Trzeci klucz
Jo Nesbo

Główny bohater prowadzi śledztwo dotyczący tajemniczego Ekspedytora napadającego na banki, który zamordował w trakcie napadu kobietę. W tym samym czasie ginie była dziewczyna Harry'ego i komisarz zostaje podejrzany o morderstwo. Historia wciąga i zaskakuje już od pierwszych stron. Fabuła jest porywająca, a podróż czytelnika przez wydarzenia można porównać do przejażdżki rollercoasterem - ze względu na nagromadzenie zwrotów akcji i przełomów w śledztwie. Czyta się to wszystko dobrze, płynnie, z tak pożądanym napięciem. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Cóż mogę powiedzieć o Harrym Hole? Po przeczytaniu czwartego tomu cyklu powieści kryminalnych z komisarzem w roli głównej chyba sporo. Już po pierwszym stwierdziłam, że lubię głównego bohatera, ale teraz jest dla mnie prawie, jak przyjaciel. Prawie, bo ja wiem o nim sporo, on o mnie nic. Tak nie działa przyjaźń. Niemniej Harry Hole, mimo, że pełen wad jest bohaterem w pełni pozytywnym a w „Trzecim kluczu” zdaje się wychodzić na prostą ze swojego alkoholizmu, co mnie osobiście bardzo ucieszyło.  Czasami ma się ochotę poklepać go po ramieniu i powiedzieć, że będzie dobrze. Ale on i bez tego świetnie daje sobie radę. Nie zawsze o tym wie, czasem wydaje mu się, że błądzi po omacku, ale w efekcie zawsze odkryje prawdę. Taką mam nadzieję, bo sprawa Ellen Gjelten, jego zamordowanej partnerki jest dalej nie wyjaśniona. Ale wiem, że on nie odpuści. Bo to nie jest w jego zwyczaju. Kiedy tylko najdrobniejszy fakt mu się nie zgadza, nie zaprzestaje śledztwa. A czasem nie ma faktów, jest tylko intuicja, która zazwyczaj nie zawodzi. Lubię Harrego, choć nie podoba mi się jego portret policyjny na końcu książki, ale za to jego gust muzyczny bardzo.

„Trzeci klucz” wchodzi w  skład „Trylogii z Oslo”, czyli cykl w cyklu. W stolicy Norwegii dochodzi do perfekcyjnie zorganizowanego i brutalnego napadu na bank, w którym ginie młoda kobieta. Po pierwszym napadzie zdarzają się kolejne. Wszystko dzieje się według tego samego scenariusza, na szczęście bez dalszych ofiar. Policja czuje się przyparta do muru przez opinię publiczną. Harremu do współpracy przydzielona zostaje Beate Lønn, młoda policjantka obdarzona wyjątkowym talentem do zapamiętywania twarzy. Mając niewiele punktów zaczepienia śledczy zmuszeni są skorzystać z pomocy Raskola, speca od napadów na banki, który aktualnie siedzi w więzieniu. Szybo okaże się, że z tajemniczym Raskolem połączy Harrego nie tylko sprawa napadu. Żeby było ciekawiej, w życiu osobistym komisarza pojawia się dawna kochanka, która w trochę dziwnych okolicznościach popełnia samobójstwo. Dla policji sprawa jest jasna, prosta i szybko zostaje zamknięta. Tylko Harry wie, że spędził z nią ostatnie chwile jej życia, których zupełnie nie pamięta, co zmusza go do poprowadzenia prywatnego śledztwa.

Fabuła „Trzeciego klucza” trzyma w napięciu przez cały czas. Kiedy wydaje się, że już mamy wyjaśnienie okazuje się, że autor rzucił nam tylko przynętę, a potem kolejną i jeszcze jedną, a czytelnik z łatwością łapie się na nią niczym jakiś karp. Ale to jest właśnie najlepsze w książkach Jo Nesbo. Jest bardzo przekonujący. Potrafi przekonać zarówno komisarza, jak i czytelnika, że prawda jest tam gdzie on chce, żeby była. A potem od niechcenia rzuca kolejny trop, który zmienia wszystko.

Cykl o komisarzu Harrym Hole złożony jest z historii, które zazwyczaj od początku do końca zawierają się w jednym tomie. Jednak poleciłabym czytanie od pierwszego w kolejności, gdyż niektóre poboczne wątki przenikają się wzajemnie w kolejnych tomach. W „Trzecim kluczu” ciągnie się śledztwo dotyczące zabójstwa Ellen a w tle związek Harrego z Rakel, które zaczęły się w „Czerwonym gardle”. Sprawa jego byłej partnerki nie może zostać niewyjaśniona, dlatego czekam z niecierpliwością, kiedy będę mogła przeczytać „Pentagram”, żałując, że nie zaopatrzyłam się w niego wcześniej.

