Stroiciel fortepianów
Chiang-Sheng Kuo

"Stroiciel fortepianów" to opowieść o bezimiennym stroicielu w średnim wieku, którego życie zostało splecione muzyką z historiami kilku innych bohaterów. 
Nostalgiczna, skłaniająca do przemyśleń na temat niespełnionych ambicji oraz przemijania i żalu. 
Bezimienny stroiciel w średnim wieku opowiada o swoich niewykorzystanych szansach, gdyż mając wielki talent nie spełnił swoich marzeń. Czy tego żałuje? Czy jest rozczarowany swoim życiem? Niekoniecznie...

"Stroiciel to nie tylko znawca fortepianu, musi również znać wszystkie utwory, które pianista chce wykonać podczas koncertu, ponadto musi także rozpoznawać styl i sposób interpretacji muzyka."
Często nie zdajemy sobie sprawy z tego ile osób stoi za sukcesem jednego artysty. Zachwycamy się grą pianistów, lecz zazwyczaj nie myślimy o tych, dzięki którym fortepian czy pianino wydaje czyste dźwięki. To właśnie stroiciel dba o instrument i niemal oddaje mu swoje serce a nikt o nim nie myśli ani nie docenia jego pracy. A przecież gdyby nie jego trud, pianista mógłby po prostu źle wykonywać swoje utwory, bo instrument nie brzmiałby tak jak powinien.
Można nawet powiedzieć, że to stroiciel łączy fortepian z pianistą w jedną, spójną całość.

„…każdy fortepian, nowy czy stary, ma duszę. Dopiero strojenie łamie zaklęcie i ją uwalnia, w innym przypadku pozostałaby uwięziona na wieki.”
Sięgnęłam po tę książkę bez żadnego zastanawiania, po prostu miałam ochotę na wysłuchanie lżejszego audiobooka i niezbyt długiego, w taki sposób wybór padł na tę powieść.
Pomysł na fabułę bardzo dobry, lecz niezbyt mi się podobał sam przekaz. Czasem gubiłam się w wątkach, które jakoś nagle się urywają a pojawiają się całkiem nowe, które nawet wprowadzały mnie z zakłopotanie, więc musiałam się cofać aby zrozumieć lepiej przekaz autora.
Stroiciel jest w tej powieści narratorem i sam o sobie mówi, że jest nikim, chociaż za chwilę podkreśla to, jaki jest genialny...

Nie wszystkich ta książka zachwyci, bo można w niej wyczuć brak szczerości, czasem sam bohater stwarza właśnie taką pozę nieszczerego człowieka.
Jednak ta krótka opowieść niesie ze sobą dużo emocji związanych ze stratą i pustką.

Jeśli lubicie krótkie i emocjonujące historie związane z muzyką, to polecam.

Bezimienny stroiciel fortepianów po czterdziestce wedle wszelkich kryteriów może uchodzić za przegranego. Miał zostać wielkim pianistą, jednak jego życie odmieniły zdrada i zawód miłosny. Opowieść stroiciela splata się z historią wdowca, który opłakuje śmierć młodej żony...

"Stroiciel fortepianów" to powieść, która w subtelny sposób opowiada historie dwóch samotnych mężczyzn, których losy splatają się w niespodziewany sposób. Główny bohater, bezimienny stroiciel, jest postacią tajemniczą i niezwykle interesującą. Jego cierpienia i tajemnice stopniowo ujawniając się, tworząc złożoną i wielowymiarową postać. Jako niespełniony artysta przybliża nam swoją historię wspominając miłość czy zaprzepaszczone szanse.

Autor świetnie operuje językiem i atmosferą powieści, tworząc melancholijny nastrój, który doskonale oddaje emocje bohaterów. Opowieść o muzyce, wszystkim co z muzyką związane, miłości i stracie porusza głębokie uczucia i skłania do refleksji nad życiem i ludzkimi relacjami.

Mocną stroną tej książki są opisy fortepianów i muzyki, które sprawiają, że czytelnik przenosi się w świat dźwięków i emocji. Wszechobecna muzyka w powieści jest jak drugi bohater, który pomaga bohaterom zrozumieć siebie i świat wokół nich. Autor pisze o muzyce w sposób zachwycający. Całość została napisana niezwykle poetyckim językiem, momentami wręcz filozoficznie.

Podsumowując, "Stroiciel fortepianów" to pięknie napisana powieść, która porusza głębokie tematy i pozostawia czytelnika z refleksją i zadumą. Gorąco polecam tę książkę wszystkim miłośnikom literatury pięknej.