Szklana wyspa
Nora Roberts

Archeolog Riley Gwin prowadzi poszukiwania w Irlandii - nie jest to jego pierwszy raz w tym miejscu. Tym razem, jest to gra o najwyższą stawkę, ponieważ bogini Nerezza zamierza zdobyć gwiazdy, a także rozpocząć walkę ze strażnikami. Pragnie dotrzeć do Szklanej wyspy, tak więc szuka wskazówek i podpowiedzi, jak do niej dotrzeć. Ta książka to ideał dla osób, którzy uwielbiają nawiązania do mitologii, boginie, mityczne stworzenia i klimat Irlandii. To książka z gatunku literatury obyczajowej i romansu, jednak jak dla mnie można byłoby ją określić także jako książkę przygodową. Bohaterowie muszą stoczyć ze sobą walkę, rozwiązywać zagadki, ale autorka nie zapomniała także o tej realistycznej części, normalności. Mimo mitycznych bohaterów, oraz klimatu który nie jest współczesny, możemy odnaleźć w tej książce życie, które wiedziemy także teraz, oraz czynności bliższe nam, a nie mitycznym stworzeniom. Bardzo mi się to podobało, wydaje mi się, że gdyby tego zabrakło, książka byłaby za bardzo odrealniona i podchodziłaby już bardziej pod fantastykę. Co mogę powiedzieć o autorce? Wspominałam, że czytałam jej książki, jednak na blogu nie pojawiło się wiele jej książek, wydaje mi się że może dwie tak. Nora Roberts używa dużej ilości dialogów, przez co czytanie jest płynne i wprost nie możemy się nadziwić, że tak szybko zbliżamy się do końca książki. Wątek romantyczny, miłosny nie zajmuje w tej książce dużo czasu, więc jeśli nie przepadacie za romansami, nic nie szkodzi - możecie sięgnąć po "Szklaną wyspę" i nadal być oczarowanym tą historią, już trzecim spotkaniem z cyklem "Gwiazdy fortuny". "Szklana wyspa" to interesująca książka, jednak jak pewnie zauważyliście nie sięgam często po książki, w których występuje wątek przygodowy i nie jestem nim oczarowana na tyle, aby się zachwycać nim i każdemu polecać. Postanowiłam sięgnąć po kontynuację tej serii, dlatego że nie lubię zostawiać cyklów nie skończonymi, a także z ciekawości i z chęci zrobienia sobie przerwy między czytaniem kryminałów. Bardzo miło spędziłam czas ze "Szklaną wyspą" i jeśli nie znacie jeszcze twórczości Nory Roberts, to powinniście to zmienić, jej styl pisania jest bardzo dobry.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Główną bohaterką trzeciego tomu jest najtwardsza ze Strażniczek - Riley. Jako wojowniczka jest silna, dzielna i nieugięta. Jako archeolog uwielbia empiryczne sprawdzanie każdej poszlaki. Ma rozległą wiedzę historyczną i umiejętność odczytywania starych przesłań w wielu, również wymarłych, językach. Okazywanie emocji nie jest jej najmocniejszą stroną, dlatego czuje się zagubiona i niepewna, kiedy zaczyna obdarzać nieśmiertelnego Doyle'a uczuciem wychodzącym daleko poza sympatię. Nie ma jednak czasu na analizowanie swoich uczuć, ponieważ misja ma się ku finałowi, a wściekła Nerezza atakuje coraz ostrzej. Wymyśla więc dosyć odważny układ, który proponuje mężczyźnie. Na ile logika wygra z uczuciem? Przyznaję, że początek "Szklanej wyspy", jak to się mówi, odbębniłam. Jeśli znajdą się wśród czytelników tacy, co to razem ze mną zadurzyli się w tej trylogii, doskonale znają początkowy schemat. Wybrańcy trafiają do wystawnej rezydencji, mają spiżarnię wypełnioną po brzegi jedzeniem, siedzą na wygodnych kanapach konsumując owoce morza, popijając wino i obmyślając strategię. Oczywiście cała historia powtórzyła się i tym razem. I co zabawne poza mną nawet sama autorka wydawała się być tym już znużona. Nie było w tym tylu zabawnych i uroczych sytuacji, a nasi bohaterowie nie dokonali kolejnych przełomów w relacjach między sobą. Mówiąc zwięźle fabuła obyczajowa, która jest najciekawszym elementem tej sagi fantasy, troszkę podupadła. Prawdopodobnie dlatego Nerezza uderzyła z tak niespodziewanej strony... A kiedy już zaatakowała akcja zdecydowanie przyspieszyła. Zarówno wątek fantasy jak i romansowy nabrał mocniejszych rumieńców. Riley i Doyle nie kryli wzajemnej fascynacji, a Annika na swój niewinny, otwarty sposób cały czas rozbrajała napięte sytuacje. Sasha pięknie ewoluowała do roli pewnej siebie opiekunki całej grupy, a panowie niezmordowanie walczyli, żeby zapewnić im jak największe bezpieczeństwo. I rozrywkę... Po godzinach ;) W części ostatniej Strażnicy przenoszą się do irlandzkiego domu Brana. Jak się okazuje to niemalże pałac wybudowany na stromym klifie. Przypadek (a może przeznaczenie) chciało, że dokładnie na tych terenach ponad trzysta lat wstecz urodził się Doyle. Riley z wrodzoną ciekawością zaczyna badać historię miejsca, dochodząc do niesamowitych odkryć. Cały czas zdając sobie sprawę z tego jak delikatny jest to temat, stara się nie zranić nieśmiertelnego członka drużyny. Dzięki temu baczniej go obserwuje pogłębiając tym swoje wcześniejsze zainteresowanie. Bardzo ubolewam, bo to ostatni tom trylogii o Strażnikach Gwiazd Fortuny. Nora Roberts stworzyła może nie oryginalny, ale pełen emocji świat, w którym dobro walczy ze złem, miłość przezwycięża wszystkie przeszkody, a przyjaźń jest najsilniejszym orężem w walce. Cały cykl jest słodki i przekoloryzowany w ramach dobrego smaku. Jak na piękną bajkę przystało są momenty dramatyczne, wzruszające i wywołujące salwy śmiechu. Wynik decydującego starcia ze złą boginią do ostatniej sekundy pozostaje pod znakiem zapytania. Do ostatniej chwili nie wiadomo czy walka pochłonie ofiary i czy jednak coś nie zawiedzie, a zło nie do końca da się stłamsić. W takim przypadku autorka pozostawiłaby sobie furtkę do dalszych części. Zakończenie jest oczywiście wzniosłe i satysfakcjonujące. Można uronić łezkę. Żalu, czy też radości? Tego dowiecie się sami.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Skończyłam trylogię " Gwiazdy fortuny". Mimo, że to bajka to miałam nadzieję na odrobinę inne zakończenie. Co prawda książka kończy się tak jak lubię czyli dobrze ale myślałam, że królowa magii zrobi coś więcej dla tych sześcioro śmiałków, którzy uratowali świat. Nie mniej jednak książkę czyta się szybko i lekko. Dobrze się sprawdza jako lekarstwo odstresowujące.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)