Cykl polecam wszystkim miłośnikom kryminałów. Dla mnie to świetny, skandynawski klasyk w swoim gatunku.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czy można zaplanować doskonały plan napadu na bank? W Oslo grasuje Ekspedytor, który dokonuje napadów, niezbyt spektakularnych, ale za to o dosyć porównywalnych cechach. Harry Hole zyskuje nową partnerkę, aby zająć się rozwiązaniem sprawy. Przy okazji musi się również uporać z upiorami z przeszłości - odzywa się jego była kochanka, która w dość niezwykłych okolicznościach umiera. Wraz z próbą rozwikłania tajemnic z przeszłości pojawiają się kolejne, które jedynie pozornie przybliżają śledczych do rozwiązania tajemnic.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Od samego początku Nesbo przyjemnie łechta moje... oczy(?), o ile w ogóle można tak powiedzieć. Chociaż czytając ten tom, odczuwałam dziwne przygnębienie treścią (niby poprzednia część była bardziej melancholijna, ale ta "zadziałała" na mnie bardziej) - niekoniecznie przyjemnie było zagłębiać się w przeszłość Harry'ego, no i patrzeć na jego stopniowe pogrążanie się w bagnie, na które znowu nie zasłużył. Mimo wszystko (na szczęście!) i tutaj jest cała gama jak zawsze błyskotliwych i głupawych tekstów Harry'ego, gdzie poznajemy jego kolejną cechę charakteru - przeogromny "romantyzm". Przecież, która z nas nie marzy o takim swoim Harrym i o tym, by przeprowadzić z nim taki dialog: - Skąd wiesz, że mnie kochasz? - zagruchała Rakel. - Czuję, że robi mi się ciepło w... jak to się mówi? - W sercu? - Nie, raczej tak bardziej z tyłu i pod sercem. W nerkach? W wątrobie? W śledzionie? Tak, chyba tak, robi mi się ciepło w śledzionie. No po prostu marzenie każdej kobiety! Dodatkowo Harry przecież ma taką pewność siebie i zna swoją wartość. Ba! Nawet wpisuje się idealnie w swoją tezę "zdolni policjanci są brzydcy"! Co ciekawe jeśli potrzebujemy dowodu (a nawet dwóch) to zaraz go znajdujemy: [...] Krótko mówiąc, Runego Ivarssona większość ludzi nazwałaby przystojnym mężczyzną, co umacniało teorię Harry'ego o związku urody ze zdolnościami do pracy policyjnej. (pomijając rzecz jasna, że biedny Ivarsson nie cieszył się wielką sympatią Hole'a) [...] Kiedy się rozłączyli, Harry nadal stał na korytarzu i wpatrywał się w lustro nad stolikiem z telefonem. Jeżeli jego teoria trzymała się kupy, to patrzył teraz na zdolnego policjanta. (po prostu samokrytyka na najwyższym poziomie!) Waaler... ależ miałabym ochotę zrobić mu krzywdę! Nienawidzę tego kolesia! I jeszcze jest głupim hipokrytą i czepia się Harry'ego, który jest miliard razy lepszym człowiekiem od niego. "[...] Zdawał sobie sprawę, że Waaler uważa go za niegodnego reprezentanta sił policji, a na dodatek odbiera to jako osobistą urazę." - Doprawdy? Harry niegodnym reprezentantem? A Tom to kim jest? Cholerny Książę, który zlecił zabójstwo swojej koleżanki po fachu. Cholerny skorumpowany Książę, który obraca się w kręgach "łysych pał", jak ładnie określił to Hole w Czerwonym Gardle. I kto tu jest gorszy? Genialny śledczy - alkoholik po przejściach, czy poniekąd morderca, który wspiera półświatek? I jakby tego było mało, musiał całkiem przypadkowo wplątać się w śledztwo, które Hole za wszelką cenę próbował rozwiązać prywatnie bez wkręcania się w nieprzyjemną sytuację - siebie jako jednego z głównych podejrzanych. Jego alkoholizm i że tak powiem czasowa amnezja, dotycząca wydarzeń w domy Anny, niestety były dla niego bardzo obciążające, a ktoś tak zawistny i okropny jak Waaler zrobiłby przecież wszystko, byle Harry został wykopany z policji i dodatkowo wsadzony do więzienia. Szczęśliwie mu się nie udało. Szkoda tylko, że znowu usunął kłopotliwego człowieka i uniknął konsekwencji... Chciałabym coś mądrego napisać o samej fabule, ale mam taki mętlik w głowie. To było tak pokręcone, a zarazem fantastyczne! Z jednej strony sprawa napadów na bank, która niby rozwiązała się za połową książki (ale oczywiście nic bardziej błędnego, bo zakończenie było z niezłym przytupem, chociaż przeze mnie w pewien sposób przewidzianym) i która w bardzo fajny sposób przedstawiła nam współpracę Harry'ego z Beate (która chyba powoli zajmuje w jego sercu miejsce Ellen). Z drugiej strony już wspomniane morderstwo byłej kochanki naszego komisarza, które z początku było podejrzanym samobójstwem, później niby zemstą jednego z kochanków, jeszcze później zlikwidowaniem klientki, ale i tu rzeczywistość okazała się zgoła inna od tego, co podejrzewał czytelnik. Wybitnie, pokrętnie, zaskakująco i oby tak dalej. Nesbo i jego pomysły rozłożyły mnie tu na łopatki. Na koniec jeszcze dodam, że moje oczy zaświeciły się, gdy okazało się, że Harry podziela mój gust muzyczny! "Harry w ogóle nie miał ochoty podnosić słuchawki. Miał ochotę odejść albo nastawić płytę Metaliki na full. Którąś z tych starszych". Zawsze wiedziałam, że na Hole to porządny gość :) Jeśli ktoś jeszcze wątpi, czy powinien wielbić Nesbo i Hole'a, niech ponownie przeczyta tę opinię (a najlepiej niech sam czym prędzej sięgnie po książki i sam się przekona, że warto!), bo jeśli ja, która byłam dość sceptycznie nastawiona do tego autora i odwlekałam w czasie zapoznanie się z jego dziełami, a teraz jestem w nim absolutnie zakochana... wiecie... to o czymś świadczy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

