Stalowe niebo
Maria Paszyńska

Dalsze losy Kazimierza i Anastazji które przeczytacie w drugiej części tomu Marii Paszyńskiej ( wydawnictwo Książnica ), odkryją przed Wami, co też wydarzyło się w latach 1920r. gdzie w Rosji rewolucja ustąpi miejsce bolszewickiej teraźniejszości prowadząc Anastazję po kluczowych momentach jej życia. Po nieszczęsnych perypetiach związanych z utajeniem iż poznany przez Kazimierza przyjaciel okaże się w rzeczywistości znienawidzonym bratem dziewczyny, ten mści się na niej wydając ją na komendzie, tym samym oskarżając ją o działalność przeciwko Rzeczpospolitej, gdzie została skazana na siedem miesięcy pobytu w zakładzie karnym. Tam ratuje jedną z osadzonych, tym samym torując sobie drogę do pomocy nad chorymi. Tymczasem Kazimierz popadł w załamanie, utwierdzając się w przekonaniu że Anastazja uciekła od nie go. Borys tymczasem robił wszystko byleby odciągnąć Kazia od natrętnych myśli i czynów od siostry. Czy jeszcze kiedyś losy Anastazji i Kazimierza rozdzielonych przez wojnę i ludzką zawiść mają szansę się połączyć? 

Epicka baśń która opowiedziana płynną narracją, ukaże Wam świat odległy, nieznany a jakże bliski, wszelkie ludzkie dogmaty, skrywane tajemnice, nie domówienia, zdrady i nade wszystko miłość która odgrywa kluczową rolę w powieści. Magiczna powieść która przeniesie Was w histeryczne zakątki Polsko - Rosyjskie. Zapraszam. 

Na początku mojej recenzji chciałabym bardzo przeprosić Panią Marię Paszyńską oraz Wydawnictwo Książnica, za zbyt długi czas oczekiwania na recenzję patronacką. Problemy nastąpiły z przyczyn zdrowotnych, tym niemniej bardzo przepraszam.

Jak już się odrobinę pozbierałam, zaczęłam czytać Stalowe niebo. Czytając delektowałam się każdym zdaniem. Książek Autorki nie da się szybko pochłaniać. To nie są tzw. czytadła na jeden wieczór. Powieści Pani Marii charakteryzują się dużą dozą wiedzy historycznej, mocno zarysowanymi stosunkami międzyludzkimi, ukazanymi zwyczajami z danego okresu. A na dodatek okraszone są delikatnie wątkiem obyczajowym.

Stalowe niebo to druga część serii Wiatr ze wschodu. Jest rok 1920, Anastazja przez pomówienia trafia do więzienia. Choć nie było to łatwe z uwagi na warunki wyroku nie może wysyłać z niego korespondencji. Dzięki jej pomysłowości, udaje jej się wysłać list do Kaza. Pozostaje on jednak bez odpowiedzi. Mężczyzna po utracie ukochanej zatraca się w bólu i rozpaczy. Nie zależy mu na dalszym życiu, a sam sobie pozostawiony, próbuje doprowadzić się do śmierci. Jednak Borys wyrywa go z tej matni. Kazimierz jest manipulowany przez „przyjaciela”, który próbuje nie dopuścić do ponownego spotkania kochanków.  

 „- To już nie ze mną. Zobowiązanie zaciągnęłaś nie wobec mnie, ale wobec świata, jakkolwiek patetycznie to brzmi – podjął po chwili. – Dostałaś szansę i powinnaś ją wykorzystać najlepiej, jak umiesz, dla większego dobra niż twoje własne szczęście i komfort życiowy. Lekarze często wpadają w pułapkę dobrobytu lub własnej ambicji. Wielu z nich zostało medykami, by spełnić wolę rodziców, jednak i ci, których do zawodu przywiodło powołanie, często po kilku latach praktyki zapominają, o co tak naprawdę chodziło im na początku. Najważniejsze stają się pieniądze lub osiąganie kolejnych sukcesów, pięcie się po szczeblach drabiny prestiżu. – W głosie Kirsanowa słychać było pogardę. Anastazja już dawno temu zauważyła, że do majątku miał stosunek użytkowy, a gonienie za uznaniem w środowisku uważał za dziecinadę. – Musisz wykonywać swoją pracę w imię wyższych wartości, służyć życiu ludzkiemu, walczy ze śmiercią. Wtedy spłacisz dług. Zaczynam mówić jak prawdziwy starzec – stwierdził wyraźnie rozbawiony Kirsanow. – Protekcjonalnie i nazbyt wzniośle. Pora umierać – zakończył, uśmiechając się szeroko, odrobinę zawadiacko.”

