przyczyniły się do powstania tej książki i opisania prawdziwej historii. To literatura faktu, połączenie reportażu z pamiętnikiem i miniencyklopedią na temat mózgu i tej choroby. Autentyczności opisanym wydarzeniom dodają zdjęcia m.in. notatek, wpisów lekarzy. Całość napisana w reporterskim stylu, jasno i przejrzyście, konkretnie i przystępnie, jeśli chodzi o fragmenty typowo medyczne. Budzi emocje.

Jestem osobą, która jest wyjątkiem. Jestem osobą, która ma szczęście. (s. 304)

Od początku wiadomo, że ta nieprawdopodobna, aczkolwiek prawdziwa historia, ma swoje szczęśliwe zakończenie – książkę napisaną przez dziennikarkę i byłą pacjentkę, która wiosną 2009 roku była 217 osobą ze zdiagnozowaną chorobą. Do niej los się uśmiechnął, ale nie zapomina o innych chorych. Krótko przedstawia ich w swej książce. Niektórzy zostali uratowani właśnie dzięki niej. Pojawia się pytanie – ilu chorym postawiono złą diagnozę? Ilu odzyskało samego siebie sprzed choroby?

Nasze mózgi tworzą swoje małe historie. (s. 329)

Książkę o „zepsutym mózgu” amerykańskiej dziennikarki polecam tym, których nie przerazi przeżyty przez nią koszmar i istne szaleństwo, który razem z nią przejdzie trudną ścieżkę przez fazy choroby i fazy zdrowienia i będzie ją wspierał jak rodzina i bliscy. To książka nie tylko o walce z chorobą, o powrocie do normalności i odzyskania dawnej siebie, ale także o sile rodziny, miłości, przyjaźni. O nadziei.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)