Tańczący z wilkami
Michael Blake

Druga połowa XIX wieku, pogranicze ziem zajętych przez wojska Stanów Zjednoczonych i plemion indiańskich. Na wysuniętą placówkę zostaje wysłany porucznik Dunbar, młody, choć zasłużony w wojnie domowej żołnierz. Przybywa do opuszczonego fortu i organizuje sobie życie w oczekiwaniu na przyjazd posiłków, wpadając w rutynę codzienności, dbając o ulubionego konia, budynki, zapasy żywności i broni, zaprzyjaźniając się z odwiedzającym go starym wilkiem. W samotności znajduje spokój i wyciszenie, chłonie zapachy dzikiego życia, delektuje się harmonią z przyrodą. Wydaje mu się, że znalazł miejsce idealne, do czasu gdy poznał Komanczów, mieszkających w pobliżu, zasmakował ich życia, które wprawdzie nikogo nie rozpieszcza, ale daje jeszcze większe poczucie pełni i zadowolenia. Proste, bez zakłamań życie przyjaznych Indian podoba się młodemu porucznikowi, współgra z rytmem jego duszy i pragnieniem istnienia w naturze. Pełna, bogata w znaczenia historia z okresu wypierania Indian z ich ziem, dziesiątkowania plemion i odbierania rdzennym mieszkańcom prerii tego, co dał im Wielki Duch. Historia, która pokazuje możliwy scenariusz ludobójstwa na narodzie żyjącym w swoim świecie, niosąca jednocześnie nadzieję, że nie każdy biały człowiek kierował się stereotypami i chęcią dominacji, że byli wśród najeźdźców ludzie potrafiący zrozumieć czerwonego brata, kochać go i żyć obok niego. Jest też w ,,Tańczącym z wilkami" nie tylko przygoda na Dzikim Zachodzie, ale jest i przyjaźń w potrzebie, i miłość, delikatna i nienachalna, i pełna uczuć jedność z drugim człowiekiem. Michael Blake napisał powieść ważną dla zrozumienia tego, co stało się z mieszkańcami Ameryki, i ważną dla poznania natury białego zdobywcy. Na podstawie ,,Tańczącego z wilkami" nakręcony został film, obsypany nagrodami, który doskonale uzupełnia powieść i pozwala dłużej pozostać w ginącym świecie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jestem absolutnie oczarowana tą książką. Z zaskoczeniem przyjęłam fakt, że film, który zrobił na mnie ogromne wrażenie jest na podstawie książki. Odkrycie tego zajęło mi - bagatela - kilkadziesiąt lat :) Zabierając się za czytanie miałam w pamięci tylko mgliste wspomnienia poetyckich, długich scen pokazujących piękno natury, zaś fabułę odkrywałam na nowo. Książka wniosła w moje życie mnóstwo emocji - od śmiechu, kiedy opisywane było zderzenie dwóch tak różniących się kultur do wzruszenia. Dawno nie czytałam książki, która tak mnie ujęła i zapadła w moje serce. Gorąco polecam lekturę.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)