Ten cytat zapadł mi w pamięć z uwagi na obecny, pandemiczny czas. Ale nie chcę tu pisać o tym jacy „źli są lekarze”. W tej chwili pracują ponad swoje możliwości fizyczne, w trudnych warunkach, często bez odpowiedniego sprzętu, aby zapewnić nam opiekę medyczną. Chciałabym wspomnieć o tym, że czasami zapominamy co w życiu jest najważniejsze. Biegniemy za kolejnymi osiągnięciami, sukcesem, pieniędzmi nie oglądając się za siebie. A ważna jest rodzina, spokój ducha, zdrowie i to abyśmy czynili dobro wokół siebie. Jak starała się to zrobić Anastazja. Na miarę swoich dużych lub niewielkich możliwości.

Stalowe niebo pięknie przedstawia dalsze losy postaci znanych z pierwszego tomu. Realizm życia codziennego rzuca cień na łączące uczucie obojga kochanków. Czy uda im się odnaleźć? Czy ich miłość przetrwa? Tego dowiecie się czytając ten tom i kolejny.

Za zaufanie i możliwość patronowania tej książce dziękuję Autorce i Wydawnictwu Książnica. Zdecydowanie polecam całą serię  i zapraszam na stronę Wydawnictwa: https://publicat.pl/ksiaznica

Wydawnictwo Książnica

Ilość stron: 416

Data premiery: 30 września 2020         

Patronat medialny Zaczytana

Gorąco polecam.

Anastazja i Kazimierz,rordzieleni pr!ez wojnę i ludzką niegodziwość ,usiłują na nowo ułożyć sobie życie.

Jest rok 1920.Krwawa rewolucja nad dawnym imperium Rosyjskim ustępuje miejsca szarej bolszewickiej codzienności. 

Po wyjściu z więzienia Anastazja wraca do Petrsburga, próbuje zapomnieć o Kazimierzu i zatraca się w pracy w szpitalu. Pomaga jej w tym doktor Kirsanow.Walcząc z uprzedzeniami, zdobywa lekarskie doświadczenie. Gdy kończy się wojna polsko-rosyjska,Kazimierz wraca na Wołyń. Opiekuje się nim nieodłączny Borys  Bogdanow, który zataił przed przyjacielem,co stało się z Anastazją. 

Dawni kochankowie spotykają ponownie w świecie, w którym nic już nie jest takie jak kiedyś. Czy ich namiętne uczucie zwycięży przeciwności losu....

Bohaterowie z wyja?tkowo niepowtarzalnej serii WIATR ZE WSCHODU powracaja?.Tym razem czekac? na ich be?da? bardziej z?yciowe problemy i dylematy.Para Kochano?w musi niezłomnie stawic? im czoła.Czy ich uczucie przetrwa tak burzliwa? pro?be? czasu?
.
Opowies?c? o Anastazji i Kazimierzu to jednak z tych historii,kto?rych sie? nie zapomina.Choc? motyw w niej wyste?puja?cy moz?e wydawac? sie? stary jak s?wiat,to jednak ma ona w sobie nieodparty urok i czar.Dodatkowo podsycony przez autorke? niepowtarzalnym klimat jest wre?cz magiczny.
.
8/10
W tej cze?s?ci ro?wniez? nie zbraknie ogromu emocji i wzruszen?.Bowiem Anastazja i Kazimierz rozdzieleni przez działania wojenne oraz ludzka? zawis?c? probuja ułoz?y sobie z?ycie na nowo.I choc? pokonuja? te przeszkody z niemała? rozpacza?,to pomimo wszystko jednak ze znaczna? wiara? w sercu.Bo przeciez? nie da sie? od tak,na zawsze wymazac? jedynej,prawdziwej miłos?ci.Czasy bowiem cie?z?kie i niepewne,trzeba zatem obrac? nowa? s?ciez?ke?.Kiedy ta pustka zaczyna sie? jakos? sklejac? przeszłos?c? znowu upomina sie? o swoje.Dawni kochankowi ponownie sie? spotykaja?,a ich drogi w najmniej spodziewnym momencie znowu sie? krzyz?uja?.Czy tym razem okaz?a? sie? one mniej bolesne?
.
WIATR ZE WSCHODU.STALOWE NIEBO to przepełniona uczuciami powies?c?.Autorka @paszynska.maria w bardzo realistyczny sposo?b oddaje jej niepowtarzalny i unikatowy charakter.Przy czytaniu tej lektury towarzyszyc? nam be?dzie nadzieja,wzruszenie,te?sknota czy lekka melancholia.Druga cze?s?c? jest jeszcze bardziej wcia?ga i poruszaja?ca.Niewa?tpliwie na uznanie zasługuja? tu kreacje bohatero?w,jak i całe tło historyczne,kto?re zostało przepie?knie zarysowane.Powies?c? napisana z kobieca? wraz?liwos?ciom,a takz?e w oryginalnym stylu.Historia niezwykle barwna i chwytaja?ca za serce.
.
@publicat_sa

https://www.instagram.com/rudy_lisek_czyta/

Trudne losy bohaterów z "Czaru białych nocy" miały dobiec końca, a jednak autorka dramatycznie rozdzieliła bohaterów pod koniec pierwszego tomu. Niedopowiedzenia, przeciwności losu i osoby, które przewrotnie robią wszystko, żeby rozdzielić Anastazję i Kazimierza nadal istnieją. Czy w Rosji za czasów Lenina bohaterom będzie dane wyjaśnić wzajemne nieporozumienia?
 

