Tajemne życie magów
Ida Pierelotkin

Czy spotkaliście kiedyś czarodzieja? Otóż maga najczęściej można dojrzeć w parku. Możecie przejść obok niego obojętnie, nie zorientować się, że ów niepozorny człowiek to wybitny profesor z dziedziny magii.
Któregoś dnia na ławeczce parkowej, w oparach aromatycznej herbatki spotkało się trzech bezrobotnych magów. Wygrzewając stopy w miednicy pełnej ciepłej wody, panowie opowiedzieli o swoich losach. Trudne to czasy nastały... Jakże to tak, żeby poważny czarodziej nie mógł w tym kraju znaleźć pracy?!
Każdego z nich dotknęła bowiem seria niefortunnych zdarzeń, która doprowadziła do utraty pracy... jednej, drugiej i każdej kolejnej...
Ich opowieści przysłuchują się tajemnicze rude uszy, których to właściciel będzie miał dla naszych magów pewne złote rady. Czy je wykorzystają?
"Tajemne życie magów" to książka zarówno dla młodszych jak i starszych czytelników. A morał tej historii jest bardzo prosty - warto dążyć do marzeń! Każdy czytelnik wyciągnie z tej opowieści wiele wniosków. Na przykładzie trzech czarodziejów autorka przekazała coś niezwykle istotnego, otóż ważne jest aby robić w życiu to, co sprawia nam największą przyjemność i co tak naprawdę kochamy.
Była to przyjemna lektura, którą jak najbardziej polecam!
Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwo Akapit Press

Tajemne życie magów to powieść, która zachwyca swoim baśniowym klimatem. Jeśli miałabym ją streścić w kilku słowach napisałabym, że jest urocza, magiczna i bardzo zabawna. Autorka, z nutką humoru porywa nas do świata trzech czarodziei i kłopotów jakie potrafi przysparzać im magia. Domeną każdego z nich jest tajemniczość, bo cóż to za czarodziej, który nie potrafi zaciekawić innych swoją powściągliwością, a prześladuje ich liczba trzy. To trzeba wiedzieć, że jeśli coś raz wydarzy się w życiu czarodzieja, to zazwyczaj powtarza się nie mniej, nie więcej, ale kolejne dwa razy.
Bardzo podoba mi się jak autorka prowadzi historię, która dociera do serc małych czytelników. Ida Pierelotkin wręcz czaruje słowem swoich odbiorców. Nie jest to zwykła książka dla dzieci, jakich teraz wiele na księgarnianych półkach. W tych zaledwie dwustu stronach, odnajdziemy tęsknotę za dziecięcymi baśniami i ich klimatem. Zakwitające forsycje, czy ścielące się dywany kwiatów połączone z tak przyziemną funkcją jak na przykład kichanie, rozbawią ponuraka.
Książkę charakteryzuje bardzo dobra kreacja postaci i ciekawy pomysł na fabułę. Stworzenie trzech charakterystycznych bohaterów i trzech wyjątkowych opowieści, wymaga nie lada wprawy, a poprowadzenie dialogów, w którym żaden nie traci swojego animuszu. To już wyczyn godny pochwały.
Myślę, że w tej uroczej historii, jak w każdej porządnej bajce, ukrywa się morał, że czasami starania i ulepszanie wszystkiego przynoszą odwrotny skutek. Najważniejsze natomiast przesłanie, to żeby nauczyć cieszyć się z prostych rzeczy, które czasami mają wady, bo wyidealizowane tracą swój urok. Jak dla przykładu lody, które nigdy się nie topią. Cały sekret nie tkwi w perfekcji, ale w tym co czasem po prostu ją psuje.
Na uwagę zasługuje oprawa opowieści. Piękna okładka i bajkowe ilustracje autorstwa Agnieszki Wajdy. Do tego tytuły rozdziałów, które same w sobie są już ich streszczeniem. Polecam, tylko ostrzegam, że każdy spacer w parku będzie skupiał Waszą uwagę na szukaniu magów!