Pierwsze książkowe wydanie słynnej powieści Jacka Dukaja, na podstawie której Netflix produkuje serial Into the Night.
Kiedy tajemnicze promieniowanie sterylizuje Ziemię z wszelkiego życia, nielicznym ludziom udaje się przekopiować swoje scyfryzowane umysły w maszyny. Czy ocalili także swoje dusze?
Aksolotl to forma larwalna zwierzęcia, które nigdy nie osiąga dorosłości. Czy ludzkość jest w stanie dojrzeć samodzielnie?
Świat po końcu świata należy do kolejnych generacji mechów i seksbotów. W nich praktykują człowieczeństwo pogrążeni w nostalgii za utraconą biologią ocaleńcy - tworzą cywilizację po cywilizacji, życie po życiu i ludzkość po ludzkości. Dzielą się na gildie, formują alianse, prowadzą wojny, mają swoje polityki, ideologie i szalone religie metalu. I muszą podjąć wyzwania, przed jakimi nikt wcześniej nie stawał.
Czy zagłada życia na Ziemi była przypadkowym kataklizmem, czy też kryje się za nią rozumny zamiar? Czy jest możliwy powrót do człowieczeństwa larwalnego: miękkiej biologiczności ułomnych śmiertelników?
Starość aksolotla zaczynała jako eksperymentalny e-book.
Teraz dojrzała do papieru.
JACEK DUKAJ (ur. 1974) - pisarz, wizjoner, autor m.in. Innych pieśni, Perfekcyjnej niedoskonałości, Lodu oraz spolszczenia Serca ciemności Josepha Conrada. Laureat m.in. Nagrody Kościelskich i Europejskiej Nagrody Literackiej, wielokrotny zdobywca Nagrody im. Janusza A. Zajdla. Ostatnio opublikował Po piśmie - esej rzekę, w którym opisuje, jak kończy się epoka pisma. Strona internetowa pisarza: dukaj.pl
Informacje dodatkowe o Starość aksolotla:
Wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
Data wydania: 2019-10-30
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 256
Kup książkę Starość aksolotla
Zobacz także
Starość aksolotla - opinie o książce
Kalejdoskop fantastycznych wizji Jacka Dukaja W tym obszernym tomie opowiadań, sygnalizującym już przyszły kunszt autora, znalazła się m.in. Katedra –...
Pierwszy tom trylogii Jacka Dukaja. To książka, którą po odwróceniu ostatniej kartki ma się ochotę natychmiast przeczytać jeszcze raz. A potem jeszcze...
Przeczytane:2020-02-01, Ocena: 5, Przeczytałam,
Pierwsze książkowe wydanie Starości Aksolotla (2019), powieści jednego z czołowych polskich fantastów Jacka Dukaja, zaskakuje. I to nie tylko popisowym zabiegiem przetwarzania i wplątywania zagadnień filozofii w literaturę popularną, ale również popisami erudycji oraz przemyślaną, choć nieco eksperymentalną kompozycją, nazywaną przez autora „warstwową”. Należy dodać, że dodatkową gratką jest powstający na jej podstawie serial Netflixa Into the Night.
Klamrę kompozycyjną stanowią filozoficzne pytania o granice człowieczeństwa i definicje świadomości, ponadto z niebywałym, jak na europejską rzeczywistość zrozumieniem, zostają wtrącone w realia ostatecznego posthumanizmu, tworząc jednocześnie przejmujące i przygnębiające rozważania o stanie nowoczesnego społeczeństwa. Bo pod otoczką japońskich mechów[1] skrywają się dwudziesto- i dwudziestopierwszo wieczni użytkownicy sieci Web. Bowiem, kiedy umysł ludzki zostanie zeskanowany cyfrowo, a następnie zamknięty na serwerach i w ciałach – nie ciałach, sztucznych wytworów cywilizacji, nie przestaje on tęsknić za utraconymi elementami poprzedniego życia. Ludzkość nie może istnieć bez legend i opowieści, więc te pojawiają się jako jedne z pierwszych. To, co dla jednych zdawać się będzie afirmacją cielesności, dla innych stanie się podwalinami nowej ewolucji, tworząc na początku gildie średniowieczne, a następnie przeradzając je w kulty o podłożu religijnym, odpowiadającym jednocześnie schematom 5 procesów żałoby.
Czytelnik zostaje poprowadzony binarnymi śladami niezwykłej transgresji na wzorzec tej, ukazanej w Duchu w maszynie dzięki rozszerzeniu przedstawionego świata wtórnego za pomocą licznych paratekstów, występujących w wersji drukowanej na każdej parzystej stronie powieści.
Odbiorca zostaje wręcz wchłonięty w okowy postapokaliptycznej rzeczywistości poprzez bogate, jak i przesycone kolorytem obrazy oraz monochromatyczne ilustracje, wystylizowane w estetyce matriksowskiej w wykonaniu Panasiuka oraz Pawłowskiego. Na szczególną uwagę zasługują także schematy robotów wraz z kodami QR umożliwiającymi druk 3D projektu Alexa Jaegera. Podziw budzą glosariusze, w których autor zawiera zarówno realnoznaczeniowe definicje terminów naukowych, pochodzących ze świata realnego, jak i opisy, historię oraz emblematy frakcji, przeplatane hasłami dotyczącymi cybernetycznej flory świata wtórnego. To dzięki ich nadzwyczajnemu umiejscowieniu czytelnik ma wrażenie odczuwania świata na równi z bohaterem.
W tym wirze wielotorowych narracji, opisujących nie tylko drogę bohatera, ale też realia, oraz budowę świata, akcja nierozerwalnie współgra z kolejnym elementem uniwersum – czasem wewnątrz świata przedstawionego. Jej tempo oddaje rozmiar czasu mierzonego przez bohaterów na podstawie cyklu dobowego Ziemi, nawarstwiając się wedle notacji informatycznej. Daje to odczucie ciężaru danych, bowiem kiedy kalendarz wykazuje 100k PostApo, czyli 273 lata 11 miesięcy i 25 dni czytelnik, z coraz większym mozołem, przebija się przez kolejne wydarzenia.
Całość lektury staje się metafizyczną pielgrzymką na miarę mechanicznego mesjasza, którego wizje senne mieszają się z rzeczywistością. A cykl kreacji: człowiek, człowiek, maszyna, maszyna, człowiek 2.0, człowiek 2.1 itd. Dopełnia socjologicznocybernetyczny obraz społeczeństwa.
[1] Termin mecha (japoński: メカ, Hepburn: meka) może odnosić się zarówno do pomysłów naukowych, jak i gatunków science fiction, które koncentrują się na gigantycznych robotach lub maszynach (mechach) kontrolowanych przez ludzi. Mechy są zazwyczaj przedstawiane jako humanoidalne roboty mobilne. Termin ten został po raz pierwszy użyty w języku japońskim (meka) po skróceniu angielskiego słowa zapożyczonego mekanikaru („mechaniczne”), ale znaczenie w języku japońskim jest bardziej ogólne, a „robot” (robotto) lub „gigantyczny robot” jest węższym terminem.
Źródło: