Skandynawia. Światło Północy
Zofia Miedzińska, Michał Miedziński

Książka właściwie ciekawa i dobrze napisana, ale jak dla mnie trochę za bardzo po łebkach. Podane są tylko miejsca, w których autorzy byli i to całkiem krótko. Pominięta została zupełnie np. Szwecja, a relacje z pozostałych krajów, czy wysp zawierają się zwykle w kilkunastu stronach. Trudno więc te miejsca lepiej poznać, czy się nimi zauroczyć. Najwięcej czytelnik dowiaduje się chyba o Finlandii, bo i zresztą czuć, że to bodajże ulubiony kraj tych podróżników, są nim zafascynowani, zwłaszcza Michał. Podziwiałam też, że nie bali się ciągnąć ze sobą 7-letniej córeczki i wzruszyłam się tym, jak to dziecko chłonęło wszystkimi zmysłami te niezwykłe wycieczki, jak emocjonalnie podchodziło do podziwianych krajobrazów, czy napotkanych zwierząt. Rodzice wyraźnie uczynili ją szczęśliwą zabierając na niektóre ze swych eskapad. Trochę tylko drażniło mnie to, że jadąc tam ciągle marzyły im się jakieś wygody. A to prysznic, a to mleko do kawy, bez tego jakby w ogóle nie mogli przeżyć. Jakoś mi to trochę kontrastowało z tanimi podróżami z namiotem. Rozczulała z kolei gościnność i przyjazność mieszkańców, sielskość i spokój, a lękiem napawała nieraz dzikość tych miejsc, nieraz prawie wyludnienie oraz surowy klimat. Nie zachwyciło mnie też wydanie też książki. Zdjęcia są przeważnie bardzo słabej jakości, do tego strasznie ciemne. Ujęcia jezior na początku książki równie dobrze mogłyby przedstawiać Mazury :) Tu jeziorko, tam zachód słońca, zero konkretów. A przecież tyle wspaniałych miejsc można uwiecznić, choćby moje ukochane fiordy, domek Mikołaja w Laponii, czy też chatkę Muminków. W tej kwestii jestem ogromnie rozczarowana. Wprawdzie można to sobie potem sprawdzić w internecie, ale to nie to samo. Tragiczne są również początki rozdziałów. Mamy na 2 stronach nadrukowane zdjęcie, przy czym prawa jego strona jest pokryta tekstem. I teraz ani nie da się dokładnie obejrzeć zdjęcia, ani też dobrze przeczytać tekstu, gdyż jest totalnie niewyraźny. Trzeba bardzo wysilić wzrok, by domyślić się, co tam jest napisane. Może wydawca chciał zaoszczędzić na ilości stron, nie wiem, ale zdecydowanie mi to nie odpowiada. A jeszcze co do samych podróżników to podziwiam ich zorganizowanie, umiejętność załatwienia sobie nagle transportu, czy dogadania się z mieszkańcami w ich języku. Od razu widać, że to ludzie z pasją.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)