Anastazja trafia do więzienia, za sprzyjanie komunistom, co w dopiero odradzającej się Polsce jest dużym przewinieniem. Kobieta robi wszystko, żeby przetrwać ten trudny czas, jednocześnie myśląc o ukochanym, który nie wie nic o jej sytuacji. Kazimierz, po powrocie z kampanii przeciw Rosji 1920 roku, dowiaduje się, że Nuti go zostawiła, co sprawia, że pogrąża się w rozpaczy. W obu wypadkach swoje trzy grosze wtrąca Borys, który robi wszystko, żeby rozdzielić przyjaciela i przyrodnią siostrę. Bohaterowie zaczynają życie od nowa wierząc, że ta druga osoba odeszła. Ponownie spotkanie w Petersburgu, a właściwie Piotrogrodzie, ponownie wywróci do góry nogami, wydawałoby się, że poukładane życie bohaterów. 

Pierwszy tom tej historii zawładnął moją wyobraźnią, działo się tam naprawdę wiele, a upadek poprzedniego, wielowiekowego ustroju, opis działań ludzi i niebezpieczeństw, które się z tym wiązały, sprawiał, że od lektury ciężko było się oderwać. Teraz bohaterowie muszą odnaleźć się w nowym świecie, świecie bezklasowym, ideologicznym, choć już od pierwszych chwil widać, że nie wygląda on tak, jak głosiły to wcześniejsze hasła. Nadal są elity, nadal są osoby, które potrafiąc się ustawić w nowym porządku, są w stanie żyć wygodnie i dostatnio. 

Anastazja i Kazimierz są jak dwie strony medalu. Oboje pogrążeni w rozpaczy, muszą nauczyć się żyć od nowa. Anastazja po pobycie w więzieniu, wyjeżdża do Petersburga, gdzie zaczyna pracę w szpitalu i naukę na wydziale medycyny. Jako kobieta musi przezwyciężyć wiele stereotypów i znieść wiele ze strony mężczyzn, który nie oddadzą tak łatwo władzy nad pacjentami. Kobieta robi jednak wszystko, żeby pomagać i leczyć. Kazimierz załamuje się po odkryciu, że Anastazja go zostawiła. Gdyby nie Borys, który trzyma go przy życiu, Polak raczej by nie przeżył. Popadając w stan bezkresnej apatii wegetuje, trwając z dnia na dzień. 

Autorka pokazuje dwie osoby, które muszą poradzić sobie z życiem od nowa. Anastazja zdecydowanie lepiej wypada w tym rozrachunku, dlatego też z przyjemnością czytałam fragmenty o jej staraniach w Petersburgu, o wyborach, jakich dokonuje. Jej życie, choć pozbawione miłości, nadal jest intensywne i barwne. Natomiast Kazimierz frustruje. Właściwie cały czas tylko trwa, nie daje nic od siebie, czeka na to, biorąc to co życie mu oferuje. 

Tło historyczne, pierwsze lata komunistycznej Rosji, obraz rodzącego się społeczeństwa, jest wspaniale oddane przez pisarkę. Dzięki tak realistycznemu oddaniu rzeczywistości książkę czyta się z równą przyjemnością, jak tom pierwszy. Można powiedzieć, że Petersburg tamtych lat staje się prawie równorzędnym bohaterem. Równie ciekawym wątkiem jest medycyna, starania kobiet o naukę na uniwersytecie i możliwość otrzymania tytuły doktora. Mimo postępu, lekarze mężczyźni są zdecydowanie niechętni takiemu obrotowi strawy.

Na kartach powieści pojawia się również wątek wolnej nacjonalistycznej Ukrainy. Spotkania w Petersburgu były bardziej teoretyczne niż praktyczne, liczę jednak, że w kolejnym tomie będzie on bardziej rozwinięty.

"Stalowe niebo" pokazuje życie bohaterów w nowej rzeczywistości, jednocześnie rozdzielonych przez los. Każde z nich obiera inną drogę, ma inne marzenia i ideały. Anastazja zdecydowanie w tym tomie się wyróżnia i to jej losy z większą przyjemnością śledziłam. Zakończenie znów sprawia, że koniecznie staje się poznanie dalszych losów bohaterów. Mam nadzieję, że tom trzeci wyjaśni poucinane wątki, z cierpliwością będę więc na niego czekać. 

Trochę słabsza niż część poprzednia, ale nie brakuje jej nagłych i niespodziewanych wzrotow akcji, wzruszeń oraz łez. Kilka razy mocno mnie zaskoczyła. Czekam na dalsze losy naszych bohaterów.