4 tom przygód Harry'ego. Podziwiam tego gościa za umiejętność łączenia faktów w sytuacjach beznadziejnych. W tym tomie poznajemy rąbek tajemnicy związanej z prywatnym życiem Hole'a. Wiemy o nim naprawdę niewiele. Nesbo jest mistrzem budowania napięcia i zwrotów akcji.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna część przygód i przeżyć Harrego Hole, dla mnie jak na razie najlepsza. Tym razem komisarz zajmuje się napadami na bank, podczas których giną pracownicy. Jak zwykle szybka akcja, intryga nie pozwalająca do końca odgadnąć, kto stoi za napadami. No i oczywiście kibicujemy Harremu w jego nowym związku i w próbie odnalezienia mordercy Ellen, przyjaciółki z pracy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

no i Harry się doigrał, ze sledczego stał się śledzonym i podejrzanym. czy uda mu się oczyścić z zarzutów, bardzo wątpliwe bo dowody są przytłaczające...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Czwarta część przygód Harrego Hole'a, w której główny bohater staje przed nie lada wyzwaniem. Musi udowodnić, że ślady które prowadzą do niego, jako winnego morderstwa są spreparowane. Ale to nie wszystko, bo Hole będzie musiał złapać również winnego napadu na bank oraz śmierci jednej z kasjerek. Druga, po ,,Czerwonym gardle" książka z mini serii Trylogia z Oslo.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W czasie napady na bank ginie jedna z jego pracownic. Zamordowana też zostaje dawna kochanka komisarza Hole. Świetnie skonstruowana intryga. Wszystko układa się w logiczny ciąg, po czym rozsypuje się jak dom domek z kart. Ale cały czas zostaje sprawa zabójstwa Ellen. My wiemy, ale Harry Hole jeszcze nie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ironiczny humor, dużo akcji, poszlak co nie miara, grono podejrzanych, czy też policjant alkoholik z nosem do spraw kryminalnych - tego nie da się prosto i logicznie opisać. Jo Nesb? to pisarz z wielkim talentem i to widać na pierwszy rzut oka. Wystarczy przeczytać, na ten przykład ,,Trzeci klucz" i już wiadomo, o co chodzi. Polecam:)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo dobrze napisana książka. Klasyczna forma, dynamiczna, pełna zaskakujących zwrotów akcja. Ciekawe, wyraziste postaci, odpowiednio zagmatwana fabuła. Zaskakujące pierwsze spotkanie moje z tym autorem. Jawi się jako mistrz fałszywych tropów i nagłych zwrotów. To co warte docenienia to dobre przemyślenie opowiedzianej historii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejny tom, w którym komisarz Harry Hole zmaga się ze światem przestępczym, w tej części ściga Ekspedytora, napadającego na banki. Bardzo lubię tą serię.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

CYKL: "HARRY HOLE" (TOM 4)

"Trzeci klucz" miał potencjał. Kryminał ten dobrze się rozpoczął - od napadu na bank. Potem akcja nieco zwolniła, zaczęło przybywać bohaterów. Zrobił się chaos. Od dziesiątego rozdziału znów zrobiło się interesująco, bo wydarzyła się rzecz ciekawa. Niestety ten stan trwał krótko. Niemalże do końca odczuwałam jeden wielki chaos. I kiedy pod koniec już miałam cień nadziei, że w końcu zacznie się ta zagadka wyjaśniać, a Autor czymś mnie zaskoczy, otrzymałam rozczarowujące zakończenie. Niestety ale w tej części nie dostrzegam zbyt wielu plusów. Mało wyraziści nowi bohaterowie (policjantka Beatte), zagadka nijaka, początkowo dostrzeżony potencjał został zmarnowany.

Opinia opublikowana na moim blogu:
https://literackiepodrozebooki.blogspot.com/2022/01/trzeci-klucz.html

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kolejna zagadka a właściwie dwie rozwiązane przez Harrego Hole. Mimo widocznych wad lubię komisarza. I podoba mi się jak prowadzi śledztwa. Cieszę się także, że w jego życiu prywatnym pojawiło się światełko w tunelu. I jestem w stanie mu wybaczyć, że dla znalezienia zabójcy "zbratał się" z przestępcą, chociaż honorowym. Pewna jestem, że jego niezłomna postawa pomoże mu także kiedyś rozwiązać sprawę zabójstwa swojej partnerki Ellen. Zatem ruszam do biblioteki ( chociaż tylko telefonicznie mogę zarezerwować książkę) po kolejną pozycję z cyklu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Tym razem Haryy Hoole musi zmierzyć sie ze swoją przeszłością. Kiedy jedną z ofiar morderstwa okazuje sie być była kochanka policjanta, ten zamierza za wszelką cenę złapać jej mordercę. Jednocześnie prowadzi inną głośną sprawę, i stara się ułożyć sobie życie osobiste. Nawał obowiązków, stres, i nowa sytuacja, w której nie do konca potrafi się odnaleźć sprawiają, że policjant znowu sięga po alkohol. Jak na jego wybryki zareagują przełożeni i współpracownicy, oraz ukochana? Czy genialny policjant po raz kolejny stanie nad krawędzia, czy jednak uda mu się wyjść obronną reką ze wszystkich kłopotów? Ciekawych zapraszam do lektury, bo tylko tam znajdziemy odpowiedzi na te pytania. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Próbując poznać twórczość Jo Nesbo nie mogłam nie trafić wcześniej czy później na serię z Harrym Hole. Co prawda nie pierwsza część serii wpadła mi w ręce , więc częściowo trzeba było sobie dopowiadać wcześniejsze wydarzenia do których autor nawiązuje, jednak poradziłam sobie z tym i mogłam delektować się aktualnymi sprawami. Wcześniej przeczytane przeze mnie książki tego autora w porównaniu z właśnie odłożoną wydają się być skromnymi w akcję sierotkami. W "Trzecim kluczu" dzieje się wiele, w niektórych momentach nawet za wiele. Rozpoczyna się napadem na bank w którym ginie kobieta i w zasadzie to tylko szczyt góry , który widzimy z mgły. Dostać się na niego nie mamy mocy ani sił. Później pojawia się dawna kochanka Harrego , która ginie w dziwnych, wskazujących na samobójstwo okolicznościach. Tylko ... No właśnie tych "tylko" staje się coraz więcej i coraz od nich gęściej w całej narracji. Ilości bohaterów i pozornie niepowiązanych ze sobą sytuacji namnaża się w zastraszającym tempie. Jednak ta gmatwanina i chaos to tylko umiejętne skonstruowanie całego ciągu wydarzeń przez autora, za którym z całych sił starałam się nadążyć. Tu wielkie brawa za tę konstrukcję i całe bogactwo zapierające dech w "czytelniczych piersiach" . Jestem pod wrażeniem i liczę na to, że po kolejnych książkach Jo Nesbo ten stan we mnie pozostanie a nawet jeszcze się pogłębi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)