Tak bardzo chce się żyć
Grażyna M. Borkowska

Dzisiaj chciałam Wam polecić książkę z gatunku obyczajowym z nutą romansu. Tak dobrej obyczajówki dawno nie czytałam, mało tego, to jest debiut autorki. Dla mnie jest nie do uwierzenia, że można tak wyśmienicie napisać debiut. Od tej książki, jestem fanką tej autorki. Książka jest tak świetnie skonstruowana, prowadząc nas przez losy głównych bohaterek. Moim zdaniem, przygoda, każdej z nich mogłaby być osobną i bardzo ciekawą książką, a razem tworzą istną petardę.

W książce poznamy cztery przyjaciółki, które właśnie kończą sześćdziesiąt lat. Wydaje Wam się, że to wiek starych, schorowanych ludzi z szydełkiem w ręku? Ooo nie… Te kobiety, to pełne życia osoby, młode duchem, pełne chęci wrażeń. Czytając ich losy, można poczuć przypływ ekscytacji.

Historia tych kobiet zaczyna się od urodzin jednej z nich, która od córki dostaje w prezencie wyjazd do Toskanii, wraz ze swoimi trzema przyjaciółkami. Babski wyjazd, na którym naprawdę, będzie się wiele działo…

Ewa wdowa pała wciąż bezgraniczną miłością do zmarłego męża, nie wyobrażając sobie kogoś innego przy swym boku. Córka, chcąc jej dać chwile zapomnienia, kupuje dla niej tę wycieczkę.

Magda, ekspresyjna osoba, kobieta pełna wigoru do pracy i życia. Niezbyt otwarta na porażki i złe chwile ukrywa przed przyjaciółkami. Obecnie ma kryzys w pracy, a z mężem jest w trakcie rozwodu.

Danusia po śmierci swej córki ukrywa swą tragedię, jaka ma miejsce każdego dnia w jej czterech ścianach. Nie chce złej energii przekazać przyjaciółkom. Nikt nie zna jej, jaka jest naprawdę, smutek bardzo ukrywa, pokazują uśmiech.

Wanda wiedzie beztroskie życie ze stałym partnerem, z którym żyje od lat, wychowując wspólnie dwoje dzieci. Lubią wygodne życie bez zobowiązań, na luzie bez przyrzeczeń. Choć w głębi serca Wanda pragnie ślubu z mężczyzną, którego tak bardzo kocha od wielu lat.

Na tym wspólnym wyjeździe dziewczyny odżyją i pokażą, na co stać kobietki w tym wieku. Mało tego, autorka pokaże nam jakie piękne i ciekawe życie można wieść mimo upływu lat. Będą tam miłe chwile, ale również chwile szalone, pełne napięcia i grozy. Będzie uroczo, radośnie, ale również w historii tej nie braknie łez wśród tragedii, która tam będzie miała miejsce.

Autorka opisze wspólne wczasy tych kobiet, jak również przygody, każdej z nich osobno. Każda historia jest bardzo ciekawa, ponieważ bohaterki, to cudowne kobiety, którym nie sposób, nie dopingować i wspierać w każdej decyzji, jakie będą musiały podjąć.

Pisarka pokazuje, że każdy wiek może być ciekawy, kiedy tylko dajemy temu szansę. W wieku emerytalnym można dopuścić do sobie szczęście i pozwolić, by los pisał ciągle nowy scenariusz. Taki zestaw świetnych historii w jednej książce dawno nie czytałam. Ciągle nie mogę wyjść z zachwytu, wiedząc, że to jest dopiero debiut…

Grażyna Borkowska to kobieta  znana w świecie nauki i literatury. Jest profesorem dr habilitowanym, pracuje w Instytucie Badań Literackich PAN w Warszawie, zajmuje się przede wszystkim historią literatury XIX i XX wieku.  Jest autorem między innymi książek biograficznych o Halinie Poświatowskiej,  Marii Dąbrowskiej,  Elizie Orzeszkowej.

,,Tak bardzo chce się żyć" to książka obyczajowa, opowiadająca historię czterech kobiet sześćdziesięcioletnich.

Ewa jest od dwu lat wdową, Magda rozwódką, Wanda panną, ale w szczęśliwym związku, a Danka mężatką z  mężem tyranem.  Ewa i Wanda mają dzieci, Magda i Danka są bezdzietne. Nie łączy ich też  praca, Ewa i Danka nie pracują, Wanda pracuje jako recepcjonistka, a Magda w korporacji. Wiele ich rożni, ale są przyjaciółkami na dobre i na złe, zawsze mogą na siebie liczyć. Opisana historia jest bardzo realistyczna, chociaż trochę podkoloryzowana. Książka jest dość obszerna, ma 551 stron, chociaż akcja dzieje się tylko na przestrzeni kilku miesięcy.  Opisane zdarzenia dzieją się w Gdańsku i Toskanii.

Autorka pokazała na przykładzie swoich bohaterek, że miłość i szczęście możliwe jest w każdym wieku i będąc w wieku emerytalnym może jeszcze nam się wiele przydarzyć.

Jestem w wieku zbliżonym do bohaterek powieści i może dlatego pochłonęłam szybko tę powieść. Mimo obszerności, chętnie czytałabym dalej i poznawała dalsze losy Ewy, Danki, Wandy, Magdy i Marii. Dużo się dzieje w tej powieści, napisana jest pięknym językiem. Gdańsk opisany jest tak uroczo, że ma się ochotę spakować i wyruszyć, aby odwiedzić jego zakątki. Podobnie zachęcająco opisana jest Toskania w II rozdziale powieści. Wszyscy prawie bohaterowie to osoby pozytywne, takie, które chciałoby się spotkać w życiu i z nimi zaprzyjaźnić. Poruszone są tez trudne problemy; przemoc fizyczna i psychiczna w małżeństwie, strata jedynego dziecka, zdrady, tego wszystkiego doświadczyła jedna z bohaterek. To bardzo optymistyczna książka, dająca nadzieję na lepsze jutro. Tak bardzo chciałoby się żyć, bez trosk materialnych,  u boku kochającej osoby.

Książkę polecam nie tylko kobietom i nie tylko osobom w dojrzałym wieku.